สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 412

อินชิงเสวียนน้อมตัวและพูดว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเชื่อใจ”

หากสามารถตัดศีรษะก่อนทูลขอความเห็นจากฮ่องเต้ได้ ก็จะสามารถปราบนายพลที่คุ้มกันด่านเหล่านั้นได้

เย่จิ่งอวี้พยุงนางขึ้น และดึงตัวของนางมาที่ข้างกายตัวเอง

“ข้าต้องขอบใจเสวียนเอ๋อร์ เจาคือดาวนำโชคของข้า หากเจ้าไม่ได้สืบหาตัวตนที่แท้จริงของอาซือหลาน ข้าก็คงไม่สืบค้นเรื่องของตระกูลอินอีกครั้ง ท่านพ่อและท่านพี่ของเจ้าก็ไร้หนทางกลับมาที่เมืองหลวง และแน่นอนว่าไม่สามารถช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของข้าได้”

“ล้วนเป็นสิ่งที่หม่อมฉันพึงกระทำเพคะ พรุ่งนี้ฝ่าบาทยังมีประชุมราชกิจเช้าอีก วันนี้ทรงรีบพักผ่อนเถอะเพคะ”

อินชิงเสวียนกำลังจะลุกขึ้น กลับถูกเย่จิ่งอวี้เอื้อมมือไปดึงไว้

“เสวียนเอ๋อร์ยังโกรธข้าอยู่งั้นหรือ?”

เขาเอาคางมาวางไว้บนหัวไหล่ของนาง ชุดกระโปรงพับกลีบคอกว้างก็ไหล่ตกลงมาเล็กน้อย

รอยปานสีแดงรูปผีเสื้อสะท้อนในม่านตาของเย่จิ่งอวี้

ร่องรอยที่อยู่ตรงหน้าและภาพในความทรงจำซ้อนทับกันทันที ม่านตาของเย่จิ่งอวี้หดลงในทันที

รอยปานนี้... เหตุใดจึงละม้ายกันเช่นนี้?

หรือว่า... อินชิงเสวียนเป็นคนที่ช่วยเขาไว้?

“เสวียนเอ๋อร์!”

ความตื่นเต้นที่มากเกินไป ทำให้เสียงของเย่จิ่งอวี้สั่นเล็กน้อย

อินชิงเสวียนหันหน้ามา และมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมเพคะ?”

คงไม่ใช่เพราะว่าตัวเองกำลังจะไป เขาจึงร้องไห้หรอกนะ

เย่จิ่งอวี้รีบถามขึ้นว่า “เจ้ายังมีความทรงจำตอนเด็กอยู่หรือไม่?”

เมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสุข อินชิงเสวียนก็งุนงงเล็กน้อย

“ความทรงจำอะไรเพคะ?”

“วัดร้าง หรือว่าเด็กผู้ชายแปลกหน้า?”

“เหมือนจะมีอยู่บ้างเพคะ แต่ไม่มากนัก ตั้งแต่ข้าให้กำเนิดจ้าวเอ๋อร์ ความทรงจำของข้าก็แย่ลงมาก”