สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 580

อินสิงอวิ๋นเหลือบมองนาง นัยน์ตาเฉยชาฉายแววขอบคุณ

“นี่...”

อินจ้งทำใจปล่อยลูกชายคนโตไม่ได้ แต่ก็รู้สึกว่าสิ่งที่อินชิงเสวียนพูดนั้นมีเหตุผล ในช่วงนี้เขาเดินไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว บุคลิกเปลี่ยนไปมากจริงๆ

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านพ่อไม่ต้องห่วง พี่ใหญ่แค่สูญเสียความทรงจำ ไม่ใช่ว่าจะดูแลตัวเองไม่ได้เสียหน่อย ถ้าท่านพ่อไม่วางใจ ก็หาเรือนที่ใกล้กับจวนอินหน่อยก็ได้”

อินจ้งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “งั้น...งั้นก็ได้ แต่เจ้าอย่าไปอยู่ไกลนักนะ ไง่เช่นนั้นพ่อจะเป็นห่วง”

“อืม”

อินสิงอวิ๋นพยักหน้า ถือว่ารับปากแล้ว

อินชิงเสวียนกำลังจะกล่าวลา แล้วแวะไปเยี่ยมสำนักศึกษาหลวง แต่นางเห็นอินจื่อลั่ววิ่งเข้ามาจากด้านนอก เมื่อนางเห็นอินชิงเสวียน ก็รีบวิ่งไปหาอย่างดีใจ

“พี่หญิง ท่านกลับมาทำไมไม่บอกข้าสักคำ”

อินจื่อลั่วเบะปาก สีหน้าน้อยใจ

อินชิงเสวียนกอดน้องสาว พลางตบหลังนางเบาๆ

“พี่ก็เพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี่เอง”

อินจื่อลั่วเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “พี่หญิง ท่านจะกลับไปเล้วหรือเจ้าคะ”

“อืม จื่อลั่วมีอะไรหรือเปล่า”

เมื่อเห็นเด็กสาวตัวน้อยกอดเอวแน่น อินชิงเสวียนก็ถามอย่างอ่อนโยน

อินจื่อลั่วพูดว่า “ข้าอยากให้พี่หญฺงพาไปเดินเล่นด้วย”

ซูหมิงหลานดุด้วยเสียงค่อย “พี่สาวเจ้ายุ่งอยู่ทุกวัน จะมีเวลามาเล่นกับเจ้าได้อย่างไร”

อินจื่อลั่วปล่อยมือทันที สายตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

อินชิงเสวียนทนไม่ไหว จับมือเล็กๆ ของนางแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ไม่ว่าเจ้าจะอยากไปที่ไหน พี่จะพาเจ้าไปเอง”

ทันใดนั้นอินจื่อลั่วก็ยิ้มหน้าบาน พูดด้วยรอยยิ้ม “ไปที่ไหนก็ได้เจ้าค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปเดินตลาดกันเถอะ”

อินจ้งกล่าวว่า “คนตงหลิวยังไม่ถูกจับ พี่สาวเจ้าออกไปข้างนอกตอนนี้ ยังไม่ปลอดภัย”

อินสิงอวิ๋นกล่าวต่อว่า “ข้าจะไปกับพวกเจ้าเอง”

“ข้าก็ไปด้วย”

อินปู้อวี่ก็ไม่อยากอุดอู้อยู่ในบ้าน เขาจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

อินจ้งเหลือบมองสาวใช้ที่กำลังตบหน้าตัวเองอยู่ข้างนอก ในใจก็พอจะคาดเดาได้แล้วว่าลูกๆ คิดอะไรอยู่ เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า “เอาล่ะ พวกเจ้าระวังตัวด้วย”

อินจื่อลั่วตอบรับอย่างมีความสุข แล้วจูงแขนอินชิงเสวียนออกไป