สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 568

อินชิงเสวียนเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “เห็นแก่ที่เจ้ายังจริงใจ ข้าจะเชื่อใจเจ้าสักครั้ง ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการเตรียมพร้อมแล้ว ข้าจะให้เจ้าพบคนผู้นั้น ถามว่าเขามาเมืองหลวงด้วยจุดประสงค์ใด ข้าอาจพิจารณาปล่อยเจ้าออกจากวังก็ได้”

หวังซุ่นพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“พระสนมไม่ต้องห่วง ข้าน้อยรับรองว่าจะทำให้เขาสารภาพความจริงออกมา”

“ดี เอาของมาให้เขา”

เสี่ยวอานจื่อโยนหน้ากากและเสื้อผ้าให้หวังซุ่น แล้วพาเย่จิ่งหลานไปซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงเหล็กในห้องทรมาน

หลังจากนั้นไม่นาน คนตงหลิวก็ถูกพาตัวอกมาอีก

เมื่อเห็นเครื่องมือทรมานต่างๆ ในห้องทรมาน ชาวตงหลิวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจสั่น

แม่ทัพโนจิริพูดถูก ชาวต้าโจวโหดเหี้ยมอำมหิต เมื่อเขานึกถึงแส้เหล็กหนาม เขาก็อดตัวสั่นไม่ได้

หวังซุ่นเริ่มพูดคุยภาษาตงหลิวกับเขาทันที จิ่งหลานที่แอบฟังอยู่หลังกำแพงก็พร้อมกับเงี่ยหูฟัง

“พวกเขาพูดอะไร”

อินชิงเสวียนถามเบาๆ

เย่จิ่งหลานแปล “หวังซุ่นบอกว่าตัวเองเป็นสายลับ ให้เขาเปิดเผยจุดประสงค์ที่มายังเมืองหลวง”

“เขาจะเชื่อเรื่องไร้สาระนี้งั้นหรือ”

อินชิงเสวียนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เย่จิ่งหลานฟังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆ ทำหน้าชื่นมื่น

“ดูเหมือนเราจะประเมินพวกเขาสูงเกินไป ดูเหมือนว่าสติปัญญาของพวกเขาจะไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนจะเชื่ออย่างนั้น”

ทันทีที่เย่จิ่งหลานพูดจบ อินชิงเสวียนก็ได้คำจีน

พิณการเวก

หัวใจเต้นรัว พวกเขามาที่นี่เพื่อตามหาพิณการเวกงั้นหรือ

แม้แต่คนเหล่านี้ก็เคยได้ยินชื่อพิณนี้ หมายความว่าพิณนี้ร้ายกาจมาก แต่ตัวเองกลับมอบพิณให้คนอื่นไปง่ายๆ ถ้าลิ่นเซียวรู้เข้า เขาจะโกรธตัวเองหรือไม่หนอ

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวสันหลัง เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่บ้าบอของคนผู้นั้น พฤติกรรมแปลกๆ และทักษะวรยุทธ์ที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้

แต่ตอนนั้นนางก็ทำไปเพราะต้องการช่วยชีวิตคน ถ้านางไม่มอบพิณการเวก เย่จั้นคงจะตายไปนานแล้ว หวังว่าเขาจะมีเหตุผล ไม่เช่นนั้นจะเกิดผลอย่างไรก็ไม่อาจจินตนาการได้ แม้ว่าองครักษ์ทั้งหมด ในวังหลังก็รวมกันมาสู้กับเขาคนเดียว ก็คงพ่ายแพ้ในฝ่ามือเดียวของเขา