สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 337

หลังจากออกจากตำหนักฉือหนิง บรรยากาศก็ดูสดชื่นขึ้นเป็นกอง

อินชิงเสวียนลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกชายอย่างอารมณ์ดี แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่จะพาเจ้าไปหาผีเสื้อ”

ไม่มีประโยชน์ที่จะโมโหอารมณ์เสียไปกับคนชั่ว ไม่คุ้มค่าเลยจริงๆ

แต่เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไม่อยากนั่งรถเข็นเด็กแล้ว มือน้อยๆ จับหลังคารถเข็นเด็กจะดันตัวออกมา

เมื่อเสี่ยวอานจื่อเห็นดังนี้ เขาก็รีบก้มลงไปอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงออกมา

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงจำเสี่ยวอานจื่อได้ จึงนอนซบบนไหล่ของเขาอย่างเชื่อฟังทันที นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ด้านข้างอย่างมีความสุข แล้วก็เริ่มพูดอ้อแอ้ๆ

เสี่ยวอานจื่ออุ้มเขาไปที่โคนต้นไม้ เอื้อมมือออกไปหยิบใบไม้มา แล้ววางลงบนมือเล็กๆ ของเด็กน้อย

เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก้มศีรษะลงดูอย่างอยากรู้อยากเห็น มุ่ยปาก และศึกษาใบไม้ด้วยท่าทางจริงจัง

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของลูกน้อย อินชิงเสวียนก็อดยิ้มไม่ได้

การตายของไทเฮานับว่านางได้กำจัดศัตรูที่แข็งแกร่งออกไปแล้ว ต่อไปก็สามารถพาลูกออกไปเดินเล่นได้บ่อยขึ้น โดยไม่ต้องกังวลเหมือนเมื่อก่อน

ในเวลานี้ ผีเสื้อหลากสีสันได้บินออกมาจากสวน

ทันใดนั้นเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็รู้สึกตื่นเต้น ชี้ไปที่ผีเสื้อแล้วพูดด้วยเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนเด็ก “บิน~บิน~”

“ในสวนมีบินบินเยอะแยะ กระหม่อมจะพาไปหาบินบินนะ”

เสี่ยวอานจื่ออุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงเดินไปที่สวนบุปผาหลวง

แม้ว่าเสี่ยวอานจื่อจะเป็นขันที แต่เขาก็เป็นชายเช่นกัน การก้าวเท้ายาวกว่าอินชิงเสวียนและอวิ๋นฉ่ายมาก พริบตาเดียวก็เข้าไปในสวนบุปผาหลวงแล้ว

เมื่อมองดูดอกไม้หลากสีสันเหล่านี้ เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็มีความสุขมาก เขายื่นมือเล็กๆ ออกมาเด็ดดอกไม้ จากนั้นก็เอามาจ่อที่จมูกของตัวเองอย่างอยากรู้อยากเห็น และดมกลิ่นอย่างแรง

อาจเป็นเพราะเขาได้กลิ่นหอม เขาจึงอ้าปากจะกัด เสี่ยวอานจื่อตกใจ รีบแย่งออกมา

“ของสิ่งนี้กินส่งเดชไม่ได้ ถ้าองค์ชายน้อยหิว พวกก็กลับไปกินเส้นๆ กัน”

ทันทีที่พูดจบก็ได้ยินคนถามขึ้น

ความวิตกกังวลและความหวาดกลัวนั้นเอาไว้ภายหลัง ตอนนี้นางมีความคิดเดียวเท่านั้น คือการพาลูกของนางกลับมา

ชั่วครู่หนึ่ง ความรู้สึกของลมอยู่ใต้ฝ่าเท้า ร่างที่อยู่ตรงหน้าก็เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

“วางเด็กลง ไม่งั้นข้าจะทำให้เจ้าตายโดยไร้ศพ”

ความเดือดดาลอันท่วมท้นทำให้เสียงของอินชิงเสวียนสั่น พลังแห่งมิติก็ถูกปลดปล่อยออกมาในเวลาเดียวกัน นางใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ด้านหลังของชายคนนั้น

ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะรู้ว่าอินชิงเสวียนแข็งแกร่งเพียงใด ร่างกายของเขาไหลลื่นราวกับปลาไหล บิดตัวด้วยท่าทางประหลาดเพื่อหลบหลีกฝ่ามือของอินชิงเสวียน

เมื่อปลายเท้าแตะพื้น เขาก็อยู่บนกำแพงวังแล้ว

อินชิงเสวียนมีทั้งพลังและความเร็ว แต่นางไม่สามารถกระโดดสูงได้ กำแพงวังที่สูงขนาดนี้นางปีนขึ้นไปไม่ได้

เด็กรับใช้ยืนอยู่บนกำแพง ปรายหางตามองนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ถ้าต้องการลูก ให้มาที่วัดเฉิงหวงทางตะวันตกของเมือง หากเจ้ากล้าพาคนมาด้วยแม้แต่คนเดียว ข้าจะทำให้เขากลายเป็นผุยผง”

พูดจบเขาก็กระโดดลงจากกำแพงวัง แล้วหายตัวไป...