สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 688

ในเวลานี้ เจ้าสำนักเซี่ยวยืนอยู่บนยอดเขาด้วยดวงตาที่ลึกล้ำคู่หนึ่ง มองเข้าไปในค่ำคืนอันมืดมิดจากระยะไกล ปล่อยให้ลมหนาวพัดเสื้อคลุมพลิ้วสะบัด ส่งเสียงพึ่บพั่บดังสนั่น แต่เขายังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง

แสงจันทร์ทำให้เงาร่างของเขาทอดยาว ส่งเสริมให้ดูสง่าผ่าเผยเกรียงไกรมากขึ้น

เขาเอามือไพล่หลัง คิ้วขาวขมวดมุ่น หัวใจเต้นตึกตักยากที่จะสงบลงได้

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาได้เห็นดวงตาเช่นนี้ ครั้งแรก คือตู้เยี่ยนศิษย์ในสำนักของเขา

ถ้าวันนั้นจู่ๆ เขาไม่ได้คลุ้มคลั่ง เจ้าสำนักเซี่ยวคงจะไม่สังหารเขาภายใต้ฝ่ามือ แต่ทำไมเย่จิ่งอวี้ถึงทำเช่นนี้

หรือว่าที่ตู้เยี่ยนทำอะไรบางอย่างกับเขา

ยิ่งเจ้าสำนักเซี่ยวคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งว้าวุ่นใจ ซึ่งสิ่งที่ทำให้เขาว้าวุ่นใจมากที่สุดก็คือ ประวัติชีวิตของตู้เยี่ยน เขาอาจจะ...

เจ้าสำนักเซี่ยวกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด เมื่อจู่ๆ ได้ยินเสียงเสื้อผ้าดังมาจากข้างหลัง พอหันกลับไป ก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่น

เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความโกรธ “ใครมาพรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีอยู่ที่นี่”

คลื่นน้ำแผดคำรามอยู่ข้างหน้า พายุคลั่งหวีดหวิวข้างหลัง แต่กลับไม่มีใครตอบสนอง

เจ้าสำนักเซียวพูดด้วยความโกรธ “คนถ่อยที่พรางเป็นเทพแสร้งเป็นผี ถ้าไม่กล้าปรากฏตัว ก็อย่าออกมาทำให้ตัวเองอับอาย”

สิ่งที่ตอบเขายังคงเป็นเสียงคลื่นและลมขนาดใหญ่

เจ้าสำนักเซี่ยวยืนสักพักหนึ่ง แล้วค่อยๆ จากไป

ณ สำนักเซียวเหยา

ฉุยอวี้นอนอยู่บนเก้าอี้นุ่ม นิ้วเรียวจับอยู่ที่เท้าแขน โดยที่มีจูอวี้เหยียนนั่งอยู่ข้างหน้า

นางก้มศีรษะลงด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวด พูดด้วยความเคารพ “ตอนนี้อินชิงเสวียนผู้เป็นศัตรูตัวฉกาจของศิษย์อยู่ที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เดิมทีศิษย์ต้องการใช้กลยุทธ์ทุกข์กาย แต่ตอนนี้เกรงว่าจะใช้การไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่ามีวิธีใดที่จะสามารถเอาพิณการเวกมาได้อีก ขอให้เจ้าสำนักช่วยชี้แนะด้วย”

ฉุยอวี้ยังไม่พูดอะไร เขาห่อตัวด้วยผ้าโปร่งหนาสีดำ ไม่เพียงแต่จะมองไม่เห็นสีหน้าเท่านั้น แต่ไม่มีใครสามารถมองออกได้ว่าเขาอ้วนหรือผอม