สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 223

อินชิงเสวียนถือกระบี่ไม่ลูกท้อไว้ แล้วพูดเสียงดัง “ใต้หล้าแห้งแล้ง ข้าในฐานะพลเมืองของต้าโจว เป็นหน้าที่ของข้าที่จะต้องทำประโยชน์ต่อทุกคน เมื่อตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าเคยเรียนรู้วิธีการอธิษฐานขอฝนจากนักพรตผู้หนึ่ง บัดนี้ในฐานประชาชนชาวต้าโจว ข้ายินดีที่จะลองดู”

เมื่อเห็นว่าสิ่งที่นางพูดฟังดูจริงจัง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น

กลับเห็นอินชิงเสวียนค่อยๆ ยกกระบี่ไม้ด้วยมือขวา ชี้กระบี่ขึ้นไปบนฟ้า มือซ้ายก็ทำท่าทางที่ประสานกัน แล้วพูดเสียงก้องกังวาน “ด้วยพลังแห่งไท่หยวนเฮ่าเทพอัสนี ผสานหยินหยางปกป้องเมืองแห่งอัสนี เพลิงวายุแห่งกวนป๋อสุดลึกล้ำ ก่อกำเนิดวายุแลพลังไฟฟ้า เพียวจูไท่ฮว๋ามีบัญชา เง็กเซียนฮ่องเต้รับสั่งพลัน รวมแสงตะวันฝนพลันบังเกิด สั่งมังกรส่งพลังงาน ข้าขอสวดภาวนา นี่คือบงการแห่งฮ่องเต้ ขืนกล้าต้านต้องโทษหนัก จงเร่งมือในฉับพลัน!”

“ฝนจงมา!”

เพื่อที่จะแสดงฉากวันนี้ เมื่อคืนนี้นางใช้1 คะแนนแลกหนังสือลัทธิเต๋ามาเล่มหนึ่ง

สิ่งเหล่านี้เขียนโดยคนรุ่นหลัง จึงไม่สามารถเป็นจริงได้ ยิ่งกว่านั้นอินชิงเสวียนเป็นเพียงมนุษย์ปุถุชนเท่านั้น ไม่มีการบำเพ็ญบารมี ซึ่งบทสวดเหล่านี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามเสแสร้งเท่านั้น

ในขณะที่กำลังร่ายบทสวด ก็ได้แลกฝนไว้ 300 คะแนนด้วยความปวดหัวใจ ซึ่งถือเป็นการช่วยเหลือราษฎรก็แล้วกัน

ทันทีที่พูดจบ เมฆดำมืดหลายก้อนก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าจากที่ไม่มีเมฆ จากนั้นลมแรงก็พัดมา และธงบนแท่นบวงสรวงสวรรค์ก็ถูกพัดอย่างรุนแรง

บนแท่นสูง อาภรณ์ของอินชิงเสวียนพักกระพือปีกประหนึ่งเทพเซียน ราวกับว่าหากก้าวไปอีกก้าวหนึ่ง นางก็จะขึ้นขี่บนก้อนเมฆได้ฉะนั้น

เย่จิ่งอวี้มองดูนาง ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัว

เขาก้าวขึ้นไปบนบันไดไม้ทันที ก้าวขึ้นไปบนแท่นบวงสรวงสวรรค์อย่างรวดเร็ว

เนื่องจากอินชิงเสวียนใช้ 100 คะแนนเพื่อจัดการกับเสวียนเจินมาก่อนหน้านี้ ซึ่งตอนนี้ผลข้างเคียงได้เกิดขึ้นแล้ว นางเซจนแทบจะนั่งลงบนพื้น

แต่กลับรู้สึกว่าเอวของนางถูกรวบกระชับ เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าถูกกอดด้วยมือใหญ่ที่แข็งแกร่ง

“เสี่ยวเสวียนจื่อ!”

เสียงทุ้มลึกของเย่จิ่งอวี้ดังมาจากเหนือศีรษะ

เมื่ออินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นก็เห็นดวงตาที่เป็นกังวลคู่หนึ่ง

ในตอนนี้ฝนก็เริ่มลงเม็ดแล้ว

หยดที่สองและหยดที่สามก็ตามมา

ฝนเม็ดหนึ่งตกลงมาบนจมูกของหานสือ ชายชราประหลาดใจ จึงเช็ดจมูกดู ซึ่งมันก็เป็นฝนตกจริงๆ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนอย่างตื่นเต้น

“ฝนกำลังตก ฝนกำลังตกจริงๆ”

จอมพลเฒ่ากวนก็เป็นหนึ่งในกลุ่มขุนนางที่มาชมด้วย เขาก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจเมื่อเห็นลักษณะที่แปลกประหลาดของท้องฟ้า ฝนตกจริงๆ

โหราจารย์ยิ่งรู้สึกประหลาดใจมาก เขาไม่คาดคิดว่าพระสนมจะมีความสามารถขนาดนี้ หรือว่าเมื่อก่อนตอนที่เขาตรวจพบดาวนำโชคคราวนั้น จะเป็นพระสนมเหยาเฟยจริงๆ

ขณะที่กำลังพูด เม็ดฝนก็ตกลงมาแล้ว

อินชิงเสวียนกระตุกมุมปาก คลี่ยิ้มด้วยความเจ็บปวด

เมื่อวานข้าเพิ่งได้รับ 1,000 คะแนน แต่ก็ใช้ไป 500 คะแนนภายในสองวัน ดังคำกล่าวที่ว่า หามายาก ใช้ไปง่าย ไม่มีผิด

เย่จิ่งอวี้ถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออก แล้วคลุมตัวให้อินชิงเสวียน

“ข้าจะพาเจ้าลงไป”

เขาข้อนร่างอินชิงเสวียนขึ้นมา แล้วเดินลงจากแท่นบวงสรวงสวรรค์อย่างรวดเร็ว

ทุกคนรีบหลีกทางทันที และเย่จิ่งอวี้ก็อุ้มอินชิงเสวียนผ่านฝูงชนมุ่งหน้าไปยังตำหนักจินหวู

เมื่อกลับมาถึงตำหนัก ก็พบว่าอินชิงเสวียนหลับไปแล้ว

เขาวางอินชิงเสวียนไว้บนเตียงอย่างนุ่มนวล แล้วพูดกับยายหลี่ว่า “ดูแลพระสนมให้ดี ถ้านางตื่นแล้วให้ไปแจ้งข้าทันที “

“เพคะ”

ยายหลี่และอวิ๋นฉ่ายที่กำลังดูแลเสี่ยวหนานเฟิงอยู่ในตำหนัก จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเสี่ยวอานจื่อกลับมา พวกนางได้รู้ว่าเสวียนเจินถูกประหารชีวิต และเป็นพระสนมเหยาเฟยที่ภาวนาขอฝนบนแท่นบวงสรวงสวรรค์

ทั้งสองอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ พระสนมขอฝนได้จริงหรือ

นี่ นี่ใช่พระสนมจริงหรือ

เสี่ยวอานจื่อพูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส “วันนี้พระสนมของเราได้แสดงฝีมือเต็มที่ พวกเจ้าไม่ได้เห็นตอนที่นางถือกระบี่ไม้ กำลังร่ายบทสวด ท่าทางนั้นราวก็เทพเซียนก็มิปาน”

ทันทีที่เสี่ยวอานจื่อพูดจบ ก็มีฟ้าร้องดังขึ้นข้างนอก ฝนก็ตกหนักมากขึ้น

เมื่อเห็นฝนที่ตกกระหน่ำ อวิ๋นฉ่ายก็เริ่มรู้สึกกังวล

“พระสนมภาวนาขอฝนจนตกหนักขนาดนี้ คงไม่ทำร้ายสุขภาพของนางกระมัง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวอานจื่อก็หายไป

“ถ้าอย่างนั้น…เราไปตามหมอหลวงให้มาตรวจดีหรือไม่”

“ยาที่หมอหลวงสั่งให้ยังเหลืออยู่ ข้าจะไปต้มยาให้พระสนมเดี๋ยวนี้”

อวิ๋นฉ่ายถืออ่างดินเผาไปที่ห้องโถงด้านข้าง ส่วนยายหลี่และเสี่ยวอานจื่อเฝ้าดูเสี่ยวหนานเฟิงไปด้วย ดูแลอินชิงเสวียนไปด้วย จนกระทั่งถึงเวลาจุดตะเกียง อินชิงเสวียนก็ตื่นขึ้นมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

ทุกครั้งที่เสริมพลังจะทำให้ร่างกายของนางรู้สึกเหมือนถูกดูดพลัง ไม่ต้องพูดถึงว่าจะปวดเมื่อยเพียงใด แม้แต่การขยับนิ้วก้อยก็ยังรู้สึกหนักอึ้ง