สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 256

นี่คือนัยน์ตาดอกท้อที่มีถุงใต้ตาน่ารักอยู่ใต้ตาทั้งคู่

ซึ่งลักษณะดวงตาเช่นนี้เป็นสิ่งที่หายากยิ่งนัก

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่อินชิงเสวียนรู้จักในความทรงจำ

นั่นคืออินสิงอวิ๋น!

เมื่อเห็นแววตาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป นางมั่นใจว่าตัวเองจำไม่ผิด!

ครั้นเหลือบไปเห็นคันธนูยาวบนหลังของเขา นางก็รู้สึกสับสนขึ้นอีก

หรือว่าผู้ที่ลอบสังหารเย่‍จิ่ง‍อวี้เมื่อครั้งที่แล้วจะเป็นเขา?

เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้

นางได้บอกพี่ใหญ่แล้วว่าฝ่าบาทกำลังตรวจสอบเรื่องตระกูลอินอีกครั้ง เหตุใดเขาจึงต้องการลอบสังหารด้วย หากตัวตนของเขาถูกเปิดเผย ตระกูลอินก็จะไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้อีกมิใช่หรือ

ในช่วงเวลาที่สับสนอยู่นั้น อินสิงอวิ๋นก็ตบไหล่นาง อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือเพื่อปกป้องตัวเอง

อินสิงอวิ๋นก้าวถอยหลังไปหลายจั้งแล้ว จากนั้นก็ตะโกนเสียงทุ้ม “ถอย!”

คนชุดดำที่ติดตามเขาแม้จะไม่ทราบเหตุผล แต่ก็ถอยออกจากวงการต่อสู้ไปพร้อมกับเขา

ร่างงามที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นายท่าน โอกาสเช่นนี้หาได้ยาก”

“หุบปาก ไป!

อินสิงอวิ๋นเขย่งปลายเท้า แล้วคนก็เหาะออกไปไกล

ในเวลาเดียวกัน กลุ่มทหารองครักษ์ที่สวมชุดเกราะสีเงินก็เร่งรุดมาถึงที่นี่

สักพักพวกเขาก็มาถึงตีนเนิน

ผู้ที่นำขบวนมาเขาสวมชุดเกราะอ่อนสีเงินแวววาว ครอบศีรษะด้วยกวานสีเงินราวกับหิมะ ท่วงท่าสง่างามเหนือสามัญ

เขาเหยียบเท้าบนโกลนม้า แล้วชายคนนั้นก็ส่งแรงจากเท้าเหาะเหินลงมา ตรงขึ้นไปบนเนินดิน

ตะโกนเสียงเฉียบขาด “จับตัวเหล่าคนอันธพาลไปเดี๋ยวนี้!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงหลายร้อยเสียงดังประสานกัน และล้อมคนชุดดำเหล่านี้ไว้

จากนั้นคนชุดดำก็ตระหนักได้ว่าผู้ที่มาใหม่คือฮ่องเต้

แต่มันก็สายเกินไปแล้ว อย่าว่าแต่การลอบสังหารเลย แม้แต่ตัวพวกเขาเองก็ถูกล้อมไว้อย่างแน่นหนา ไม่สามารถหลบหนีได้ด้วยซ้ำ!

อินชิงเสวียนรู้สึกดีใจ

นี่คือเสียงของเย่‍จิ่ง‍อวี้!

จากนั้นนางก็รู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรง ก้าวเท้าเดินโซเซ

ให้ตายเถอะ ห้านาทีผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยหรือ!

นางรู้สึกเสียดาย แต่ร่างของนางล้มถอยไปข้างหลังอย่างควบคุมไม่ได้

มือใหญ่อันอบอุ่นพรวดพราดเข้ามาประคองร่างของอินชิงเสวียนไว้ได้

“เสวียน‍เอ๋อร์!”

เมื่ออินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ก็เห็นดวงตาที่เป็นกังวลของเย่‍จิ่ง‍อวี้ทันที

นางยิ้มอย่างอ่อนแรง

“ครั้งนี้โชคดีที่ปฏิบัติภารกิจลุล่วง!”

หลังจากพูดจบนางก็หมดสติไปทันที

“เสวียน‍เอ๋อร์!”

เย่‍จิ่ง‍อวี้คิดว่าอินชิงเสวียนได้รับบาดเจ็บ ดวงตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

เขาตะโกนบอกทหารรักษาพระองค์ “หากผู้ใดขัดขืน ฆ่าได้ทันที!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทุกคนตอบรับโดยพร้อมเพรียงกัน และล้อมคนชุดดำไว้

เย่‍จิ่ง‍อวี้เอื้อมมือไปช้อนอุ้มร่างของอินชิงเสวียนขึ้นมา และเดินไปสมทบกับเย่จั้น

“เสด็จอาได้รับบาดเจ็บหรือไม่”

เย่จั้นพูดเรียบๆ และรัดกุม “ไม่มี ฝ่าบาทจะพาคนกลับวังไปตรวจรักษาก่อนเถิด ข้าจะตามไปในไม่ช้า”

เมื่อมองไปยังอินชิงเสวียนที่หมดสติ เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็จิตใจสับสนยุ่งเหยิ่งดั่งด้ายพันกัน

“เช่นนั้นก็รบกวนเสด็จอาแล้ว”

เขากระโดดลงจากเนินดิน ปีนขึ้นไปบนหลังม้า แล้วทหารรักษาพระองค์ก็แบ่งกำลังคุ้มกันเย่‍จิ่ง‍อวี้กลับวังหลวงทันที

และบนเนินดินมีคนชุดดำที่หลบหนีไปได้เพียงสามคนเท่านั้น ส่วนที่เหลือก็ถูกจับไปทั้งหมด

เย่จั้นเอื้อมมือออกไปและดึงเสื้อคลุมที่พันรอบเอวออก มองดูคนชุดดำเหล่านี้ด้วยแววตาเยียบเย็น

“จงนำคนเหล่านี้ทั้งหมดไปที่จวนอ๋อง กลับเมือง”

ณ ตำหนักเฉิงเทียน