สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 549

“อวี้จิ่น เจ้าเป็นอะไร?”

อวิ๋นฉ่ายใช้แขนชนนางหนึ่งที

จังอวี้จิ่นตัวสั่นในทันใด

“ไม่ ข้าไม่เป็นไร”

จังอวี้จิ่นซุกหัวไว้บนขา และไม่พูดอะไรอีกเลย

อวิ๋นฉ่ายคิดว่านางง่วงนอน จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

ด้านในห้อง เย่จิ่งอวี้อุ้มอินชิงเสวียนขึ้นมา และวางลงบนเตียงใหญ่ที่ปูด้วยฟูกนุ่มนิ่ม

เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหล่าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากด้วยความเขินอาย ขนตาที่เรียวยาวสั่นสะท้านอย่างต่อเนื่อง

ท่าทางเขินอายของเด็กสาวตัวน้อย ทำให้เย่จิ่งอวี้รู้สึกอึดอัดในลำคอ และกอดนางอย่างแน่นไว้ในอ้อมอก

“เสวียนเอ๋อร์...”

เขาเรียกชื่อของนางเบาๆ ริมฝีปากบางเฉียบจรดลงบนใบหน้าเล็กๆ ของนางที่ขาวนวลราวกับเครื่องเคลือบดินเผาเนื้อดี

แม้ทั้งสองจะไม่ได้ร่วมหอกันเป็นครั้งแรก แต่อินชิงเสวียนยังคงรู้สึกเขินอาย และตื่นเต้นอย่างมาก นางรู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายเพิ่มขึ้น และการหายใจก็เร็วขึ้นเล็กน้อย

มือใหญ่ของเย่จิ่งอวี้สอดเข้าไปใต้ปกคอเสื้อ ความเย็นยะเยือกเพียงเล็กน้อยทำให้นางรู้สึกสบายใจอย่างมาก จึงแอ่นร่างขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามใจได้ และกอดคอของเย่จิ่งอวี้เอาไว้

ริมฝีปากของทั้งสองอยู่ใกล้กันเพียงคืบเดียว กลิ่นหอมของกล้วยไม้โชยเข้าจมูก เย่จิ่งอวี้อดใจไม่ไหวอีกต่อไป ปลายลิ้นสอดเข้าไปพัวพันกับลิ้นของอินชิงเสวียน เพียงครู่หนึ่ง บรรยากาศในห้องก็เต็มไปด้วยความสุข

ชายหญิงเริงรังกันไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไร

ท่ามกลางเสียงร้องครวญครางเบาๆ ของอินชิงเสวียน ในที่สุดก็หยุดลง

เมื่อมองหญิงสาวตัวน้อยที่เหงื่อเปียกชุ่มในอ้อมกอด เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกผิดอย่างอดไม่ได้

“เพราะข้าไม่ดีเอง ข้าควรควบคุมตัวเองเสียหน่อย”

เสียงที่ตอบเขากลับเป็นเสียงลมหายใจที่บางเบา ที่แท้นางก็หลับไปแล้ว

เย่จิ่งอวี้หัวเราะด้วยความเอ็นดู และนำศีรษะของเด็กสาวมาโอบไว้ในอ้อมแขน พร้อมจูบลงบนหน้าผากของนาง และเตรียมเข้านอน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนกที่ร้องอย่างแปลกประหลาด

ใบหน้าหล่อเหลาของเย่จิ่งอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อบ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญ องครักษ์เงาไม่มีทางมาหาเขาที่นี่

จึงวางอินชิงเสวียนลงอย่างระมัดระวัง และสวมชุดคลุม จากนั้นก็เดินออกมาที่ลานด้านนอกอย่างไร้สุ้มเสียง

อวิ๋นฉ่ายและจังอวี้จิ่นงีบหลับอยู่ด้วยกัน ซึ่งกำลังหลับอย่างสบาย โดยไม่มีผู้ใดรู้สึกได้เลย

เย่จิ่งอวี้สะกิดปลายเท้าเล็กน้อย เขาก็ขึ้นมาถึงหลังคา

ด้านหลังตำหนักจินหวูมีชายชุดดำคนหนึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ ชายคนนั้นมีแขนห้อยอยู่หนึ่งข้าง และได้กลิ่นคาวเลือดมาตั้งแต่ไกลๆ

“ฝ่าบาท ผู้บัญชาการเจวี๋ยอิ่งได้รับบาดเจ็บพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้ ชายหนุ่มก็ใช้มือข้างเดียวค้ำพื้นเอาไว้ พร้อมกับคุกเข่าหมอบลงบนพื้น มืออีกข้างห้อยลงด้วยความอ่อนแรง เลือดยังคงไหลไม่หยุด

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เขาอยู่ที่ไหน?”

ทหารองครักษ์พูดด้วยความเคารพ “กระหม่อมได้ส่งตัวเขาไปที่สำนักหมอหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ ผู้บัญชาการเจวี๋ยอิ่งถูกกลุ่มคนตัวเตี้ยทำร้ายจนเกิดบาดแผล คนเหล่านี้มีวรยุทธ์ที่แปลกประหลาด ลึกลับซับซ้อน จัดการได้ค่อนข้างยาก องครักษ์เงายี่สิบนายต่างตกอยู่ในมือของพวกเขา”

เย่จิ่งอวี้กวาดสายตามองเขา และถามเสียงเบาว่า “คนเหล่านี้คือผู้ที่บงการคดีคนชราหรือไม่?”

“พ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนวานผู้บัญชาการเจวี๋ยอิ่งต้องการหว่านล้อมพวกเขา กลับพบว่าพวกเขามีการเคลื่อนไหวแปลกๆ และใกล้เข้ามาแถวพระราชวัง จึงรออยู่อีกหนึ่งวันเพื่อสืบหาเป้าหมายของคนเหล่านี้ โดยไม่ได้คิดว่าจะถูกคนเหล่านี้จับตัวได้ก่อน และโดนเล่นงานกลับพ่ะย่ะค่ะ”

สายตาคมของเย่จิ่งอวี้นิ่งไปเล็กน้อย

“พวกเขากล้ามาถึงพระราชวังเลยหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่เดินไปมาหน้าประตูวัง พวกกระหม่อมติดตามพวกเขาอยู่ตลอด แต่คนเหล่านี้ยังไม่ได้บุกเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ”

เย่จิ่งอวี้ถามอีกว่า “สืบหาเบื้องหลังของพวกเขาแล้วหรือไม่?”

“กระหม่อมไร้ความสามารถ จึงยังไม่ได้สืบให้แน่ชัดว่าคนเหล่านี้มีที่มาอย่างไร รู้เพียงว่าพวกเขาไม่ได้ใช้ภาษาต้าโจว พวกเราจึงฟังไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไรบ้าง แต่ว่าพอมีวี่แววเรื่องหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์มาบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“หา? ว่ามาสิ”

ทหารองครักษ์ก้มหน้าพูด “ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุใด คนเหล่านี้ต่างรีบพากันมุ่งหน้าไปที่เป่ยไห่ ดูเหมือนว่าจะมียอดฝีมือมากมายซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางพวกเขา”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าและพูดเสียงเข้มว่า “ให้พวกเขาตามสืบต่อไป เจ้าก็บาดเจ็บด้วยเหมือนกัน ตามข้าไปรักษาที่สำนักหมอหลวง”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”