สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 409

นี่คงจะเป็นดั่งคำที่ว่า ไม่พบหนึ่งวันเหมือนหนึ่งร้อยปี

นอกจากแม่ของเขาแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เย่‍จิ่ง‍อวี้คะนึงหาใครบางคนมากขนาดนี้

ความรู้สึกนั้นทั้งหอมหวานและขมขื่น ราวกับแสงจันทร์ที่พร่ามัว อันทำให้อารมณ์ของคนค่อยๆ ลุกลามท่วมท้น

เมื่อมองดูแสงจันทร์จางๆ บนขอบฟ้า อารมณ์ของเย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ดิ่งลง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย และค่อยๆ เดินเข้าไปในตำหนักเฉิงเทียน

ตะเกียงถูกจุดไว้ข้างในแล้ว และแสงเทียนอันสว่างจ้าสะท้อนให้เห็นรูปร่างอันสูงโปร่งของเขา

เมื่อมองดูเงาใต้ฝ่าเท้า เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็รู้สึกเหงาขึ้นมาทันที

ในวังหลวงอันใหญ่โตแห่งนี้ นอกเหนือจากเสวียน‍เอ๋อร์ของเขาแล้ว กลับไม่มีผู้ใดที่รู้ใจเขาเลย

มีเพียงเสวียน‍เอ๋อร์ของเขาเท่านั้น ที่คิดเผื่อเขาทุกอย่างอย่างแท้จริง เมื่อนึกถึงทุกฉากทุกเหตุการณ์ตอนที่เขาพบนางในวัง เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจ ตัวเองไม่ควรหุนหันรับปากให้อินชิงเสวียนกลับบ้านเป็นเวลาสามวันเลย ถ้านางต้องการรำลึกถึงอดีต แค่วันหนึ่งก็เพียงพอแล้ว

พอคิดว่าเหลือเวลาอีกหนึ่งวันนางถึงจะกลับมา เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็อยากจะไปตระกูลอินและพานางกลับมาเดี๋ยวนี้เลย

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น หลี่เต๋อฝูก็กลับมาพร้อมกับอาหาร

“ฝ่าบาทคงจะหิวมาก กระหม่อมตรวจสอบอาหารสำรับนี้เรียบร้อยแล้ว ฝ่าบาทรีบเสวยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดเบาๆ “ไปเอาสุรามาให้ข้าหน่อย”

หลี่เต๋อฝูตกตะลึงเล็กน้อย

หากไม่มีงานเลี้ยงในวัง ฝ่าบาทก็ไม่เคยดื่มสุรา

ทว่าเขากลับตอบด้วยรอยยิ้ม “กระหม่อมจะให้คนไปนำมาเดี๋ยวนี้ ช่วงนี้กิจการบ้านเมืองยุ่งวุ่นวายมาก ฝ่าบาทก็เหนื่อยมากจริงๆ ถ้าดื่มสุราคลายความเหนื่อยล้าก็ดีเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ตวัดหางตามองแวบหนึ่ง แล้วหลี่เต๋อฝูก็ปิดปากเงียบทันที

หลังจากนั้นไม่นานขันทีน้อยก็นำสุรามาให้ หลี่เต๋อฝูเทใส่จอกให้เย่‍จิ่ง‍อวี้ และยืนคอยอยู่ข้างๆ

แม้ว่าจะไปที่ตำหนักฉงหวู่ อารมณ์ของฝ่าบาทก็จะดีขึ้นเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น หลี่เต๋อฝูไม่เสี่ยงกับความโชคร้าย เขาปิดปากแน่น

ไม่นานสุราก็หมดกา เย่‍จิ่ง‍อวี้เริ่มมึนเมาเล็กน้อย พูดกับหลี่เต๋อฝูว่า “ไปเอาขวดมาให้ข้าอีกกา”

เมื่อเห็นเรียวตาหงส์แดงก่ำ หลี่เต๋อฝูก็จำใจต้องพูดว่า “ฝ่าบาททรงดื่มไปมากแล้ว ดื่มสุรามากเกินไปจะเป็นอันตรายต่อพระวรกาย”

ใบหน้าของเย่‍จิ่ง‍อวี้มืดลง

“อย่าพูดมาก รีบไป”

หลี่เต๋อฝูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้ขันทีน้อยไปนำมาอีกกา

ดังสุภาษิตที่ว่า การดื่มทำให้เศร้า และยิ่งดื่มมากเท่าใด เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ยิ่งหดหู่มากขึ้นเท่านั้น

นับตั้งแต่เขาขึ้นครองบัลลังก์ ก็เกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติและภัยพิบัติทางทหารอย่างต่อเนื่อง หรือว่าเขาไม่ใช่คนที่สวรรค์เลือกจริงๆ

เมื่อนึกถึงการพ่ายแพ้ให้กับเจียงวูติดๆ กัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดในใจ