สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 598

อินชิงเสวียนรีบผลักเย่จิ่งอวี้ออก และเปิดประตูตำหนัก

มือน้อยของเสี่ยวหนานเฟิงเต็มไปด้วยหิมะ นิ้วมือเย็นยะเยือกจนเป็นสีแดง แต่ยังเหยียดตัวออกไปเพื่อจะจับหิมะที่อยู่บนพื้น

ยายหลี่ใช้แรงอุ้มเขาไว้ ร้อนใจจนเหงื่อผุดเต็มศีรษะ

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนเดินออกมา ยายหลี่มีความลนลานเล็กน้อย

“เหนียงเหนียง...”

แน่นอนว่าอินชิงเสวียนไม่มีทางตำหนิยายหลี่ นางเป็นคนเลี้ยงเสี่ยวหนานเฟิงมาจนเติบใหญ่ นางรักเด็กมากกว่าตัวเองเสียอีก

“ไม่เป็นไร ข้าเอง”

อินชิงเสวียนยื่นมือมารับเจ้าเด็กอ้วน และหยิบผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดออกมา เช็ดหยดน้ำบนมือน้อยของเขาแล้วสวมถุงมือผ้าฝ้ายให้กับเขา

“ห้ามจับหิมะเล่น เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ แม่ก็จะโกรธมากและไม่รักจ้าวเอ๋อร์แล้วนะ”

อินชิงเสวียนแกล้งทำหน้าบึ้งตึง

แม้ว่าเสี่ยวหนานเฟิงอายุไม่ถึงหนึ่งขวบ มีบางคำที่ยังฟังไม่เข้าใจ แต่กลับมองสีหน้าคนออก

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนทำหน้าบึ้งตึง จึงรีบยื่นมือออกมา และกอดคอของอินชิงเสวียนเอาไว้ พร้อมพูดกล่อมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เด็จแม่ ไม่โกรธๆ”

อินชิงเสวียนยังคงทำหน้าเคร่งขรึม และพูดกับเสี่ยวหนานเฟิงว่า “จ้าวเอ๋อร์ทำเรื่องไม่ดี แม่ก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา”

เสี่ยวหนานเฟิงกะพริบตาโตจ้องไปที่อินชิงเสวียน กำปั้นเล็กๆ ประสานเข้าด้วยกันราวกับลูกแมว และพยายามถูใบหน้าที่เย็นเยือกเล็กน้อยกับต้นคอของอินชิงเสวียน

พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยว่า “ลูกไม่เอาหิมะ เด็จแม่ไม่โกรธๆ”

อินชิงเสวียนเผยรอยยิ้มออกมาในทันที

“นี่สิลูกที่ดีของเสด็จแม่ เดี๋ยวเสด็จแม่จะพาเจ้าไปเล่นการ์ดรูปภาพนะ”

เสี่ยวหนานเฟิงส่ายหัวเล็กๆ ในทันที

“ไม่เอา จะโดดๆ”

อินชิงเสวียนฟังไม่เข้าใจ

“โดดๆ คืออะไรกัน?”

เสี่ยวหนานเฟิงจึงแอ่นก้นน้อยๆ ทันที

“โดดๆ”

“อ๋อ เจ้าหมายถึงปราสาทเป่าลมใช่หรือไม่ ก็ได้ อีกสักครู่แม่จะทำให้เจ้าเล่นนะ”