สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 324

“หากไทเฮาไม่สบายพระทัย กระหม่อมจะส่งคนไปสืบเพิ่มพ่ะย่ะค่ะ”

ชุยไห่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “หลังจากเกิดเรื่องเสวียนเจิน ฝ่าบาทก็ไม่น่าจะหาคนเข้าวังมาอย่างส่งเดชอีกแล้ว”

ไทเฮาหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “เหตุผลที่เสวียนเจินเต็มใจที่จะอยู่ในวัง ก็เพราะว่าข้าสามารถอ่านความคิดของเขาได้ทะลุปรุโปร่ง ถ้าเขาไม่ใช่หลวงจีน ก็เหมาะสมกับอันไท่ผินอยู่ แต่น่าเสียดาย ที่เขาไร้ความสามารถเกินไป สุดท้ายข้าก็ใช้การไม่ได้ กลับทำให้นังแพศยาดึงดูดความสนใจไปแทน”

ชุยไห่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เรื่องนี้...”

ไทเฮาแค่นเสียงหึอย่างเย็นชา กล่าวว่า “แม้ข้าจะไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ แต่ก็ยังเห็นสัญญาณบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหลวงจีนก็ดี นักพรตเต๋าก็ช่าง มนุษย์ล้วนหนีไม่พ้น สุรา เมถุน ทรัพย์ และความโกรธหรอก ประเดี๋ยวข้าจะไปดูหน่อย หลวงจีนผู้นี้ชอบสิ่งใด”

ความทะเยอทะยานของไทเฮายังไม่สิ้น หลังจากเกิดเรื่องขึ้นกับเสวียนเจิน นางก็เข้าใจด้วยว่าโลกนี้ไม่มีผีหรือปีศาจ ทุกอย่างเป็นเพียงการตบตาคน ใช้เรื่องเหล่านั้นมาเป็นข้ออ้างเท่านั้น

นางไม่เชื่อว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ให้กับนังแพศยาอินชิงเสวียนทุกครั้งไปหรอก

ชุยไห่ช่วยประคองไทเฮาทันที

“ไทเฮา เดินระวังด้วย่ะย่ะค่ะ”

เมื่อไทเฮาเสด็จ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมีชุยไห่ติดตามไปเพียงลำพัง

ในการเดินทางจะขาดขันทีนางกำลังไปไม่ได้ และแล้วขบวนนั้นเก็มุ่งหน้ากันไปอย่างเอิกเกริก

ไม่นานอินชิงเสวียนก็รู้ว่าไทเฮาไปที่หอสวดมนต์ อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ

นางแม่มดเฒ่า คราวนี้เจ้าจะต้องตายไม่ได้เกิดอีกแน่นอน!

เรื่องอื่นอินชิงเสวียนสามารถทนได้ แต่เรื่องลูกชายนางทนไม่ได้เด็ดขาด

ดังคำกล่าวที่ว่า ครั้งแรกปล่อยผ่านไปได้ แต่ห้ามมีครั้งที่สอง

เรื่องหลิวหมัวมัวนางให้โอกาสไทเฮาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เป็นนางเองที่ยังคิดไม่ได้ เช่นนั้นก็อย่ามาโทษคนอื่น

เมื่อคิดถึงใบหน้าที่ยิ้มแย้มของแม่มดเฒ่า ดวงตาของอินชิงเสวียนก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

วันนั้น คงไม่นานเกินไป

ในเวลาเดียวกัน ณ เมืองหลวงเจียงวู

จดหมายฉบับหนึ่งได้ส่งถึงมือของราชาเผ่าแห่งเจียงวู

หลังจากที่เห็นข้อความไว้ในจดหมายว่า อาซือหลานถูกฮ่องเต้แห่งต้าโจวแขวนคอลงจากหอคอยของเมือง ถูกทรมานด้วยบาดแผลนับพันครั้ง สีหน้าของราชาเผ่าพลันเปลี่ยนไป

เมื่อผ่านไปนานหลายอึดใจ เขาก็ค่อยๆ สงบลงอีกครั้ง

หากอาซือหลานตายจริงๆ ฟางรั่วกับโยวหลานคนใดคนหนึ่งจะต้องกลับมาแน่นอน สองคนนี้เป็นนักฆ่าที่ได้รับการฝึกฝนโดยราชครูเอง และอาซือหลานก็มีไหวพริบ ไม่มีวันทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเด็ดขาด จดหมายฉบับนี้มีความน่าสงสัยหลายประการ

“ผู้ส่งสารพูดอะไรอีกหรือไม่”

องครักษ์พูดด้วยความเคารพ “เอาแต่ร้องไห้ ขอร้องให้ราชาเผ่าล้างแค้นแทนท่านอ๋องอย่างเดียว ไม่ได้พูดอะไรมาก”

ราชาเผ่าโบกมือ “ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อน”

หลังจากที่องครักษ์ออกไปแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในห้อง

น้องชายคนนี้ของเขามีสายเลือดของชาวต้าโตว มีนิสัยเจ้าเล่ห์เฉกเช่นคนในต้าโจว ที่เขาทำเช่นนี้ ย่อมมีแผนการของเขาแน่

เมื่อนึกถึงราชครูผู้นั้น สีหน้าของราชาเผ่าก็มืดมน

แม้ว่าราชครูจะช่วยเจียงวูไว้ไม่น้อย แต่ความภักดีที่แท้จริงของนางมีต่ออาซือหลานเพียงเท่านั้น

ตอนนี้คนส่วนใหญ่ในเผ่าอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของอา‍ซือ‍หลาน แม้ว่าตัวเองจะเป็นราชาเผ่า แต่เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ถ้าอา‍ซือ‍หลานไม่ได้หายตัวไปตอนที่พี่ใหญ่ของเขาเสียชีวิตในวันนั้น บัลลังก์ก็จะตกเป็นของอาซือหลานแน่นอน

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ราชาเผ่ายังคงไม่เข้าใจ

อินจ้งถูกเนรเทศไปยังเมืองซุ่ยหานแล้ว เดิมทีอา‍ซือ‍หลานควรกลับเจียงวูมาอย่างคนที่ประสบความสำเร็จ ทำไมเขาถึงไปลงมือในเมืองหลวงอีก

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ราชาเผ่าก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไปตามราชครูมา”

สักพักก็มีเสียงกริ๊งดังขึ้น

สตรีสวมกระโปรงสีแดงสดเดินเข้ามาจากประตู

สตรีคนนี้อายุประมาณสิบเจ็บสิบแปดปีโดยประมาณ รูปร่างหน้าตางดงามมีเสน่ห์เย้ายวนใจ กระโปรงเข้ารูปขับเน้นให้สัดส่วนของนางเด่นชัด เห็นเรือนร่างที่น่าหลงใหล กลีบปากสีแดงสดประดับด้วยรอยยิ้ม ดวงตาคู่งามเป็นประกายไหววูบราวกับคลื่นน้ำในยามวสันต์

“อวี้เหยียนถวายพระพรท่านราชาเผ่า”

นางเข้าไปใกล้ราชาเผ่าและโค้งคำนับ กลิ่นหอมกระทบนาสิกประสาท ทำให้ราชาเผ่าก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปด้วยความตื่นตระหนก

สตรีคนนี้เก่งในการใช้กลิ่นของแมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่แม้แต่เขาเองก็แทบจะป้องกันไม่ได้

ชายที่อยู่ข้างๆ นางมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง เขาแต่งกายด้วยชุดของเจียงวู เมื่อเปรียบเทียบกับผ้าไหมและผ้าแพรของต้าโจว ชุดนี้จะหยาบกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนบุคลิกที่หล่อเหลาและแข็งแกร่งของชายคนนั้นได้

ถ้าอินชิงเสวียนอยู่ที่นี่ นางจะจำได้อย่างแน่นอน ว่าชายคนนี้คือพี่ใหญ่ของเจ้าของร่างเดิม อินสิงอวิ๋น

เมื่อเห็นราชาเผ่า ทั้งสองก็ทำความเคารพพร้อมกัน

“ถวายพระพรเสด็จพี่”

“ตามสบาย มีเรื่องอะไรรึถึงได้มีความสุขขนาดนี้” ราชาเผ่าถามด้วยรอยยิ้ม

องค์หญิงเป่าเล่อเอ๋อร์แห่งเจียงวูและราชาเผ่าเกิดมาจากมารดาคนเดียวกัน ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจึงใกล้ชิดกันเป็นธรรมดา

ใบหน้าของเป่าเล่อเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดง้ถือก นางเหลือบมองอินสิงอวิ๋นแล้วพูดว่า “ทูลเสด็จพี่ ข้า ข้าตั้งครรรภ์”

ราชาเผ่ารู้สึกประหลาดใจระคนยินดีมาก

“จริงรึ”

เป่าเล่อเอ๋อร์พยักหน้าอย่างเขินอาย

ใบหน้าของอินสิงอวิ๋นก็แดงเล็กน้อยเช่นกัน

ราชาเผ่าพยักหน้าแล้วพูดว่า “ดี นี่เป็นเรื่องที่ดีมาก ต่อไปพวกเจ้าต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

อินสิงอวิ๋นจับมือเล็กๆ ของเป่าเล่อเอ๋อร์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กระหม่อมจะดูแลองค์หญิงเป็นอย่างดี”

“ดีมาก ข้ายังมีเรื่องต้องทำอีก พวกเจ้าคุยกันต่อเถอะ”

ราชาเผ่าออกมาจากกระโจม แต่อารมณ์กลับมีความซับซ้อนเล็กน้อย

อินสิงอวิ๋นตกจากหลังม้าและถูกจับมา หลังจากนั้นก็สูญเสียความทรงจำ ถ้าเกิดเขาจำฐานะของตัวเองได้จะเป็นอย่างไร...

อนิจจา เมื่อนึกถึงน้องสาวคนเล็กของเขา ราชาเผ่าก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ไกลออกไป จูอวี้เหยียนมองไปที่กระโจมของเป่าเล่อเอ๋อร์ มุมปากกระตุกขึ้น ดวงตาดูเย็นชาและขุ่นเคือง

หลังจากที่ราชาเผ่าเดินออกไป นางก็โบกมือให้สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนาง

กล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “ตั้งครรภ์แล้ว นี่นับว่าเป็นเรื่องดี เจ้าไปส่งน้ำแกงที่ต้มแล้วให้อินสิงอวิ๋นด้วย ไม่ช้าก็เร็วข้าจะทำให้เขารู้ว่าความเจ็บปวดเป็นอย่างไร ตระกูลอิน สมควรตายให้หมด!”