สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 383

“เจ้าเป็นใคร กล้ามาชิงพิณ”

ต่งจื่ออวี๋ตะโกนด้วยความโกรธ เงื้อกำปั้นต่อยไปยังคนผู้นั้น

อินชิงเสวียนก็แลกเปลี่ยนความเร็วในมิติ กอดพิณการเวกไว้ในอ้อมแขน

คนผู้นั้นหลบหมัดของต่งจื่ออวี๋ และแค่นเสียงหึเบาๆ

“ช่างไม่รู้จักประเมินกำลังตัวเองเลย”

คนผู้นั้นหันกลับไปสะบัดฝ่ามือใส่ต่งจื่ออวี๋ ในขณะที่มืออีกข้างยังไม่ลืมมายื้อแย่งพิณไป

อินชิงเสวียนใช้ความเร็วของมิติจนสุดขีด และคนผู้นั้นก็กระโดดขึ้นไปในอากาศทันที แต่บังเอิญเห็นเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงที่นอนหลับอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว

หางตาหรี่ลงเล็กน้อย แล้วก็พุ่งไปหาเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอย่างรวดเร็วปานอสุนีบาต

อินชิงเสวียนตกตะลึง แวบหายตัวไปขวางอยู่ด้านหน้าของเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง ใช้พลังมิติรับมือ และปะทะกับคนผู้นั้น

มีเสียงดังปัง เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงกางมือเล็กๆ ออกอย่างผวา แล้วจึงหันกลับไปหลับอีกครั้ง

ทว่าอินชิงเสวียนกลับรู้สึกถึงความคาวในลำคอ มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของนาง

“ผู้อาวุโส!”

ต่งจื่ออวี๋กังวลมากจนระดมหมัดใส่อีกหลายครั้ง คนผู้นั้นก็ถูกบังคับให้ถอยหลังสามก้าว

ด้วยความคิดที่แวบขึ้นมาอย่างกะทันหัน อินชิงเสวียนเก็บพิณในมิติแล้ว

ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเป็นใครกันแน่”

ต่งจื่ออวี๋ก็มองไปที่คนผู้นั้นและถามด้วยท่าทีระแวดระวัง “ทำไมเจ้าถึงมีกระพรวนทองด้วย”

ตอนนี้สายกระพรวนทองห้อยอยู่บนเอวของเขา

คนผู้นั้นไม่พูด ศีรษะและใบหน้าของเขาถูกคลุมด้วยผ้าสีดำ มีเพียงสายตาคมกริบคู่นั้นที่ปรากฏให้เห็น

เขาจ้องมองไปที่มือของอินชิงเสวียน เหมือนเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมพิณถึงหายไปได้

หลังจากผ่านไปนานหลายอึดใจ เขาก็ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ส่งพิณมา แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป หาไม่แล้ว ข้าจะทำให้พวกเจ้าสองคน รวมทั้งเจ้าตัวเล็กอีกคน ได้ลงนรกด้วยกัน”

ต่งจื่ออวี๋ถอนหายใจพูดว่า “นี่คือพิณของอาจารย์อาข้า หากเจ้ากล้าแย่งชิงไป เจ้าจะเป็นศัตรูของปรมาจารย์กระบี่ และสำนักในภูเขาหิมะของเรา”

คนผู้นั้นยิ้มอย่างเหยียดหยาม

“พิสูจน์ได้อย่างไรว่านี่คือพิณของอาจารย์อาเจ้า ข้าก็บอกได้ว่ามันเป็นของข้า ไม่ต้องพูดพล่าม รีบส่งพิณมาเร็วๆ”

อินชิงเสวียนเช็ดมุมปากของนางแล้วพูดอย่างเย็นชา “ผู้อาวุโสลิ่นเป็นคนมอบพิณนี้ให้ข้า เช่นนั้นก็ต้องเป็นของข้า ทำไมข้าจะต้องมอบให้กับเจ้าด้วย”

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา นางได้ถามต่งจื่ออวี๋และได้ยืนยันตัวตนของชายผมขาวแล้ว เขาคือลิ่นเซียว ปรมาจารย์กระบี่ที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุทธภพจริงๆ

“ในเมื่อพวกเจ้าดื้อรั้นนัก ก็จงตายเสียเถิด”

ก่อนที่คนผู้นั้นจะพูดจบ เขาก็เริ่มการโจมตีอีกครั้ง

ต่งจื่ออวี๋มาขวางหน้าอินชิงเสวียนทันที และอินชิงเสวียนก็เอาตัวบังเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง

เห็นได้ชัดว่าพลังมิติของนางไม่สามารถหยุดคนผู้นี้ได้ และต่งจื่ออวี๋ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ถ้ามีแค่พวกเขาสองคนก็ไม่มีอะไรต้องกลัว แต่ตรงนี้ยังมีเสี่ยวหนานเฟิงอยู่ด้วย

ลูกยังเด็กเกินไป ไม่อาจจะทนต่อความแข็งแกร่งของผู้ที่มีวรยุทธ์ล้ำเลิศได้ หากลูกได้รับบาดเจ็บที่หัวใจ ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะที่คาดไม่ถึง

เมื่อมองดูลูกที่กำลังหลับอยู่ อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวิตกกังวล

หากลูกเข้าไปอยู่ในมิติได้ คงจะดีไม่น้อย

ทันทีที่มีความคิดเช่นนั้น เด็กที่บนเก้าอี้ตัวยาวก็หายไป

อินชิงเสวียนรีบมองดูในมิติทันที แล้วก็เห็นเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงนอนหลับอยู่บนพื้นหญ้านุ่มๆ แล้ว

การค้นพบนี้ทำให้นางตื่นเต้น นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะการอัพเกรดมิติ หรือเพราะเสี่ยวหนานเฟิงเป็นลูกชายของนาง สรุปแล้วก็คือ มิติยอมรับบุคคลภายนอกแล้ว

เมื่อเห็นว่าลูกยังคงหลับสนิท อินชิงเสวียนก็โล่งใจทันที

นางต้องการร่วมมือกับต่งจื่ออวี๋เพื่อรับมือกับคนนอก แต่เสียดายที่นางไม่รู้กระบวนท่า บุ่มบ่ามไปก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก

เมื่อคนผู้นั้นสังเกตเห็นว่าเด็กหายไป รูม่านตาก็หดลงพลัน นี่มันเวทมนตร์ประเภทใดกัน ถึงสามารถทำให้คนหายไปได้จริงๆ

ในขณะที่เขาตกตะลึงอยู่นั้น ต่งจื่ออวี๋ก็ต่อยเข้าที่หน้าอก

นัยน์ตาของคนผู้นั้นฉายแววโกรธขึ้งอย่างอดไม่ได้ “รนหาที่ตาย!”

เขาฟาดออกด้วยฝ่ามือข้างเดียว ต่งจื่ออวี๋หลบหลีกอย่างว่องไว อย่างไรก็ตาม ในภายหลังฝ่ามือที่สองของคนผู้นั้นก็กระแทกโดนหัวใจของต่งจื่ออวี๋อย่างจัง พลังมหาศาลทำให้อวัยวะภายในของต่งจื่ออวี๋สะเทือน มีเลือดพุ่งออกมาจากปากของเขา

“ผู้อาวุโส รีบไปเร็ว!”

ต่งจื่ออวี๋กัดฟัน พลางตะโกนบอกอินชิงเสวียน

เขาเป็นคนซื่อสัตย์ เขาเชื่อมาโดยตลอดว่าอินชิงเสวียนเป็นผู้อาวุโสที่อยู่ในระดับสูงมาก ทั้งยังได้รับผลประโยชน์มากมายจากอินชิงเสวียน เขาได้ตัดสินใจที่จะช่วยอินชิงเสวียนแล้ว ถึงแม้ว่าจะตายก็ตาม