สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 29

อินชิงเสวียนงยหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเย่จิ่งอวี้ทันที

"นี่มันสำหรับข้าใช่หรือไม่?"

"เอ่อ....ใช่พ่ะย่ะค่ะ!"

อินชิงเสวียนฝืนยิ้ม

เย่จิ่งอวี้หยิบเกี๊ยวมาอันนึ่งใส่เข้าไปในปาก

หลี่เต๋อฝูอุทานด้วยความตกใจ "ฝ่าบาท ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!"

ยังไม่ได้ตรวจสอบยาพิษเลยนะ

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้กินมันเข้าไปโดยไม่มีความระแวดระวังใด ๆ อินชิงเสวียนเสียดาย หากรู้แต่แรกว่าเขาคือฮ่องเต้เฮงซวยนี่ ก็คงเอายาพิษใส่ให้กิน หรืออย่างน้อยยาถ่ายก็ยังดี

กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ก็ได้ยินเย่จิ่งอวี้ถามขึ้นว่า “แล้วนี่มันคือสิ่งใดอีก?"

อินชิงเสวียนรู้สึกตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและแสร้งทำท่าทางนอบน้อม "สิ่งนี้เรียกว่าเกี๊ยว หรือเรียกอีกอย่างว่าหยวนเป่าพ่ะค่ะย่ะ"

เย่จิ่งอวี้มองดูรูปร่างของเกี๊ยวซึ่งดูเหมือนเงินหยวนเป่าจริง ๆ

ก็ถามขึ้นอีกว่า “เครื่องปรุงที่ใช้ทำเกี๊ยวก็มาจากฮว๋าเซี่ยเช่นกันหรือ?"

อินชิงเสวียนก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า "พ่ะย่ะค่ะ"

แต่ในใจของเธอกำลังคิดหาวิธีหลบหนี หากตนไม่กลับไปทั้งคืน ยายหลี่และอวิ๋นฉ่ายจะต้องร้อนใจอย่างมากแน่ ๆ

ไหนจะขันทีเฒ่าที่ชื่อหลี่เต๋อฝูนั่นอีก ชอบทำคอยาวจ้องมาที่ตน ไม่รู้ว่าต้องการจะหาเรื่องอะไรกันแน่

หรือว่าเขาจะจำตนได้จริง ๆ ?

อินชิงเสวียนลดศีรษะลงอีกเล็กน้อย

หลี่เต๋อฝูกลับมองเธอซ้ายทีขวาที

เหตุใดขันทีน้อยผู้นี้จึงดูคุ้นหน้านัก

เคยเห็นที่ไหนกันนะ?

"ฮว๋าเซี่ยมันอยู่ที่ไหนกันแน่?"

เสียงของเย่จิ่งอวี้ดังขึ้นทำให้สติของอินชิงเสวียนกลับมา

"อยู่ที่.....ดินแดนตะวันออกอันไกลโพ้นพ่ะย่ะค่ะ"

“เหตุใดข้าถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน?"

เย่จิ่งอวี้หันไปมองด้านข้างเล็กน้อย มองกวาดไปที่ร่างของอินชิงเสวียนหนึ่งรอบ

อินชิงเสวียนรวบรวมความกล้าตอบว่า "เพราะว่ามันไกลมากพ่ะย่ะค่ะ อยู่ทางทิศตะวันออกของทางทิศตะวันออกของทางทิศตะวันออกอีกทีพ่ะย่ะค่ะ"

เย่จิ่งอวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ในเมื่อเจ้าสามารถทำสิ่งนี้ขึ้นมาได้จากสาลีอะไรนี่ ก็หมายความว่าที่บ้านเจ้ามีเมล็ดพันธุ์อยู่ใช่หรือไม่?"

อินชิงเสวียนหลุบตาทันที แววตาฉายแววปิติ

"หากฝ่าบาทยอมให้กระหม่อมออกจากวังไป กระหม่อมรับรองว่าจะนำเมล็ดพันธุ์กลับมาพ่ะย่ะค่ะ"

เย่จิ่งอวี้สีหน้านิ่งงันขึ้นทันที

"ไม่ได้ ให้คนที่บ้านเจ้าเข้าวังมาได้ ข้าจะตบรางวัลให้พวกเขาอย่างงาม"

"เอ่อ..."

อินชิงเสวียนสาปแช่งอยู่ในใจ ฮ่องเต้เฮงซวยนี่ชั่วร้ายจริง

เย่จิ่งอวี้หยุดเดิน

“ทำไมหรือ? เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าที่บ้านมีมารดาและบุตร หากพวกเขาไม่สะดวก เจ้าก็บอกที่อยู่มา ข้าจะส่งคนไปรับ"

อินชิงเสวียนเกือบจะชนเข้าที่ร่างของเขา เบรกเอี๊ยดทันที

เธอจัดแจงหมวกที่บิดเบี้ยวอยู่ให้ตรง

ฝืนยิ้มและพูดขึ้นว่า "เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ไม่ต้องรบกวนฝ่าบาทหรอกพ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมกลับไปเถอะ"

“พอแล้ว ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าให้เวลาเจ้าตัดสินใจหนึ่งชั่วยาม"

เมื่อเห็นใบหน้าขึงขังของเย่จิ่งอวี้ อินชิงเสวียนก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ดวงตากรอกไปมาซ้ายขวา

มันต้องมีวิธีอื่น

โดยปกติเธอมักจะมีความคิดหลักแหลมมากมาย แต่เมื่อถึงเวลาต้องใช้สมองของเธอกลับว่างเปล่า คิดไม่ออกไปเสียดื้อ ๆ

อินชิงเสวียนเกาหัวเกาหูของเธออย่างกังวล แต่บุคคลเบื้องหน้ากลับหยุดเดิน

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้นก็เห็นตัวอักษรตำหนักเฉิงเทียนสี่คำเขียนอยู่"