สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 254

ณ ห้องหนังสือ

เย่‍จิ่ง‍อวี้ยืนอยู่ริมหน้าต่าง แสงในแววตาไหวระริก

ในตอนนี้ จู่ๆ เขาก็นึกเสียใจภายหลัง ว่าเหตุใดตัวเองถึงตอบตกลงอย่างฉุกละหุกเช่นนี้

สองคนนี้ต่างก็เป็นคนสนิทของเขาที่สุด หากเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องเสียใจและโทษตัวเองไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงแววตาอันหนักแน่นและแจ่มชัดของอินชิงเสวียน เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็อดไม่ได้ที่จะคว้าลูกกรงหน้าต่างอย่างแรง ที่หลังมือปรากฏเส้นเลือดหลายเส้นเด่นชัดทันที...

ไม่ได้ เขาต้องพาทหารรักษาพระองค์ไปดูสักหน่อย

ขณะที่เขากำลังจะออกคำสั่ง หลี่เต๋อฝูก็เดินเข้ามาทันที

“ฝ่าบาท ท่านเสนาบดีประสงค์จะเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดอย่างเย็นชา “ไม่พบ”

แต่กวนเมิ่งถิงเดินเข้ามาจากด้านนอกแล้ว คุกเข่าลงพร้อมกับพูดว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องสำคัญจะรายงานโดยละเอียด...”

ด้านนอกเมือง อินชิงเสวียนกำลังต้มดินประสิวอยู่

หนังสือกล่าวว่าต้องต้มดินประสิวเพื่อสกัดผลึกดินประสิว เพื่อปกป้องต้าโจวจากศัตรูต่างแคว้น อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวาดกระบวยตามรูปน้ำเต้า ทำสิ่งที่ไม่ถนัด

เสี่ยวอานจื่อนั่งยองๆ มองดูหม้อ งานที่พระสนมมอบหมายให้ทำ เขาต้องตั้งใจทำให้เต็มที่

เมื่อเห็นผลึกสีขาวหนาปรากฏขึ้นข้างใน อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

หากสามารถสร้างระเบิดจากฝีมือของนางได้ นั่นคงจะเป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยมมาก!

นางสั่งให้เสี่ยวอานจื่อตักผลึกสีขาวออกมา แล้วทุบแร่กำมะถันให้ละเอียด จากนั้นนางก็หยิบหนังสือเกี่ยวกับวัตถุระเบิดออกมาดู จากนั้นก็ชั่งน้ำหนักและผสมตามสัดส่วนข้างต้น

ตอนที่นางอยู่ในมหาวิทยาลัย อาจารย์เคยกล่าวไว้ว่า หากไม่มีกำมะถันก็สามารถใช้หรดาลแทนได้ อย่างไรก็ตาม วิธีการที่ตามแบบฉบับดั้งเดิมคือกำมะถันและผลึกดินประสิว ดังนั้นอินชิงเสวียนจึงยังไม่คิดที่จะใช้หรดาลในตอนนี้

นางใส่ผงที่เตรียมไว้เข้าด้วยกันแล้วเขย่า ทันใดนั้นก็มีกลิ่นคล้ายประทัดที่นางเคยจุดเมื่อตอนยังเป็นเด็ก

อินชิงเสวียนพยักหน้า กลิ่นนี้ถูกต้องแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะมีประสิทธิภาพเพียงใด

คนทั้งสองเทผงลงบนผ้าแล้วมัดเป็นถุงห่อระเบิดสี่เหลี่ยมขนาดเจ็ดนิ้วด้วยเชือก โดยเหลือผ้าไว้เป็นสายชนวนอยู่ข้างใน

ในเวลานี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว

ถิ่นทุรกันดารไม่ได้ดีไปกว่าเมืองหลวง บริเวณรอบด้านมืดมิด ไม่มีแสงไฟใดๆ มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ

คืนอันมืดมิดเปรียบเสมือนปากเหวที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง ทำให้คนรู้สึกหวาดหวั่นโดยปราศจากเหตุผล

อินชิงเสวียนออกมาพร้อมกับถุงห่อระเบิด ในใจรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

เย่จั้นกำลังคุยกับทหารค่ายเปลวเพลิงสีชาดอยู่นอกประตู เมื่อเห็นอินชิงเสวียน เขาก็หมุนตัวเดินเข้ามาหา

“เสร็จแล้วหรือ”

อินชิงเสวียนพยักหน้า พูดอย่างหวาดๆ “คิดว่าใช่ ได้ผลหรือไม่นั้นก็ต้องลองจุดไฟดูจึงจะรู้ได้”

เย่จั้นลดสายตาลง มองดูถุงผ้าใบเล็กที่มัดแน่นอยู่ในมือของอินชิงเสวียน แล้วถามเจาะลึกลงไปอีกว่า “เจ้าต้องการให้จุดไฟที่ไหน ข้าจะไปเอง”

อินชิงเสวียนมองดูรอบๆ แล้วพูดว่า “ไปด้านหลังเนินเขากันเถอะ ท่านอ๋องต้องระวัง หากจุดไฟติดแล้ว ให้ใช้วิชาตัวเบาถอยออกมาไกลๆ โดยเร็วที่สุด ป้องกันไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ”

เย่จั้นไม่มีความหวังมากนักกับสิ่งขนาดเท่าฝ่ามือนี้ ยังรู้สึกว่าอินชิงเสวียนเชื่อเรื่องตื่นตระหนกนี้ไปเอง สิ่งของขนาดเท่านี้ จะมีอานุภาพสักเท่าไหร่กันเชียว

แต่เขาตอบว่า “ข้าจำไว้แล้ว”

หลังจากทหารติดตามเย่จั้นไปที่ด้านหลังของเนินดินแล้ว

ในเวลานี้ มีอีกาหลายตัวโผล่ขึ้นมาจากพงป่าและส่งเสียงร้องลั่น

เมื่อได้ยินเสียงอีการ้องบาดหู ทันใดนั้นหางตาของอินชิงเสวียนก็กระตุกขึ้นหลายครั้ง รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีชัดขึ้น

ฝีเท้าของนางหยุดชะงักเล็กน้อย เย่จั้นที่ถือคบเพลิงอยู่หันกลับมาถามว่า “เกิดอะไรขึ้นรึ”

“ไม่มีอะไร”

อินชิงเสวียนเดาว่าตัวเองอาจจะคิดมากไป แล้วจึงคว้าแขนเสื้อของเสี่ยวอานจื่อ แล้วกระโดดข้ามเนินพร้อมกับทุกคน

ตามที่คาดไว้ ด้านล่างมีพื้นที่โล่งขนาดใหญ่ ไม่มีการเพาะปลูกพืชใดๆ เลย เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการทดลองจริงๆ

“เอาตรงนี้เลย”

อินชิงเสวียนยื่นถุงห่อระเบิดให้เย่จั้น

“ท่านอ๋องอย่าประมาทสิ่งนี้เด็ดขาด สิ่งนี้มีอานุภาพอันน่าตกใจ หลังจากจุดไฟแล้ว ต้องใช้วิชาตัวเบาหลบออกมาทันที ยิ่งไกลยิ่งดี”