สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 460

อูเอินสีสีหน้าเศร้าหมอง

เจียงวูเคยประมือกับอินจ้งเมื่อหลายปีก่อน จึงรู้ถึงความสามารถของเขาอยู่แล้ว เมื่อเห็นทหารโอบล้อมเมืองลั่วสยา ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก

“มีอินจ้งเป็นแม่ทัพ เหล่าทหารมีขวัญกำลังใจสูง ไม่ทราบว่าผู้ใดจะเอาชนะเขาได้”

อา‍ซือ‍หลานโบกพัดแล้วพูดอย่างใจเย็น “ราชาเผ่ามีแม่ทัพเฒ่าที่เป็นลูกน้องอยู่มากมาย จะต้องกลัวอินจ้งไปไย”

ทันทีที่อาซือหลานเอ่ยปาก อูเอินก็เข้าใจความหมายของเขา เขาแค่อยากจะกำจัดแม่ทัพผู้จงรักภักดีเหล่านั้น

“แม้ว่าแม่ทัพทั้งหลายจะสันทัดในการรบ แต่พวกเขาก็อายุมากแล้ว คนของน้องล้วนมีแต่แม่ทัพฝีมือล้ำเลิศ มิสู้ส่งพวกเขาออกไป เป็นการเพิ่มขวัญกำลังใจให้เหล่าทหารด้วย”

อา‍ซือ‍หลานส่ายศีรษะและพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ “ขิงแก่ยังเผ็ด แม่ทัพเฒ่ามู่จัวรวมถึงแม่ทัพเฒ่าคนอื่นๆ เคยทำศึกกับอินจ้งหลายครั้ง ค่อนข้างคุ้นเคยกับกลศึก ให้พวกเขาไปจะเหมาะกว่า”

จูอวี้เหยียนจ้องเขม็งอินจ้งที่อยู่ด้านล่าง โดยไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นของนางได้

คนถ่อยกล้ามาถึงเจียงวู ความตายก็ใกล้มาเยือนเขาแล้ว

อินจ้งได้มาถึงด้านล่างกำแพงเมืองแล้ว ตะโกนขึ้นไปบนกำแพงเมืองด้วยเสียงอันดัง “ทหารเจียงวูฟังข้า เราไม่มีความตั้งใจที่จะศัตรูของพวกเจ้า ตราบใดที่เจ้ายอมคืนเมืองลั่วสยามา ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงความทุกข์จากภัยสงครามได้”

ทหารทั้งหมดตะโกนพร้อมกันทันที “คืนเมืองลั่วสยา คืนเมืองลั่วสยา!”

อา‍ซือ‍หลานหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ต้องการให้เราจะคืนเมืองลั่วสยาก็ใช่ว่าว่าจะทำไม่ได้ ตราบใดที่ต้าโจวให้ทองคำล้านชั่ง วัวและแกะหมื่นตัวแก่เรา เราก็จะคืนเมืองลั่วสยาทันที”

เมื่อได้ยินเสียงของอา‍ซือ‍หลาน กวนเซี่ยวก็ตกใจชั่วขณะ นี่คือ...

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอินปู้อวี่ถุยน้ำลายอย่างเหยียดหยาม

เขาเงยหน้าขึ้นและตะโกนด่า “เป็นเพียงชนเผ่าชายแดนเล็กๆ กล้าดีอย่างไรมาเจรจาข้อตกลงกับต้าโจวเรา”

จูอวี้เหยียนหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “แม่ทัพน้อยคนนี้มีใบหน้าหล่อเหลา หรือว่าเป็นคนจากตระกูลอินเหมือนกัน”