สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 482

วันถัดมา ณ เมืองลั่วสยา

อินจ้งนำอูเอินและคนอื่นๆ ตามทัพมาถึงพื้นที่ลาดชันสิบลี้ทางตะวันออกของเมือง

ด้านตรงข้าม มีชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งสวมชุดสีน้ำเงินเข้มนั่งบนหลังม้า ด้านหลังของเขามีกลุ่มทหารเจียงวูตามมาด้วย

เมื่อเห็นรูปร่างของผู้ชาย อินจ้งกำเชือกในมือแน่น

เขารู้เรื่องอาซือหลานปลอมตัวเป็นอินสิงอวิ๋นจากปากของกวนเซี่ยว จึงแอบกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น

แต่กลับไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

เขายิ้มเล็กน้อย ประสานมือคำนับและพูดว่า “ท่านคือท่านอ๋องถูหย่าลาจี๋เล่อใช่หรือไม่?”

อาซือหลานยกมือขึ้นคำนับและพูดว่า “แม่ทัพอิน สบายดีหรือไม่”

กวนเซี่ยวขี่ม้ามาด้านหน้าหนึ่งก้าว

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ในเมื่อพวกเจ้าแพ้สงคราม ก็ควรจะคุกเข่าลงยอมรับโทษ กล้าดีอย่างไรที่มัวนั่งสบายใจบนหลังม้า?”

อาซือหลานยิ้มที่มุมปากและพูดว่า “แม้ว่าข้าจะยอมแพ้ แต่ข้าก็ยอมแพ้ต่อฮ่องเต้ของราชวงศ์โจว ในเมื่อแม่ทัพอินไม่ใช่คนสกุลเย่ และไม่ลูกหลานของเชื้อพระวงศ์ จะให้ข้าคุกเข่าลงด้วยเหตุอันใด?”

“เจ้า...”

กวนเซี่ยวเกลียดเขาเข้ากระดูก จึงจับด้ามดาบไว้แน่น

อินปู้อวี่กดไหล่ของเขาเอาไว้ เพื่อบอกเขาว่าอย่าเพิ่งวู่วาม

อินจ้งหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ในเมื่อท่านอ๋องยอมแพ้ต่อต้าโจวอย่างเต็มใจ ก็ลงนามหนังสือยุติสงครามเถิด นับตั้งแต่วันนี้ไป ทั้งสองฝ่ายจะใช้ชีวิตของตัวเอง ห้ามรุกรานกันแม้แต่น้อย โอรสแห่งสวรรค์ของต้าโจรมีพระเมตตาให้เจียงวูและต้าโจวทำการค้าขายร่วมกันได้ ประชาชนสามารถแลกเปลี่ยนซื้อขายสินค้าที่ต้องการได้”

เสียงของอินจ้งราวกับระฆังใหญ่ แสดงกิริยาท่าทางของแม่ทัพนักรบอย่างเต็มเปี่ยม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังของอาซือหลานก็ดีใจในทันที หากเจียงวูสามารถทำการค้ากับต้าโจวจริงๆ การใช้ชีวิตในภายภาคหน้าจะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป

อาซือหลานเลิกสายตาเล็กน้อย มุมปากบางของเขาแสยะยิ้มด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ฮ่องเต้คิดจะใช้วิธีนี้หว่านล้อมเจียงวู เพ้อฝันมากเกินไปแล้ว

ทว่ายังคงจำเป็นต้องลงนามหนังสือยุติสงคราม ไม่เช่นนั้นจะดำเนินการอย่างอื่นต่อไปไม่ได้ หลังจากที่เขารับช่วงต่อเจียงวู เขาจะจัดการเรื่องนี้ให้ราบคาบหมดจด ไม่ว่าจะสันติหรือสู้รบ ล้วนทำตามใจปรารถนาของพวกเขา

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อาซือหลานประสานมือคำนับและพูดเยาะว่า “ฮ่องเต้ของราชวงศ์โจวช่างมีพระปรีชามากทีเดียว เมื่อเป็นนี้แล้ว แม่ทัพอินได้โปรดปล่อยราชาเผ่าของพวกเราด้วย และลงนามเพื่อเป็นหลักฐานทั้งสองฝ่าย”

อินจ้งโบกมือ เพื่อส่งสัญญาณให้อูเอินและคนอื่นๆ กลับไปได้แล้ว

อูเอินรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ที่อินจ้งดูแลพวกเขาเขาอย่างดีตลอดหลายวันที่ผ่านมา

จึงแสดงความเคารพต่ออินจ้งและพูดว่า “ขอบพระคุณแม่ทัพอินที่ดูแลพวกข้าตลอดหลายวันนี้ อูเอินสั่งประชาชนเป็นอย่างดี จะไม่รุกรานกัน และปฏิบัติต่อประชาชนด้วยดี”

อินจ้งลงจะม้า และพยุงอูเอินลุกขึ้น

“ราชาเผ่าไม่ต้องมากพิธี ในเมื่อตอนนี้ทั้งสองฝ่ายได้บรรลุข้อตกลงแล้ว พวกเราจะประทับตราของแต่ละฝ่ายและยุติเรื่องนี้”

อูเอินพูดว่า “ดีทีเดียว”

มีทหารโค้งตัวและย่อลง เพื่อใช้หลังเป็นโต๊ะ

อินจ้งหยิบจดหมายสองฉบับที่เขียนไว้เรียบร้อยแล้ว ต่างฝ่ายต่างประทับตราและลงนามชื่อสกุลของตัวเอง จากนั้นก็ถือไว้คนหนึ่งฉบับ และกลับที่ค่ายทหาร

เมื่อเห็นอินจ้ง อูเอินก็ทำท่าทางอึกๆ อักๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

หลายวันนี้ อินจ้งถามเรื่องราวของอินสิงอวิ๋นตอนที่ในเจียงวูหลายครั้ง แต่อูเอินกลับตอบว่าไม่รู้ ตอนนี้เขาอยากให้อินสิงอวิ๋นกลับเจียงวูพร้อมตัวเองด้วย แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา

แม้เขากล้าที่จะเปิดปากพูด แต่อินจ้งคงไม่มีทางรับปาก

เมื่อนึกถึงเป่าเล่อเอ่อร์ที่ใสซื่อไร้เดียงสา อูเอินก็ส่ายหัวอย่างทำอะรไม่ได้

อาซือหลานประสานมือคำนับและพูดว่า “ตราประทับนี้คือความจริงใจของเจียงวูที่ยอมแพ้ต่อราชวงศ์โจว ข้าได้จัดเตรียมวัวแพะ และสาวงามอีกสิบคน เพื่อมอบให้แก่โอรสแห่งสวรรค์ของราชวงศ์โจว แม่ทัพอินได้โปรดนำน้ำใจของข้าไปส่งถึงเมืองหลวงอย่างดีด้วย”