สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 645

ณ เรือนจุ้ยหง

เฟิงเอ้อร์เหนียงกำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง วันนี้นางเปลี่ยนจากการแต่งหน้าสีสดตามปกติ เป็นการแต่งหน้าอ่อนๆ กระโปรงคาดอกสีแดงสดก็ถูกแทนที่ด้วยสีขาวล้วน คนทั้งคนก็ดูสง่างามขึ้นมาก

นางเปิดกล่องสมบัติข้างๆ นาง แล้วหยิบปิ่นปักผมดอกอวี้หลานสีขาวที่เป็นสนิมออกมา และปักบนศีรษะ

เมื่อมองดูกลีบดอกอวี้หลานที่หัก ดวงตาของเฟิงเอ้อร์เหนียงก็เศร้าโศกเล็กน้อย

ในขณะที่นึกถึงความหลัง บริกรชายก็เข้ามาจากด้านนอก

“เอ้อร์เหนียง แม่นางที่นั่งรถเข็นคนเมื่อวานกลับมาอีกแล้ว”

เฟิงเอ้อร์เหนียงพูดอย่างเย็นชา

“ไม่พบ”

บริกรชายพูดว่า “ข้าจะไปตอบนางเดี๋ยวนี้”

ทันทีที่พูดจบ ก็ได้ยินเสียงคนพูดว่า “ไม่ทราบว่าเฟิงเอ้อร์เหนียงจะเห็นแก่หน้าอาจารย์ข้าได้หรือไม่ พูดกับข้าสักสองสามคำ”

ท่าทีหยิ่งยะโสในยามปกติของจูอวี้เหยียนเปลี่ยนไป คำพูดคำจาเจือไปด้วยคำสัตย์ซื่อจริงใจขึ้น

เฟิงเอ้อร์เหนียงจัดทรงผมอย่างไม่รีบร้อน

“อาจารย์ของเจ้าคือใคร”

“ราชากู่หยางเฉิง”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของเฟิงเอ้อร์เหนียงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย น้ำเสียงเยียบเย็นลงเล็กน้อย

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน”

ดวงตาของจูอวี้เหยียนฉายแววเศร้าโศก น้ำเสียงหนักอึ้งขึ้นมาก

“เขาตายไปแล้ว”

เฟิงเอ้อร์เหนียงแค่นเสียงหึอย่างเย็นชาพูดว่า “ในเมื่อเขาตายแล้ว ทำไมข้าต้องพบเจ้าด้วย”

จูอวี้เหยียนเม้มริมฝีปากอย่างแรง

“ข้ารู้ว่าผู้อาวุโสเฟิงขึ้นตรงต่อสำนักเซียวเหยา และรู้ด้วยว่าเรือนจุ้ยหงทำการค้าประเภทใด ขอผู้อาวุโสเฟิงได้โปรดเก็บข้าไว้ ส่งตัวให้เจ้าสำนักเซียวเหยา เมื่อสำเร็จ ข้าจะขอบคุณอย่างงาม”

เฟิงเอ้อร์เหนียงเปิดประตู และพิงประตูอย่างนุ่มนวลราวกับร่างไร้กระดูก

นางมองจูอวี้เหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ “ถ้าอย่างนั้นเจ้าควรรู้ด้วยว่าสตรีในสำนักเซียวเหยา ล้วนเป็นผู้ที่มีทักษะวรยุทธ์สูงส่ง สามารถเติมเต็มกำลังภายในได้ ตอนนี้เจ้าได้สูญเสียวรยุทธ์ทั้งหมดแล้ว เก็บเจ้าไว้จะมีประโยชน์อะไร”

“เจ้าสำนักมีทักษะวรยุทธ์ยอดเยี่ยม ต้องมีวิธีที่จะช่วยข้าฟื้นฟูจุดตันเถียนได้แน่ ถึงเวลานั้นก็สามารถส่งเสริมซึ่งกันและกันได้ นี่เป็นเพียงสิ่งเล็กน้อยเท่านั้น หวังว่าผู้อาวุโสเฟิงจะช่วยให้สมหวังด้วย”

จูอวี้เหยียนประกบมือคารวะ ค้อมกายในท่าที่ต่ำ

เฟิงเอ้อร์เหนียงหัวเราะเยาะพูดว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าสำนักของสำนักเซียวเหยาเป็นคนใจบุญสุนทาน จะช่วยเจ้าฟื้นฟูจุดตันเถียนงั้นหรือ ฝันไปเถะ ได้ยินว่าเจ้าเป็นก็ลูกสาวของอินจ้ง ข้าจะเห็นแก่หน้าของตระกูลอิน ปล่อยเจ้าไปสักครั้ง ไปซะ อย่ากลับมาอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจกับเจ้า”

หลังจากที่เฟิงเอ้อร์เหนียงพูดจบ นางก็หันกลับมา โบกแขนเสื้อ ประตูก็ปิดเสียงดังปัง

คำขอร้องของจูอวี้เหยียนล้มเหลว นางจึงกัดฟันอย่างเคียดแค้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจะเดินทางไปเป่ยไห่ด้วยตัวเอง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา นางได้ค้นพบข้อมูลบางอย่างผ่านวิธีการของตัวเอง

ตอนนี้มียอดฝีมือของสำนักทั้งหมดไปรวมตัวกันที่เป่ยไห่ เป็นไปได้ยากว่าจะไม่มีลูกศิษย์ที่ไม่บ้าตัณหา ขอเพียงหาใครสักคนที่สามารถพึ่งพาได้ ก็สามารถสู้กลับพวกที่อยู่ในเมืองหลวง เพื่อล้างแค้นให้กับความอัปยศอดสูนี้

เพียงแต่ว่า เป่ยไห่อยู่ห่างไกล นางจะหาใครมาพาตัวเองไปที่นั่นดีล่ะ

เมื่อมองไปที่สาวน้อยร่างกายอ่อนแอที่อยู่ข้างหลังนาง ดวงตาของจูอวี้เหยียนก็เย็นชา

นังเด็กบ้านี่ไม่มีทางพานางไปถึงเป่ยไห่ได้แน่ คงต้องหาผู้ชายที่ไว้ใจได้

ทันใดนั้นจูอวี้เหยียนก็นึกถึงคนขายน้ำมันที่เดินเตร่ไปตามถนนในช่วงสองวันที่ผ่านมา เจ้าหนุ่มนั่นแข็งแกร่ง การจะพาตัวเองไปไม่น่าจะเป็นปัญหา