สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 420

“ทำไมหรือเพคะ?”

อินชิงเสวียนถามขึ้นอย่างว่องไว

“ไม่มีอะไร”

เย่จิ่งอวี้จึงเดินขึ้นรถม้าไป

อินชิงเสวียนขานตอบรับ และอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงไว้แน่น

การจากลามักทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าโศก อินชิงเสวียนอารมณ์ไม่ดีมากนัก นางจึงไม่พูดสิ่งใดตลอดทั้งทาง

นางเห็นคนในตระกูลอินเป็นญาติสนิทของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อและลูกๆ ได้ออกจากเมืองหลวงแล้ว ในใจของนางเหมือนมีบางสิ่งขาดหายไป รู้สึกถึงความโหวงเหวง

เสี่ยวหนานเฟิงราวกับรับรู้ได้ว่าท่านแม่ไม่ค่อยมีความสุข เขาจึงพยายามเอาใบหน้าเล็กๆ ไปแนบกับนาง มือน้อยๆ ของเขาลูบใบหน้าของอินชิงเสวียน ราวกับกำลังปลอบใจนาง ปากเล็กๆ กำลังพูดพึมพำ

เมื่อเห็นลูกชายที่น่ารักและรู้ความเช่นนี้ อินชิงเสวียนถอนหายใจเฮือกยาว ไม่ควรเอาอารมณ์ของตัวเองมาลงกับลูกเช่นนี้ เพราะมันไม่ยุติธรรมสำหรับลูกเลย

นางตั้งสติขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หอมลงบนใบหน้าของเสี่ยวหนานเฟิง และอุ้มเขาเข้าไปในตำหนักจินหวู

เมื่อเข้ามาในประตูตำหนัก เสี่ยวหนานเฟิงก็ขมวดคิ้วสีอ่อนของเขาในทันที มือน้อยๆ พยายามชี้ออกไปด้านนอก

“ออก บิน~”

เมื่ออยู่กับลูกมาเป็นเวลาที่ค่อนข้างนาน อินชิงเสวียนจึงพอเข้าใจความต้องการของเด็กน้อยอยู่บ้าง

นี่คือการที่เขาอยากออกไปดูผีเสื้อด้านนอก นางเองก็ไม่อยากคิดฟุ้งซ่านอยู่ในตำหนัก จึงพูดขึ้นว่า “ได้ พวกเราไปดูบินๆ กันนะ”

เย่จิ่งอวี้ยุ่งกับงานราชการ เมื่อกลับเข้าวังก็ไปที่ห้องหนังสือ

เขาเป็นคนขยันและเอาใจใส่ประชาชน ในทุกวันจะมีงานราชการที่ยุ่งวุ่นวายให้ทำไม่จบสิ้น เขาแตกต่างจากฮ่องเต้ที่มัวเมาอยู่ในบ่อสุราและป่าเนื้อมากเลยทีเดียว

เมื่อนึกย้อนถึงท่าทางที่เขาตั้งใจอ่านสาส์นกราบทูล อินชิงเสวียนก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ผู้ชายที่ตั้งใจทำงานช่างดูหล่อเหลาเสียจริง

เมื่อกำลังจะเข็นรถเข็นเด็กเดินไปยังด้านนอก จู่ๆ ก็พบว่าเย่ไห่ถังเดินเข้ามาจากด้านนอก

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านจะออกไปข้างนอกงั้นหรือ?”

ตามหลักการแล้ว มีเพียงฮองเฮาเท่านั้นที่จะถูกเรียกว่าเสด็จพี่สะใภ้ได้ ทว่าเย่ไห่ถังเรียกนางเช่นนี้มาโดยตลอด อินชิงเสวียนก็เคยชินไปแล้ว

“จ้าวเอ๋อร์ร้องโวยวายจะออกไปเล่น ข้าจึงจะเข็นเขาออกไปเดินเล่นด้านนอก”

เย่ไห่ถังพยักหน้ารับ และเผยท่าทางเหมือนอยากพูดบางสิ่ง

“องค์หญิงไห่ถังมาที่นี่มีเรื่องอะไรเพคะ?”

อินชิงเสวียนเลิกคิ้วถาม

ใบหน้าของเย่ไห่ถังแดงขึ้นเล็กน้อย นางกระแอมไอเสียงแห้งและพูดว่า “ได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพอินออกไปทำสงครามวันนี้ เสด็จพี่สะใภ้ได้ออกไปส่งหรือไม่?”

อินชิงเสวียนยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ไปส่งสิเพคะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ขอบพระทัยองค์หญิงที่ทรงเป็นห่วง”

“เช่นนั้นก็ดี”

เย่ไห่ถังยิ้มออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ในใจคิดอยากจะถามเรื่องอื่น แต่รู้สึกว่าไม่เหมาะไม่ควร นางจึงหุบปากเล็กๆ ลง

“ข้าก็จะออกไปเดินเล่นอยู่พอดี หากว่าเสด็จพี่สะใภ้ไม่รังเกียจ พวกเราไปด้วยกันได้หรือไม่”

“ดีเพคะ!”

เย่ไห่ถังเป็นหญิงสาวที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไร อินชิงเสวียนมีความประทับใจในตัวของนางมาโดยตลอด แม้จะบอกว่าเคยมีเรื่องของกำไลทองเกิดขึ้นมา แต่นางเป็นผู้ที่ไม่รู้เรื่องด้วย ตอนนี้ไทเฮานางแม่มดเฒ่าก็สิ้นชีพไปแล้ว สวีจือย่วนก็ถูกส่งเข้าไปในวังเย็น นับว่าวังหลังได้สงบลงเสียที

อินชิงเสวียนเข็นเสี่ยวหนานเฟิงมายังสวนบุปผาหลวง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนเสี่ยวหนานเฟิงถูกคนชิงตัวไป อินชิงเสวียนก็ไม่กล้าวางตาอีกเลย

เล่นสนุกตลอดจนกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า พวกเขาจึงกลับไปที่ตำหนักจินหวู

เมื่อเดินถึงหน้าประตู ก็เห็นซูฉ่ายเวยเดินมาแต่ไกลๆ

อินชิงเสวียนจึงนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้ได้รับปากว่าจะให้สินค้าหลายอย่างกับนาง แต่ช่วงนี้ไม่มีเวลาว่างเลยสักวัน จึงลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

ในระหว่างที่กำลังคิด ซูฉ่ายเวยก็เดินมาถึงด้านหน้า

“ขอถวายบังคมหวงกุ้ยเฟย”