สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 490

เย่จิ่งอวี้หอมแก้มลูกชายของเขา จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

เสี่ยวหนานเฟิงยื่นมือเล็กๆ ออกมาด้วยความดีใจ และกอดคอของเย่จิ่งอวี้ไว้ ใบหน้าเล็กซบลงบนไหล่ของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ ว่า “เสด็จพ่อ~”

“จ้าวเอ๋อร์น่ารักจัง”

เมื่อมองเด็กน้อยที่ใบหน้าขาวสะอาด ความมืดมนในจิตใจของเย่จิ่งอวี้ก็มลายหายไป

เมื่อเห็นความรักของสองพ่อลูก ความสุขก็ผุดขึ้นในใจของอินชิงเสวียน

นางไม่ได้อยากเป็นฮองเฮา สิ่งเดียวที่นางต้องการ ก็คือการเป็นคู่รักไปตลอดชีวิต

นางไม่สนใจว่าเย่จิ่งอวี้มีสถานะเป็นอะไร ขอเพียงครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ากันก็พอแล้ว

เย่จิ่งอวี้หันหน้ามามอง เมื่อเห็นอินชิงเสวียนมองหน้าตัวเองด้วยรอยยิ้ม เขาก็อบอุ่นหัวใจ แทบอยากอุ้มสาวน้อยคนนี้ไปนัวเนียสักรอบ

เมื่อเห็นแววตาที่มีเลศนัยคู่นั้น อินชิงเสวียนหน้าแดงเล็กน้อย นางอยู่กับเย่จิ่งอวี้มาเป็นเวลานาน นางรู้ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

จึงพูดตำหนิว่า “หากฝ่าบาทอยากไปกับหม่อมฉัน ก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเพคะ ไม่เช่นนั้น หม่อมฉันจะไม่รอท่านแล้ว”

เย่จิ่งอวี้จึงต้องอดกลั้นความคิดนี้ไว้ในใจ

“ได้ ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้”

หลังจากนั้นสิบห้านาที ทั้งสามก็นั่งรถม้าออกจากวังไป

ณ หอซีอวิ๋น

จูอวี้เหยียนเผ็ดจนเกายุกยิกไปทั้งตัว ในปากราวกับกำลังพ่นไฟ จึงรีบให้คนนำน้ำเย็นมาให้ และดื่มอย่างบ้าคลั่ง

ไม่คิดว่า หลังจากที่ดื่มน้ำเย็นหมดแล้ว ความเผ็ดกลับทวีคูณมากยิ่งขึ้น ในปากเต็มไปด้วยความปวดแสบ เห็นได้ชัดว่าปากบวมขึ้นมา

คนอื่นๆ ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย เหงื่อไหลท่วมตัว ใบหน้าแดงเหมือนลิง

ทาสหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ราชครู พวกเราโดนยาพิษใช่หรือไม่?”