สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 644

ชั่วพริบตารถม้าก็ผ่านไป

เมื่อเห็นว่าอินชิงเสวียนยังคงมองออกไปข้างนอก อวิ๋นฉ่ายก็อดถามไม่ได้

“พระสนม ท่านดูอะไรอยู่หรือ”

“ไม่มีอะไร”

อินชิงเสวียนลดม่านรถลง

แต่ในใจกลับสงสัยว่าทำไมจูอวี้เหยียนถึงอยากไปเรือนจุ้ยหง?

เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดา

เพียงแต่ว่าตัวเองกำลังจะจากไป ไม่มีหนทางที่จะตรวจสอบเพิ่มเติมได้อีก ทำได้เพียงขอให้เย่จั้นจับตาดูดฟิงเอ้อร์เหนียงไว้เท่านั้น

ภายในสิบห้านาที รถม้าก็มาถึงประตูวัง

เสี่ยวอานจื่อรับตัวเสี่ยว‍หนาน‍เฟิง และเดินกลับไปที่ตำหนักจินหวู

อินชิงเสวียนนั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าจะไปห้องหนังสือ ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น มีเสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอที่ประตู เป็นเย่จั้นที่เดินเข้ามาจากด้านนอก

เขายังคงสวมหน้ากากของเย่จิ่งอวี้ ผิวหน้ากากที่ละเอียดประณีตเกือบจะเหมือนจริง

อินชิงเสวียนไม่รู้ว่าจะเรียกเขาว่าอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรเลย

เย่จั้นเดินเข้าไปในห้องโถง แล้วถามอย่างเงียบๆ “เตรียมของที่ต้องเตรียมไว้หมดแล้วหรือ”

อินชิงเสวียนไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะมันจะนำความทรงจำอันน่าเศร้ามากมายของนางกลับมา

ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “เกือบเสร็จแล้ว หลังจากการการเซ่นไหว้พรุ่งนี้ ข้าก็พร้อมที่จะออกเดินทางไปเป่ยไห่”

“ได้ นี่คือแผนที่ ข้าให้คนมายืนยันแล้ว เส้นทางไม่มีปัญหา เจ้าเอาไปเถอะ”

เย่จั้นหยิบม้วนหนังแพะที่ผูกด้วยผ้าไหมสีเหลืองออกมาจากอกเสื้อ แล้วมอบให้อินชิงเสวียน

“ขอบคุณท่านอ๋อง”

“ไม่ต้องเกรงใจ คราวนี้ข้าควรจะไปเอง แต่ก็ไปไม่ได้ ทำได้เพียงต้องรบกวนกุ้ยเฟยแล้ว”

หลังจากที่เย่จั้นเงียบไปครู่หนึ่ง ก็พูดว่า “หากพบหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ได้โปรดเสียเวลา สืบค้นที่อยู่ของอินหลีให้ข้าด้วย”

อินชิงเสวียนคลี่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้น อินหลีเป็นอาหญิงของข้า ข้าจะตรวจสอบแน่นอน”

เย่จั้นประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “งั้นก็ฝากด้วย”

“เดิมทีนี่ก็เป็นเรื่องที่ข้าควรทำ ท่านอ๋องไม่ต้องเกรงใจ ข้าเองก็มีเรื่องหนึ่ง อยากจะฝากฝังท่านอ๋องด้วย”

อินชิงเสวียนเล่าเรื่องเรือนจุ้ยหงให้เย่จั้นได้รับทราบ

“หวังว่าท่านอ๋องจะส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดด้วย จูอวี้เหยียนจิตใจชั่วร้ายมาโดยตลอด และเถ้าแก้เนี้ยของเรือนจุ้ยหงก็เป็นชาวยุทธ์ ข้าเกรงว่าหากพวกนางทั้งสองร่วมมือกัน จะเป็นอันตรายต่ออินตระกูล”

เย่จั้นพยักหน้าและกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ข้าจะส่งองครักษ์เงาไปติดตามเรื่องนี้ รวมถึงปกป้องความปลอดภัยของตระกูลอินด้วย”

อินชิงเสวียนประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านอ๋อง เมื่อฝ่าบาทกลับมา เราคงต้องดื่มเฉลิมฉลองกันเต็มที่ ไม่เมาไม่เลิก”

มุมปากของเย่จั้นยกขึ้นเล็กน้อย

“ย่อมเป็นเช่นนั้น”

จู่ๆ อินชิงเสวียนก็นึกถึงคำพูดของเย่จิ่งหลาน อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ถ้า...ข้าหมายถึงถ้าไม่พบฝ่าบาท เราจะทำอย่างไร”

เย่จั้นหยุดชั่วคราว พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “อยู่ต้องพบคน ตายต้องพบศพ ถ้า...”

เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “หากจิ่งอวี้ไม่อยู่แล้วจริงๆ ข้าจะมอบบัลลังก์ให้กับจ้าวเอ๋อร์ และช่วยเหลือเขาจนกว่าเขาจะอายุสิบแปด”

คำพูดของเย่จั้นทำให้อินชิงเสวียนโล่งใจทันที นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ และโค้งคำนับให้เย่จั้นจนตัวแทบติดพื้น

“ขอบคุณเสด็จอา”

เย่จั้นเอื้อมมือออกไปช่วยประคองอินชิงเสวียนให้ลุกขึ้น

“เจ้าไปตามหาจิ่งอวี้อย่างสบายใจได้เลย ข้าจะช่วยเจ้าดูแลราชสำนักนี้เอง”

“ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ พาอาอวี้กลับมาให้ได้”