สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 466

อินปู้อวี่หยุดชะงัก ถามอย่างไม่พอใจ “หายไปได้อย่างไร”

ทหารคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า “ข้าน้อยก็ไม่ทราบ เมื่อครู่เพิ่งตรวจนับดินปืนในโกดัง ก็พบว่ามีห่อหนึ่งหายไป แต่...ในคลังดินปืนมีคนเฝ้าอยู่ตลอด”

อินปู้อวี่รีบไปหาพี่ใหญ่ จึงพูดอย่างไม่อดทน “ในเมื่อมีคนเฝ้าตลอด เช่นนั้นก็ไม่น่าจะหายไปได้ หรือว่าพวกเจ้าตรวจนับผิดพลาด”

เมื่อเห็นสีหน้าหน่ายๆ ของเขา ทหารจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก

หากดินปืนหายไปจริงๆ ตัวเองก็หนีไม่พ้นความผิดนี้ เพราะถึงอย่างไรของสิ่งนี้ก็มีค่ามาก การเดินทางมาครานี้ไม่ได้นำมามากนัก

“บางทีอาจจะตรวจนับผิดพลาดก็ได้ขอรับ ข้าน้อยจะกลับไปนับใหม่”

อินปู้อวี่ขานรับในลำคอ แล้วเปิดประตูห้องของอินสิงอวิ๋น

อินสิงอวิ๋นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว แต่งกายด้วยชุดธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถซ่อนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้

เพียงแต่ว่าสีหน้าของเขาดูแปลกๆ ไปหน่อย ดวงตาจ้องเขม็งที่โต๊ะอยู่ตลอด ราวกับว่ามีสิ่งที่น่าสนใจอยู่บนนั้น

อินปู้อวี่เดินเข้ามา ถามเบาๆ “พี่ใหญ่ ท่านเป็นอะไรไป”

นานหลายอึดใจ อินสิงอวิ๋นก็เงยหน้าขึ้นในที่สุด

เขาตอบอย่างเย็นชา “ไม่มีอะไร”

“รู้สึกไม่สบายใจตรงไหนหรือเปล่า”

อินปู้อวี่มองดูพี่ใหญ่อย่างเป็นห่วง

อินสิงอวิ๋นพูดเรียบๆ “ไม่มี เจ้าออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

อินปู้อวี่ก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า “พี่ใหญ่ ท่านมีเรื่องในใจอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มี”

หลังจากที่อินสิงอวิ๋นพูดจบเขาก็นอนลง

เมื่อเห็นว่าเขาไม่อยากพูดคุยกับตัวเอง อินปู้อวี่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องล่าถอยออกไป

แต่กลับรู้สึกตงิดใจอยู่ตลอด