สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 239

อินชิงเสวียนยิ้มขึ้นมาในทันที

“ฝ่าบาทรู้สิ่งใดเพคะ กระหม่อมเพียงแค่พูดเรื่อยเปื่อย นอกวังจะดีมากเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบได้กับอาหารเลิศรสและอาภรณ์สวยหรูในวังได้เพคะ และยังมีคนคอยปรนนิบัติรับใช้อีกมากโข”

เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกไม้ เย่จิ่งอวี้ก็สับสนในใจ

เขารู้ดีว่าเหตุใดอินชิงเสวียนจึงพูดเช่นนี้ นางกลัวว่านางจะรักษาสัญญาที่นางอยากให้ไม่ได้

เขาก็อิจฉาชีวิตของคนธรรมดาเช่นกัน

ความรักของสามีภรรยา ลูกกตัญญูต่อพ่อแม่ ครอบครัวที่มีความสุข!

แต่ว่า ในเมื่อเขาก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงแล้ว เขาจะต้องแบกรับความรับผิดชอบของผู้เป็นใหญ่

ความมั่นคงของไพร่ฟ้าและความเจริญรุ่งเรืองของประเทศ ล้วนอยู่ในมือของเขา

เขาจะกล้าให้สัญญาเช่นนี้ได้อย่างไร!

เมื่อถอนหายใจเงียบๆ เย่จิ่งอวี้จับมือที่เย็นเล็กน้อยข้างนั้นของอินชิงเสวียนไว้

“หากเจ้าชอบนอกวัง ข้าจะออกมาเดินเล่นกับเจ้าบ่อยๆ”

เมื่อสี่ตาประสานกัน อินชิงเสวียนก็สับสนมึนงงขึ้นทันที

ความรักอันลึกซึ้งในดวงตาแหลมคมนั้นราวกับเหวที่ไม่มีก้นบึ้ง ราวกับว่ามันกำลังจะดูดนางเข้าไป

การหายใจของอินชิงเสวียนไม่ค่อยราบรื่น และหัวใจของนางก็เต้นเหมือนกลอง

นางก็รีบชักมือออก โค้งคำนับแล้วพูดว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

เย่จิ่งอวี้ยิ้มและพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ วันนี้เจ้าทำเงินได้ไม่น้อย ถือว่าข้าก็มีความดีความชอบ ดังนั้นเจ้าต้องรับผิดชอบอาหารค่ำของข้า”

อินชิงเสวียนหายใจเข้าลึกๆ และถามอย่างใจเย็นที่สุด “ฝ่าบาทมีสิ่งใดที่อยากเสวยหรือไม่?”

เย่จิ่งอวี้คิดครู่หนึ่งและพูดขึ้นว่า “ซาลาเปา เกี๊ยว หรือว่าเปี๊ยะก็ได้ ส่วนกับข้าวก็ตามใจเจ้าเลย ข้าไม่เลือกกิน”

อินชิงเสวียนคิดและพูดขึ้นว่า “เช่นนั้นกระหม่อมจะนึ่งซาลาเปาให้ฝ่าบาท”

อย่างไรอาหารเหล่านี้ อวิ๋นฉ่ายและยายหลี่ต่างก็ทำได้ ไม่จำเป็นต้องให้นางยื่นมือมา

ในระหว่างที่พูดก็เดินมาถึงหน้าประตูวังแล้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องกราบทูล”

เย่จิ่งอวี้เปิดม่านรถ ทันใดนั้นก็เห็นชายชรารูปร่างผอมเพรียวยืนอยู่ที่ประตูวัง ผู้นั้นคือซ่งเฉิงจี้ ฝ่ายซ้ายของสถานตรวจตรา

ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ขุนนางซ่งที่รัก ที่ตำหนักจินหลวนไม่มีสาส์นกราบทูลสักเล่ม เหตุใดตอนนี้จึงมีได้เล่า?”

ซ่งเฉิงจี้ยกเสื้อคลุมของเขาและคุกเข่าลงบนพื้น

“ฝ่าบาท กระหม่อมเพิ่งได้ข่าวเรื่องนี้ เมื่อครู่นี้มีประชาชนจำนวนไม่น้อยใช้น้ำในบ่อ และดูเหมือนมียาพิษ มีคนบอกว่า... ว่า...”

เย่จิ่งอวี้สีหน้าเคร่งขรึม “บอกว่าอะไร?”

ซ่งเฉิงจี้หมอบลงแล้วพูดว่า “ขอฝ่าบาทอย่าได้คาดโทษกระหม่อมเลย”

เมื่อเห็นเขาอ้ำๆ อึ้งๆ เย่จิ่งอวี้ก็ร้อนใจไม่น้อย

“ข้าจะไม่คาดโทษเจ้า รีบพูดออกมา”

ซ่งเฉิงจี้พูดออกมารวดเดียว “ประชาชนพูดกันทั่วว่าพระนางเหยาเฟยขอฝนปีศาจ เกิดการหมักหมมในบ่อน้ำ จึงทำให้ถูกพิษ”

เย่จิ่งอวี้สูดจมูกด้วยความโกรธและพูดว่า “น่าขันสิ้นดี เจ้ามีตำแหน่งเป็นผู้ตรวจตราฝ่ายซ้าย กลับเชื่อในข่าวลือเช่นนี้”

ซ่งเฉิงจี้มีเหงื่อผุดขึ้นมาในทันที

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่กระหม่อมพูด ทุกสิ่งล้วนเป็นข่าวลือในกลุ่มชน ตอนนี้มีคนเกือบร้อยที่ถูกพิษ หมอในเมืองหลวงก็ไร้ทางรักษา”

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วและถามว่า “มีอาการอย่างไรบ้าง?”

ซ่งเฉิงจี้พูดว่า “ปวดท้อง มีฟองออกจากปาก ผู้ที่มีอาการรุนแรงก็หมดสติพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ดวงตาน่าหวาดกลัว และออกคำสั่งกับทุกคนว่า “ฉินเทียน รีบไปเรียกหมอหลวงมา ติดตามใต้เท้าซ่งไปตรวจดูที่เมืองหลวง ส่วนคนอื่นๆ กลับห้องหนังสือ!”

เย่จิ่งอวี้เขวี้ยงผ้าม่านลง และรถม้าก็เร่งความเร็วขึ้นทันที

อินชิงเสวียนนั่งอยู่ในรถ และขมวดคิ้วแน่น

แม้ว่าน้ำแห่งน้ำพุวิญญาณจะไม่ส่งผลกระทบในมิติ แต่ก็ไม่ถึงขั้นทำให้คนโดนพิษได้ ต้องเป็นเพราะมีประชาชนอยากทำร้ายนาง

นางมีสิ่งที่อยากพูด กลับเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของเย่จิ่งอวี้ จึงปิดปากเงียบ

ตลอดจนกระทั่งมาถึงห้องหนังสือ นางจึงพูดขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “ฝ่าบาท ฝนครั้งนั้นไม่น่ามีปัญหาอะไร...”

“ข้ารู้”

เย่จิ่งอวี้พูดขัดจังหวะนาง ใบหน้าหล่อเหลาที่มืดมนพูดขึ้นว่า “คนที่พวกเขาพุ่งเป้าไม่ใช่เจ้า แต่เป็นข้า”