สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 352

“จ้าวเอ๋อร์”

เมื่อเห็นลูกชาย อินชิงเสวียนก็ไม่สามารถระงับความคิดถึงในใจของนางได้ จึงรีบไปที่ต้นเอล์มเก่าแก่

ชายผมขาวกลับไม่ขัดขวางนางไว้ และยังปล่อยมือ ยื่นเด็กให้กับอินชิงเสวียน

เสี่ยวหนานเฟิงโอบคอของอินชิงเสวียนในทันที ใบหน้าเล็กๆ คล้องคอของนางเหมือนแมว

“คิดถึงแม่ใช่ไหม แม่ดูหน่อยสิว่าหิวโซหรือไม่”

อินชิงเสวียนอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงมาไว้ตรงหน้า และสำรวจรอบตัวเขา

เมื่อเห็นว่าลูกยังคงขาวอวบ เนื้อแน่นอวบอ้วน จึงวางใจในทันที

เย่จิ่งอวี้ก็เดินมาที่ใต้ต้นไม้ และคารวะชายผมขาว

“ผู้น้อยเย่จิ่งอวี้ ขอคารวะท่านผู้อาวุโส”

ชายผมขาวพยักหน้า และถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว เพื่อให้เวลากับสามคนพ่อแม่ลูก

อินชิงเสวียนหอมแก้มของเสี่ยวหนานเฟิงไม่หยุด จากนั้นก็หันไปหาชายผมขาว

“ไม่ทราบว่าท่านผู้อาวุโสมีเรื่องอะไรกับผู้น้อย?”

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้เคารพเขาเช่นนี้ อินชิงเสวียนจึงไม่กล้าเสียมารยาท

ชายผมขาวมองมาที่นาง และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบ “เจ้าคือผู้ดีดพิณการเวกนั่นใช่หรือไม่?”

“หากท่านผู้อาวุโสพูดถึงพิณที่โรงเตี๊ยมโหย่วเจีย ผู้น้อยคือคนที่ดีดพิณนั้นจริงๆ”

สายตาของชายผมขาวจับจ้องไปทั่วใบหน้าของอินชิงเสวียน พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก “ดีมาก ในเมื่อเจ้าเป็นผู้ดีดพิณการเวกให้เกิดเสียงได้ เจ้าจะเป็นผู้สืบทอดที่เสี่ยวเฟิ่งเอ๋อร์เลือก เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่ และเรียนรู้ศิลปะการเล่นพิณกับข้า”

อินชิงเสวียนงุนงงเล็กน้อย

ไหนบอกว่าเขาเป็นปรมาจารย์กระบี่อย่างไรเล่า?

ต้องสอนวิชากระบี่แก่นางไม่ใช่หรือ?

เหตุใดจึงให้นางเรียนดีดพิณ?

นางหัวเราะแห้งๆ และพูดขึ้นว่า “ผู้น้อยไม่มีความสามารถ ข้าเริ่มเรียนวิชาดีดพิณมาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่ต้องการให้ท่านผู้อาวุโสต้องสอนอะไรอีก”