สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 211

ณ ตำหนักฉือหนิง

งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันประสูติของไทเฮายังคงดำเนินต่อไป

เหล่าขุนนางต่างผลัดถ้วยแลกจอก กล่าววาจาที่เต็มไปด้วยถ้อยคำอันเป็นมงคล

เย่จิ่งเย่าอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ถึงอย่างไรขิงแก่ก็ยังเผ็ดอยู่วันยังค่ำ

ทำไมเขาจึงไม่เคยนึกถึงเสวียนเจินไต้ซือกันนะ

คืนนี้ต้องให้นังแพศยาอินชิงเสวียนได้ลิ้มรสความร้ายกาจของเขา เพื่อล้างแค้นที่นางโกนขนคิ้วเขาวันั้น

ไทเฮายิ่งยิ้มร่าราวกับดอกไม้บาน คิดไม่ถึงนังแพศยานี่จะถูดจัดการได้ง่ายดายปานนี้

ไม่ว่าสามวันต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร นางก็ไม่มีทางรอดชีวิตออกมาได้

ทว่านัยน์ตาของเย่จิ่งอวี้เย็นเย็น เมื่องานเลี้ยงผ่านไปได้ครึ่งทาง เขาก็อ้างวาปวดศีรษะขอตัวออกมาก่อน

เมื่อกลับมาถึงตำหนักเฉิงเทียน เย่จิ่งอวี้ก็เกรี้ยวกราดในทันที

“ไทเฮานับวันจะยิ่งเหลือเกินจริงๆ ถึงกลับกล้าลงมือกับคนของข้าอย่างอุกอาจถึงเพียงนี้ นางคิดจะแตกหักกับข้าจริงๆ สินะ”

หลี่เต๋อฝูอดเป็นกังวลเสียมิได้

“ฝ่าบาท แล้วพระสนมเหยาเฟยจะทำเช่นไรดีพ่ะย่ะค่ะ จะให้นางอยู่ในหอสวดมนต์สามวันจริงหรือ”

เย่จิ่งอวี้กล่าวเสียงทุ้มต่ำ “นี่เป็นกฎที่ตั้งขึ้นโดยฮ่องเต้องค์ก่อน อีกอย่าง ตอนที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังมีชีวิตอยู่ เสวียนเจินก็จับนังจิ้งจอกได้จริง”

หญิงผู้นั้นเป็นบุตรีที่ขุนนางราชสำนักส่งมา เสวียนเจินบอกว่านางเป็นปีศาจ จึงขังนางไว้ในหอสวดมนต์ สามวันต่อมา นางสนมผู้นั้นก็กลายเป็นสุนัขจิ้งจอกที่เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเลือด

หลี่เต๋อฝูอดไม่ได้ที่จะถามอย่างระมัดระวัง “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ฝ่าบาททรงเชื่อหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ในหอสวดมนต์มีหน่วยอารักขาอยู่ หากจะจัดการกับสตรีอ่อนแอก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา “ขนาดเจ้ายังไม่เชื่อ แล้วข้าจะเชื่อรึ เจ้าออกไปก่อนเถอะ ให้ข้าอยู่เงียบๆ สักครู่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เต๋อฝูถอยกลับไปยังห้องโถงด้านนอก แต่ในใจกลับเป็นกังวลมาก เพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับอินชิงเสวียน จึงอดไม่ได้ที่จะอธิษฐานต่อสวรรค์ ขอให้คุ้มครองนางในสามวันนี้ ให้ออกจากหอสวดมนต์อย่างปลอดภัย

เวลานี้ท้องฟ้าได้มืดลงแล้ว

งานเลี้ยงในวังก็เลิกราไปแล้วเช่นกัน

เหล่าขุนนางทุกคนที่กินดื่มกันอย่างอิ่มหมีพีมันแล้ว ต่างก็กล่าวขอบพระทัย แล้วทยอยออกจากตำหนักฉือหนิง

เย่จิ่งเย่ากลับรั้งอยู่ต่อ

“เสด็จแม่ แผนนี้ของท่านสุดยอดจริงๆ แม้แต่เย่จิ่งอวี้ก็ช่วยนังแพศยานั่นไม่ได้”

ลู่จิ้งเสียนกล่าวสมทบต่อว่า “ครั้งนี้เสด็จแม่ต้องจัดการนางให้ตายไปเลย ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าให้นังแพศยานั่นหนีออกมาได้”

ไทเฮาหัวเราะเยาะพลางกล่าวว่า “พวกเจ้าวางใจเถอะ ภายในสามวันนับจากนี้ฮ่องเต้อาจได้เห็นศพสุนัขจิ้งจอกหรือศพกระต่าย แต่เขาจะไม่ได้เห็นนังแพศยานั่นแน่นอน”

ลู่จิ้งเสียนยกมือขึ้นกุมหน้า ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า “ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่แก้แค้นแทนเสียนเอ๋อร์ เพียงแต่จะทำเช่นไรกับเจ้าเด็กเปรตนั่นเพคะ แม้ว่าขันทีปลอมจะตายไปแล้ว แต่ลูกของนางก็จะยังอยู่ ฝ่าบาทมีแต่จะจะยิ่งเกลียดเรามากขึ้น”

ไทเฮาแค่นเสียงแล้วกล่าวว่า “แค่เด็กเปรตที่ไม่มีแม่ จะร้ายกาจแค่ไหนกันเชียว ข้าจะให้เสวียนเจินออกหน้า ให้เจ้าเป็นคนรับหน้าที่ดูแลเจ้าเด็กเปรตนั่นแทน”

ลู่จิ้งเสียนคุกเข่าลงด้วยความตื้นตันทันที โขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ขอบพระทัยเสด็จแม่ ขอบพระทัยเสด็จแม่”

ครั้นเห็นท่าทางที่ไม่เอาไหนของนาง ไทเฮาก็อดรู้สึกหน่ายใจเสียมิได้

“แม้ว่าจะให้เจ้าได้รับเลี้ยงต่อ แต่เขาก็ยังเป็นลูกของผู้อื่น เจ้าต้องหาทางดึงดูดเย่จิ่งอวี้ให้ได้ มีเพียงลูกของเจ้าเท่านั้นที่จะรั้งเขาไว้ได้อย่างแท้จริง”

ลู่จิ้งเสียนหยุดพูดในทันที นางก็ต้องการเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ไม่มีโอกาสนั้นเลย

แล้วเย่จิ่งเย่าก็พูดขึ้นว่า “เรื่องเด็กใว้ค่อยว่ากันภายหลังเถอะ ข้าอยากเห็นนังแพศยานั่นมากกว่า”

ไทเฮาขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “เจ้าห้ามทำเสียเรื่องนะ นางเป็นเพียงสตรี ต้องคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมก่อน”

เย่จิ่งเย่าแค่นเสียงกล่าวว่า “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเสวียนเจินเป็นคนแบบไหน เมื่ออินชิงเสวียนตกอยู่ในมือของเขา จะยังอยู่ดีได้อีกรึ”

ลู่จิ้งเสียนไม่รู้จักตัวตนของอินชิงเสวียนเลย ยังคิดว่านางคือหลิวเสวียนจากจวนรัชทายาทจริงๆ เมื่อได้ยินเย่จิ่งเย่ากล่าวเช่นนี้ จึงมิวายแปลกใจ

“อะไรนะ นางคืออินชิงเสวียนรึ แล้วนางออกจากวังเย็นได้อย่างไร เสด็จแม่ เหตุใดท่านไม่จัดการกับนางก่อนหน้านี้”

“พอแล้ว ถ้าข้าจัดการกับนางได้ คงฆ่านางไปนานแล้ว”

นางทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ นั่งลงบนเก้าอี้

“ตอนนี้ยังไม่สายเกินไป คราวนี้นางจะต้องตายแน่นอน”

ทันทีที่ไทเฮาพูดจบ ชุยไห่ก็เดินเข้ามาจากด้านนอก