สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 697

ในเวลานี้ สำนักทั้งหมดได้กลับคืนสำนักของตนแล้ว

เจ้าสำนักเซี่ยวอารมณ์ดีอย่างมาก อุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงหยอกเล่นอยู่นาน

แม้ว่าชายชรามักจะมีใบหน้าที่เคร่งเครียด แต่เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็ไม่กลัวเลย แต่กลับดึงหยวดเคราของเขาเล่นไม่หยุด

เจ้าสำนักเซี่ยวก็รู้สึกชื่นชอบเจ้าเด็กอ้วนกลมคนนี้เป็นอย่างมาก หัวเราะออกมาดังๆ เป็นครั้งคราว

เพียงแต่ว่า เขาและเย่จิ่งอวี้ยังคงไม่ได้พูดจากัน

เย่จิ่งอวี้ในฐานะฮ่องเต้ในรัชสมัยนี้ ไม่สามารถไปหาเขาได้ ทั้งสองคนมองกันและกันเป็นอากาศธาตุ ซึ่งทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกอึดอัดใจ

แต่เรื่องนี้จะโทษเย่จิ่งอวี้ก็ไม่ได้ แต่นางในฐานะผู้เยาว์ ไม่สามารถไปเจรจากับเจ้าสำนักเซี่ยวได้ จึงทำได้แค่ปล่อยผ่านไป

เมื่อรู้ว่าวันนี้ได้รับชัย เซี่ยวอิ๋นหวนมีความสุขมาก ทำอาหารสองสามจานเป็นพิเศษ อินชิงเสวียนก็เข้าไปช่วย โดยเอาของบางอย่างจากมิติออกมาเองด้วย โดยที่โกหกว่านำมาจากรถม้า

เจ้าสำนักเซี่ยวเห็นว่าอาหารหลากหลาย จึงสั่งให้คนไปตามเฮ่ออวิ๋นทงและผู้อาวุโสสวีทันที

พวกเขาทั้งสามไม่เคยลิ้มลองอาหารอันโอชะเหล่านี้ อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้งขึ้นชมเชย

เจ้าสำนักเซี่ยวรู้สึกว่าใบหน้าเปล่งประกาย สีหน้าแดงระเรื่อมากกว่าเมื่อก่อนมาก

อินชิงเสวียนและคนอื่นๆ กำลังรับประทานอาหารอยู่ในอีกห้องหนึ่ง แต่เย่จิ่งหลานกลับรู้สึกหดหู่ กินไปไม่กี่คำก็วางตะเกียบลงแล้วเดินออกไป

อินชิงเสวียนเหลือบมองเขา ในใจพอจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ นี่คือเพื่อนคนเดียวของนาง ถ้าเย่จิ่งหลานอารมณ์ไม่ดี นางก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

หลังจากกินไปสองคำ ก็โกหกว่าอิ่มแล้ว ไปเจอเย่จิ่งหลานอยู่ข้างคอกม้า กำลังมองหนิงซวงอย่างเหม่อลอย

อินชิงเสวียนยื่นมือออกมาและตบไหล่เล็กๆ เบาๆ

เย่จิ่งหลานตกใจ หันขวับทันที เมื่อเห็นอินชิงเสวียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“เป็นเจ้า”

เขาพูดอย่างอ่อนแรง แล้วนั่งบนบันไดด้านข้าง

อินชิงเสวียนมองดูเขาแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น ปืนพกใช้งานไม่ดีหรือ”

เย่จิ่งหลานถ่มน้ำลายสาปแช่ง “แม่มันเถอะ เดิมทีคิดว่าข้าสามารถแสดงฝีมือที่นี่ได้ แต่ใครจะรู้ว่าของเส็งเคร็งนี่ไม่สามารถเล็งได้เลย ก่อนที่ข้าจะไปถึงคนนั้น คนนั้นก็หายไปแล้ว”

อินชิงเสวียนปลอบใจเขา “พวกนี้คือยอดฝีมือจากตงหลิว ย่อมเทียบกับคนทั่วไปไม่ได้อยู่แล้ว เจ้าเพิ่งฝึกปืนพกได้เพียงไม่กี่วัน จะยิ่งไม่แม่นก็ไม่แปลก”

เย่จิ่งหลานร้องชิแล้วพูดว่า “พิณของเจ้ายอดเยี่ยมกว่าอีก ถ้าข้ามีอาวุธวิเศษเช่นนี้ก็คงดี”

“อย่าเพิ่งท้อแท้ เจ้าสามารถเปลี่ยนเป็นปืนแก็ตลิงก็ได้นี่นา หรือว่า...ฝึกฝนวรยุทธ์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็ได้”

อินชิงเสวียนคิดในใจว่า เจ้าหมอนี่พูดด้วยน้ำเสียงลามกอนาจารชัดๆ อย่าคิดว่านางฟังไม่ออก

จึงหันกลับมาจ้องเย่จิ่งหลาน จากนั้นจึงจับแขนของเย่จิ่งอวี้

“ไม่ต้องสนใจเขา เราไปกันเถอะ”

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของทั้งสองแล้ว เย่จิ่งหลานก็จิ๊ปาก

เขาพูดอะไรไปงั้นหรือ

เห็นได้ชัดว่าอินชิงเสวียนคิดชั่วร้ายเกินไป

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วไพล่มือเล็กๆ เดินกลับเข้าไปในห้อง

ทางด้านตงหลิว

โนจิริจูนิที่ตัวเปียกมอมแมมปรากฏตัวบนเกาะ โดยมีดวงตาคล้ายกระดิ่งทองแดงคู่หนึ่งจ้องมองอย่างดุร้ายไปที่ชายฝั่งทะเลเป่ยไห่

หลังจากผ่านไปสามสิบนาที เขาก็โบกมือเรียกคนเข้ามา พูดในภาษาของพวกเขา “จงหาทางปะปนเข้าไปในชายฝั่งทะเลเป่ยไห่ทันที ตามหาฉุยอวี้เจ้าสำนักเซียวเหยา แล้วบอกว่าข้า...”

โนจิริจูนิกระซิบคำพูดสองสามคำในหูของคนผู้นั้น ดวงตาของคนผู้นั้นเป็นประกาย และดำดิ่งลงสู่ทะเลเหมือนปลาทันที