สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 577

หวังซุ่นพยักหน้าอย่างตื่นเต้น

“กุ้ยเฟยโปรดวางใจ ข้าน้อยจะส่งข้อความนี้ไปถึงแน่นอน รับรองว่าจะไม่ให้พวกเขามาสร้างปัญหาให้กับกุ้ยเฟยอีก”

“ดีแล้ว”

อินชิงเสวียนโบกมือไปทางผู้คุมคุกหลวง

“ปลดโซ่ตรวนออกให้เขา”

ผู้คุมก้าวไปข้างหน้า ถอดโซ่เหล็กออกจากร่างของหวังซุ่น

หวังซุ่นสะบัดข้อมือไปมา รู้สึกเหมือนได้เห็นแสงสว่างอีกครั้ง

อินชิงเสวียนเรียกองครักษ์อีกคนหนึ่งให้พาหวังซุ่นออกจากวัง ขณะที่เจวี๋ยอิ่งได้ติดตามเขาไปในความมืดพร้อมกับองครักษ์เงาชายหญิงจำนวนหนึ่ง

สิบห้านาทีต่อมา หวังซุ่นก็มาถึงถนนสายยาว

เขาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง สั่งเนื้อวัวราดซีอิ๊วและสุราชั้นดีหนึ่งเหยือก แล้วกินอย่างเต็มที่

ระหว่างกินข้าวก็คิดตลอดเวลา

หวังซุ่นเป็นคนฉลาดมาก ต่างจากคนตงหลิวที่มีความคิดไม่ซับซ้อนพวกนั้น เขาไม่แม้แต่จะคิดหลบหนีเลย

เขารู้ดีว่าในเมื่ออินชิงเสวียนกล้าที่จะปล่อยเขาออกจากวัง ย่อมต้องมีแผนรับมืออย่างแน่นอน

หากหนีไม่พ้น ถูกจับได้อีก ก็ไม่ได้กินสุราอาหารชั้นดีเช่นนี้อีกแล้ว

ดังนั้นเขาจึงต้องช่วยอินชิงเสวียนทำงานนี้ให้สำเร็จ จากนั้นดูว่านางมีท่าทีอย่างไรต่อเขา

ตอนนี้อาซือหลานได้กลับเจียงวูแล้ว จูอวี้เหยียนก็ถูกทำให้พิการ ถนนเส้นทางเจียงวูไม่สามารถเดินได้สะดวกอีก

หลังจากได้เห็นขนบธรรมเนียมและประเพณีของราชวงศ์ต้าโจวแล้ว หวังซุ่นก็ไม่ต้องการกลับไปยังสถานที่แห้งแล้งอย่างเจียงวู เขาแปรพักตร์จากตงหลิวเมื่อหลายปีก่อน ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เขาไม่สามารถกลับไปได้ ตอนนี้เป็นสถานที่เดียวที่เขาสามารถอยู่ได้ ก็คือต้าโจว

เขารู้ว่าอินชิงเสวียนได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ หากสามารถทำงานให้กับกุ้ยเฟยได้ เขาอาจจะได้รับตำแหน่งเล็กๆ ถึงเวลานั้นเขาก็สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ

หลังจากคิดตกแล้ว หวังซุ่นก็รู้สึกโล่งใจ

หลังจากดื่มสุราและอาหารอิ่มหนำดีแล้ว เขาก็วาดรหัสตามถนนที่มีแต่คนตงหลิวเท่านั้นที่รู้ และเริ่มเดินเตร่ไปทั่วด้วยท่าทีผยอง