สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 622

อินชิงเสวียนตอบรับเสียงเรียบ “ได้”

เย่จั้นได้นำหน้ากากผิวหนังมนุษย์ออกมา ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ใช้ของสิ่งนี้อีกครั้ง

ดูเหมือนว่าสิ่งที่อินชิงเสวียนพูดนั้นถูกต้อง คนอย่างหวังซุ่น ไม่อาจสังหารได้

หวังซุ่นไปซ่อนตัวอยู่ข้างๆ เขายังคงกลัวเย่จั้นอยู่เล็กน้อย

นี่คือราชาสงครามแห่งต้าโจว ตอนที่เขาเพิ่งเดินทางมาถึงจงหยวน ก็เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนแล้ว

อินชิงเสวียนนำชุดลำลองของเย่จิ่งอวี้มาให้

“ระยะนี้ต้องรบกวนเสด็จอาแล้ว”

เย่จั้นยื่นมือออกไปรับ สีหน้าเศร้าหมอง

เขาและเย่จิ่งอวี้สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกครั้งที่กลับเมืองหลวง เขาจะแอบพาเด็กคนนี้ออกไปเล่นนอกวัง บัดนี้ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นหรือตาย เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่คุ้นเคยเหล่านี้ ทำให้เขานึกถึงเย่จิ่งอวี้ในตอนเด็กที่เดินตามหลังเขาต้อยๆ

เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วเย่จั้นก็เดินเข้าไปในห้องโถงด้านนอกเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

เป่าเล่อเอ่อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ บีบนิ้วแน่น แอบมองอย่างอดไม่ได้

ที่แท้ที่นี่คือวังหลวงของต้าโจว สวยงามเช่นนี้เอง จากนั้นก็ลอบมองหน้าอินชิงเสวียนอย่างเงียบๆ

เนื่องจากทุกคนเรียกนางว่ากุ้ยเฟย ฉะนั้นนางต้องเป็นน้องสาวของอินสิงอวิ๋นแน่ๆ

นางดูดีมากจริงๆ งดงามไปทุกส่วนของร่างกาย ทำให้องค์หญิงน้อยแห้งเจียงวูที่ยืนอยู่ข้างๆ อินชิงเสวียน รู้สึกว่าตัวเองดูหมองไปถนัดตาเลยจริงๆ

รู้สึกว่าตัวเองสกปรกไปหมดอย่างอธิบายไม่ถูก แต่อินชิงเสวียนกลับให้กลิ่นอายหอมสดชื่นที่งดงาม

ครอบครัวแบบนี้ จะยอมรับนางได้จริงหรือ

“ไม่ใช่ว่าข้าจงใจปิดบังตัวตนต่อกุ้ยเฟย เพียงแต่ว่าจิตใจมนุษย์โหดร้าย ข้ากลัวโดนคนร้ายจับไปอีก เลยปิดบังตัวตน”

อินชิงเสวียนรีบพยุงเป่าเล่อเอ่อร์ลุกขึ้น แม้ว่านางจะไม่ได้ใช้เวลากับสาวน้อยคนนี้มากนัก แต่สัมผัสได้ถึงความใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กคนนี้

นางสามารถเดินทางจากเจียงวูมาถึงที่นี่ได้ ก็เห็นชัดแล้วว่านางจริงใจต่ออินสิงอวิ๋น อินจ้งคงไม่ปฏิเสธนาง ซูหมิงหลานยิ่งเป็นคนจิตใจดี จะปฏิบัติต่อนางอย่างดีอย่างแน่นอน

“เจ้าทำถูกแล้ว จิตใจมนุษย์โหดร้าย ควรต้องระวังจริงๆ เจ้าวางใจ ประเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปส่งกลับตระกูลอินเอง หากพี่ใหญ่ข้าพบเจ้า คงจะดีใจมากแน่ๆ”

จู่ๆ ใบหน้าของเป่าเล่อเอ่อร์ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย นางเม้มริมฝีปากแน่น ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “พวกเจ้า...ไม่ถือสาตัวตนของข้าจริงๆ หรือ”

อินชิงเสวียนจับมือนาง แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่ว่าคนจากที่ใด ก็ล้วนเป็นคนเหมือนกัน จะถือสาได้อย่างไร ในแง่ของฐานะ เจ้าก็เป็นถึงองค์หญิงน้อยแห่งเจียงวู นับว่าเป็นเกียรติแก่ตระกูลอินของเราด้วยซ้ำ”

เป่าเล่อเอ่อร์มองไปยังอินชิงเสวียนด้วยความซาบซึ้งใจ ขอบตาแดงรื้น