สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 212

ชายชุดดำสองคนมีฝีมือการต่อสู้เก่งกาจอย่างมาก หน่วยอารักขาทั้งหลายคำรามเสียงต่ำอยู่มิวาย

เสวียนเจินยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ครั้นเห็นหน่วยอารักขาหลายสิบนายล่าถอย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ร้องตะโกนเสียงทุ้มต่ำ “จุดสัญญาณไฟแจ้งเหตุ!”

ทันใดนั้นมีคนกระโดดขึ้นไปบนหอสัญญาณไฟด้านหลังหอสวดมนต์

ฮ่องเต้องค์ก่อนมีพระบัญชาว่า หากมีการจุดสัญญาณไฟแจ้งเหตุขึ้นในหอสวดมนต์ ทหารองครักษ์ทั้งหมดในวังหลวงต้องมาช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง

ชายชุดดำสบตากัน หนึ่งในนั้นก็เค้นเสียงตะโกนว่า “ถอย!”

จากทั้งสองคนก็ใช้อุบายหลอกตา แล้วกระโดดข้ามกำแพงไป

อินชิงเสวียนยกมือขึ้นเท้าคาง ขมวดคิ้วมองอยู่

หลวงจีนเฒ่าคนนี้ดูไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย!

แค่หอสวดมนต์เล็กๆ แต่กลับมีหอสัญญาณไฟและหน่วยอารักขามากมายขนาดนี้!

บ่อน้ำในวังหลวงชักจะลึกขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

ตอนนี้นางไม่รู้ว่าผู้ที่มาเป็นใคร จะมาช่วยนาง หรือมีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่กันแน่

อินชิงเสวียนคิดไม่ตก ทำได้เพียงรอให้ผ่านพ้นไปก่อนสามวัน แล้วจึงค่อยตัดสินใจ

นางอ้าปากหาว นอนราบบนพื้นสนามหญ้า

ณ ตำหนักเฉิงเทียน

ร่างสีดำสองร่างพุ่งปราดเข้ามาในห้องโถงด้านใน หนึ่งในนั้นก็ถอดผ้าปิดหน้าออก เผยใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างยิ่ง

ซึ่งเจ้าของใบหน้าคือเย่จิ่งอวี้!

ในเวลานี้ ใบหน้าของเขาอึมครึมราวกับพยับเมฆ ดวงตาทั้งคู่ประหนึ่งถูกเคลือบไว้ด้วยชั้นน้ำแข็ง เย็นชาจนไม่มีผู้ใดกล้าสบตา

“เสวียนเจินคนชาติสุนัข ช่างเจ้าเล่ห์จริงๆ”

อีกคนหนึ่งก็ค่อยๆ ถอดผ้าปิดหน้าออก ใบหน้าหล่อเหลาสง่างาม ดวงตาทั้งคูแลดูอ่อนโยน ทว่าในแววตาส่วนลึกกลับมีกลิ่นอายบางอย่างที่ไม่มีผู้ใดกล้ามองข้าม และคนผู้นั้นก็คืออ๋อง เย่จั้น!