สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 355

ทั้งสองเดินกลับตำหนักเฉิงเทียนอย่างช้าๆ ภายใต้แสงจันทร์

ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ยามค่ำคืนอากาศเย็นสบายและมีสายลมพัดเบาๆ ซึ่งสบายใจเป็นอย่างมาก

อินชิงเสวียนหลับตาลงอย่างอดไม่ได้ ปล่อยให้เย่จิ่งอวี้จูงตัวเองไป

เหมือนตอนที่นางยังเด็ก มักจะให้คุณย่าเดินจูงตัวเองอยู่บนคันนา ตอนนั้นนางก็ชอบหลับตาให้ลมพัด รู้สึกเป็นอิสระอย่างมาก

“ง่วงแล้วหรือ?” เย่จิ่งอวี้ถาม

“ไม่เพคะ เพียงแค่ชอบสายลมยามค่ำคืน”

อินชิงเสวียนสูดอากาศเย็นๆ ท่ามกลางสายลมอย่างละโมบ แล้วถามอีกครั้งว่า “พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าใช่ไหมเพคะ?”

งานพระราชพิธีศพของไทเฮา จะต้องมีพิธีการที่ยุ่งยากเหล่านั้นแน่นอน เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกปวดหัวอย่างอดไม่ได้

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนย่นใบหน้าเล็กๆ เย่จิ่งอวี้ก็หัวเราะด้วยความเอ็นดู

“หากเจ้าไม่อยากไป ข้าจะบอกว่าเจ้าไม่สบาย”

“ไม่ดีกว่าเพคะ หากว่าหม่อมฉัน เหล่านางสนมในวังหลังและพวกขุนนางจะนินทาหม่อมฉันเอาได้”

เย่จิ่งอวี้หัวเราะเบาๆ “มีข้าอยู่ ใครจะกล้าว่าร้ายเจ้า”

ในระหว่างที่พูด ก็เดินมาถึงหน้าประตูตำหนัก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดีดพิณลอยออกมา

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผู้ใดมาเล่นพิณที่นี่?”

หลี่เต๋อฝูรีบวิ่งเข้ามาและพูดว่า “พระสนมสวีพ่ะย่ะค่ะ นางตั้งใจต้มซุปบำรุงร่างกายมาถวายฝ่าบาท เมื่อรอครู่หนึ่งแล้วเห็นว่าฝ่าบาทยังไม่กลับมา จึงหยิบพิณขึ้นมาบรรเลงพ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าเล็กๆ ของอินชิงเสวียนก็บูดบึ้งขึ้นมาในทันที

ตอนนั้นนางเอาพิณน้ำใสของเย่จิ่งอวี้กลับไปที่ตำหนักจินหวู เมื่อลองบรรเลงเพลงแล้วกลับไม่ได้รับรางวัลจากมิติ จึงให้เสี่ยวอันจื่อนำกลับมาคืน

ไม่คิดว่าจะถูกสวีจือย่วนหยิบมาใช้

ตอนนี้นางมองออกแล้วว่า สวีจือย่วนไม่เพียงแค่ตายใจ นางยังจงใจจะจับเย่จิ่งอวี้ให้อยู่หมัดอีกด้วย

หากเป็นสนมคนอื่นจะไม่ถือสาอะไร พวกนางไม่ได้อยู่ในสายตาเย่จิ่งอวี้อยู่แล้ว

แต่ไม่เหมือนกันกับสวีจือย่วน นางคือผู้ช่วยชีวิตของเย่จิ่งอวี้ เย่จิ่งอวี้ยังคงมีความรักต่อนางอยู่บ้าง

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนหยุดฝีเท้าลง เย่จิ่งอวี้จึงจับมือนางขึ้นมาอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เข้าไปกับข้า”