สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 607

อาซือหลานไม่ได้สนใจเย่จิ่งหลาน ไม่สนใจว่าเขาคือท่านอ๋อง เพราะเป็นเพียงแค่เด็กอายุไม่กี่ขวบ ไม่ได้มีความน่ากลัวในสายตาเขาเลย

เย่จิ่งหลานก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร อย่างไรก็สามารถเข้ามิติได้ตลอดเวลา

ทำได้เพียงยืนพิงกำแพง และหลับตาทำสมาธิ

หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงระฆังที่ประตู กลิ่นเครื่องหอมก็โชยมาจากด้านนอก

จากนั้นก็ได้ยินคนใช้น้ำเสียงชาวบ้านคุยกันด้วยความแหบพร่า “ต้องรอถึงเมื่อใดจึงจะจับผู้หญิงคนนั้นได้ จอมพลยังคงรอพิณการเวกอยู่ ขอเพียงได้สิ่งนี้มา พวกเราจึงจะสามารถต่อกรกับสำนักแห่งดินแดนจงหยวน เพื่อให้กองทัพข้ามทะเลไปได้”

อีกคนหนึ่งพูดว่า “พวกเราไร้ซึ่งหนทางในเมืองหลวง พระราชวังก็ไม่สามารถบุกเข้าไปได้ ตอนนี้ทำได้เพียงเชื่ออาซือหลานเท่านั้น”

“แต่พวกเรายื้อเวลามานานแล้ว จอมพลจะโกรธหรือไม่?”

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรได้เล่า?หากกลับไปมือเปล่า พวกเราต้องโดนผ่าท้อง ข้ายังไม่อยากตายเสียหน่อย”

“แม่งเอ๊ย ใครจะอยากตาย ตอนนี้พวกเราหายไปสี่คนแล้ว หากพวกเรายังทำภารกิจไม่สำเร็จ คงต้องจบเห่จริงๆ”

“เจ้าพูดถูกแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าสามารถเชื่อถืออาซือหลานได้หรือไม่”

“เขาสนิทสนมกับจอมพลหนุ่ม จอมพลหนุ่มต่างก็เชื่อถือเขา พวกเราจะไม่เชื่อได้อย่างไรเล่า ต่อให้ไม่เชื่อก็คงทำอะไรไม่ได้”

เมื่อพูดเรื่องนี้จบ ทั้งสองก็เงียบไป

เย่จิ่งหลานสบถด่าอยู่ในใจ ไม่คิดว่าอาซือหลานจะสมรู้ร่วมคิดกับชาวบ้านเหล่านี้ เพียงแต่น่าเสียดายที่มิติของเขาและอินชิงเสวียนไม่เชื่อมต่อกัน จึงต้องใช้สมองอันน้อยนิดของเขาไตร่ตรองว่าจะติดต่อนางอย่างไรดี

ไม่นานค่ำคืนหนึ่งก็ผ่านไป เย่จิ่งหลานครุ่นคิดครู่หนึ่งก็ผล็อยหลับไป

แม้ว่าเขามีจิตวิญญาณเป็นคนหนุ่ม น่าเสียดายที่ร่างกายของเขายังเด็กเกินไป ซึ่งไม่อาจต่อสู้กับนาฬิกาชีวภาพได้ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็ถึงวันที่สองแล้ว