สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 538

จูอวี้เหยียนตกใจเล็กน้อย

“ท่านจะเอากู่แม่ไปทำอะไร?”

อินชิงเสวียนพูดเสียงเรียบ “นี่คือเรื่องของข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”

จูอวี้เหยียนมองนางอยู่ครู่หนึ่ง และถามเย้ยหยันว่า “พิษกู่ของเย่จิ่งอวี้ยังไม่ได้แก้ใช่หรือไม่?”

อินชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “กู่แม่อยู่ในหัวใจของเจ้า แก้แล้วหรือไม่ เจ้าน่าจะรู้ชัดเจนกว่าข้า”

จูอวี้เหยียนกัดฟันกรามกรอดๆ และถามว่า “ท่านคิดจะทำสิ่งใด?”

“ข้าขอพูดอีกรอบว่า นี่คือเรื่องของข้า เจ้าจะยินยอมหรือไม่”

อินชิงเสวียนพูดจบก็หยิบเม็ดยาที่ห่อด้วยกล่องสีขาวออกจากเสื้อ

พูดกับผู้คุมคุกหลวงว่า “ให้นางกินลงไป”

ตอนนี้ฟางรั่วก็ถูกจับแล้ว หมากตัวนี้ของนางไร้ประโยชน์เสียแล้ว ไม่ว่าวันนี้ต้องใช้วิธีการใด นางก็ต้องเอากู่เสน่หามาไว้ในมือให้ได้

จูอวี้เหยียนลนลานในทันที

“ท่านให้ข้ากินอะไรเข้าไป?”

นางพยายามส่ายหัวไปมา แต่มือและเท้าถูกโซ่ตรวนล่ามเอาไว้ ไม่มีทางที่จะหลุดออกไปได้ จึงถูกบังคับยัดเข้าไปในปาก

อินชิงเสวียนมองนางแล้วพูดว่า “นี่คือยาพิษที่ข้าค้นคว้ามาด้วยตัวเอง หากไม่มีการแก้พิษ หลังจากนี้อีกสามวันจะเปื่อยพุพองไปทั่วทั้งร่างกายจนตาย สุดท้ายก็เละเป็นกองกระดูก ที่ถูกมดและแมลงวันรุมตอม”

น้ำเสียงของนางเยือกเย็น จูอวี้เหยียนได้ยินก็รู้สึกหนาวสะท้าน

“ผู้หญิงจิตใจร้ายกาจ”

อินชิงเสวียนหัวเราะเยาะ

“ร้ายกาจเท่าเจ้าหรือไม่? จูอวี้เหยียน ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากเจ้าไม่ยินยอม ข้าจะไปทันทีและไม่บีบบังคับเจ้าอีก”

“สาม สอง...”