สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 691

หายใจเฮือกด้วยความตื่นตระหนก ฮวาเชียนถามทันควัน “อาอวี้ เกิดอะไรขึ้น”

เย่จิ่งอวี้เงยหน้าขึ้น ดวงตาปรากฏวงแดงจางๆ แต่แสงในห้องลับนั้นมืดสลัว ฮวาเชียนเองก็ไม่ได้สนใจดวงตาของเขามากนัก

“ไม่เป็นไร ข้านั่งพักสักครู่ก็ดีขึ้นแล้ว”

เย่จิ่งอวี้นั่งพิงกำแพงหิน ตั้งสมาธิมั่น หลังจากนั้นไม่นาน จึงค่อยๆ สงบลง

ในใจรู้สึกประหลาดใจอยู่มิวาย เหตุใดเมื่อมาถึงเป่ยไห่ ถึงมักรู้สึกสูญเสียการควบคุม ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตอนที่เขาขึ้นครองบัลลังก์เท่านั้น ภายหลังจึงค่อยๆ ถูกยับยั้งไว้

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใด ระยะนี้ถึงได้ปรากฏขึ้นอีก

หรือว่าได้รับผลกระทบจากเสียงพิณ หรือว่าช่วงนี้คิดมากเกินไป?

เย่จิ่งอวี้ไม่สามารถหาสาเหตุได้ ในขณะนี้ ประตูหินเปิดออก อินชิงเสวียนเดินออกจากห้องหินโดยที่กอดพิณการเวกไว้

เมื่อเห็นเย่จิ่งอวี้นั่งอยู่บนพื้น ก็รีบถามทันที “อาอวี้ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร”

เย่จิ่งอวี้ยืนขึ้น พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเป็นห่วงเสวียน‍เอ๋อร์ ก็เลยเข้ามาดู”

ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจทันที นางแหวเบาๆ “มีท่านอาฮวาที่นี่ ข้าจะเป็นอะไรได้ จ้าวเอ๋อร์ล่ะ?”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยรอยยิ้มกริ่ม “กำลังเล่นอยู่กับท่านแม่แน่ะ เจ้าเด็กนี่ร่าเริงมาก เสวียน‍เอ๋อร์คิดว่าเพลงนี้เป็นอย่างไร เล่นง่ายไหม”

อินชิงเสวียนคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “ก็พอได้เจ้าค่ะ ทำนองเพลงไม่ซับซ้อน แต่ลึกซึ้งมาก เกรงว่าต้องใช้เวลาฝึกให้มากขึ้น ถึงจะเล่นได้ดี”

“ไม่ว่าเรื่องใดก็อย่าใจร้อนเกินไป เจ้าค่อยๆ ฝึกฝน มีข้ากับท่านแม่อยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงจ้าวเอ๋อร์”

เมื่อเห็นสามีใส่ใจมากเพียงนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงความหวานในหัวใจ จนอดไม่ได้ที่จะก้มหน้างุดอย่างเขินอาย เม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม

เมื่อมองดูเสน่ห์อันเปี่ยมล้นของสาวน้อย หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็สั่นไหว อดคิดในทางไม่ดีเสียมิได้

เมื่อวานติดพันอยู่กับห้วงความคิด ทั้งยังสงสารสาวน้อยที่รอนแรมมาอย่างยากลำบาก จึงไม่ได้ทำอะไร วันนี้อยากแนบชิดสนิทกาย แต่ดันมีฮวาเชียนอยู่ที่นี่ จึงต้องระงับความคิดอันล่อแหลมนั้นไว้เสีย