สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 224

พริบตาเดียวก็ตกค่ำแล้ว ฝนก็ยังไม่หยุดตก

เมื่อเห็นฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง อินชิงเสวียนก็พยักหน้าอย่างมีความสุข คะแนนที่จ่ายไปก็คุ้มค่าดี

แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นเสี่ยวอานจื่อวิ่งเข้ามา

“พระสนม นายหญิงสวีมาพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กำลังรออยู่ข้างนอก”

อินชิงเสวียนรีบกล่าวขึ้นโดยเร็ว “ให้นางเข้ามาเร็ว ฝนตกหนักขนาดนี้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา”

หลังจากนั้นไม่นาน หานปิงก็ประคองสวีจือย่วนเดินเข้ามาจากด้านนอก

“สวีจือย่วนน้อมคำนับพระสนมเหยาเฟย”

สวีจือย่วนยอบกายคำนับ แล้วอินชิงเสวียนก็พยุงนางขึ้นมาทันที

“เจ้ากับข้าไม่จำเป็นต้องมากพิธี โดนฝนเปียกมาหรือไม่”

อินชิงเสวียนมองสวีจือย่วนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า รู้สึกว่าร่างกายของนางอ่อนแอมาก ไม่อาจต้านลมฝนได้นัก

สวีจือย่วนยิ้มอ่อนโยน

“ไม่เปียก สุขภาพของพระสนมเป็นอย่างไรบ้าง”

“ข้าสบายดีมาก มีชีวิตชีวาดีทีเดียว”

อินชิงเสวียนชูหมัดขึ้น เมื่อสวีจือย่วนเห็นว่านางดูกระปรี้กระเปร่าก็สบายใจขึ้นมาก

“ก่อนหน้านี้ที่เห็นฝ่าบาทอุ้มเจ้ากลับมาที่ตำหนักจินหวู ข้ายังเป็นห่วงแทบแย่ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดีแล้ว! “

เมื่อเห็นสวีจือย่วนเป็นห่วงตัวเองมากขนาดนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกอบอุ่นใจ

“เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอก ฝนตกหนักขนาดนี้ยังมาหาข้าอีก อย่าให้เป็นหวัดเอานะ”

“ว่างๆ ไม่มีอะไรทำน่ะ เดินตากฝนหน่อยก็รู้สึกดีนะ”

สวีจือย่วนหยิบเสื้อผ้าชุดเล็กๆ จากแขนเสื้อออกมา แล้วมอบให้อินชิงเสวียน

“ข้าทำชุดนี้ให้เด็กตอนที่ว่างๆ น่ะ ข้าก็ซักแล้วด้วย แถมยังถูด้วยสือหมิงฮวา ได้ยินมาว่าสิ่งนี้ช่วยไล่ยุงได้ ถ้าไม่รังเกียจก็เก็บไว้ด้วยนะ”

ตอนนี้เก็บเกี่ยวข้าวสาลีได้ชุดหนึ่ง เสบียงที่อยู่ในคลังหลวงก็จะเต็มไปด้วยอาหารในไม่ช้า เย่จิ่งอวี้ ยกเลิกเรื่องห้ามในวังแล้ว เหล่านางสนมจึงปรุงอาหารเป็นมื้อเล็กๆ กินส่วนตัวได้ทุกวัน

หลังจากนั้นไม่นาน เกี๊ยวฉ่ำๆ ก็ถูกยกเข้ามา สวีจือย่วนไม่เคยกินอาหารที่ทำจากแป้งมาก่อน ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“ใส่ไส้เข้าไปข้างในนี้อย่างไรรึ”

อินชิงเสวียนกลอกตาครุ่นคิด แล้วพูดว่า “ไว้วันหลังข้าจะสอนเจ้าเอง ต่อไปอาหารประเภทนี้จะกลายเป็นอาหารหลักของต้าโจวเรา อีกทั้งยังมีหลายวิธีในการปรุงเป็นอาหาร มีอีกหลายอย่างให้เจ้าเรียนไปได้ทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้”

สวีจือย่วนลองกัดคำเล็กๆ จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าซ้ำๆ

“อร่อยมาก!”

“ถ้าอย่างนั้นก็กินให้มากๆ พรุ่งนี้เมื่ออากาศดี ข้าจะให้เสี่ยวอานจื่อส่งแป้งสาลีไปให้เจ้า”

สวีจือย่วนได้ยินดังนั้นก็โบกมือซ้ำๆ

“ไม่ต้องหรอก ข้ายังมีอาหารอยู่มากมาย พระสนมเก็บไว้กินเถอะ”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าบอกแล้วว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องสุภาพกับข้า อีกอย่าง...ข้าไม่เคยมองเจ้าเป็นคนนอกเลย”