สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 7

ทุกคนต่างก็รู้ว่าเย่จิ่งอวี้รักสุนัขตัวนี้ เหล่าหญิงงามที่เพิ่งเข้าวังต่างก็พยายามเอาอกเอาใจมันเพื่อให้เป็นที่โปรดปราน แต่ไม่ว่าพวกเธอจะใช้วิธีอะไรหลองล่อไป๋เสวี่ย เจ้าสุนัขกลับไม่ยอมใกล้ชิดพวกเธอเลย

และเพราะไป๋เสวี่ยมีขนาดตัวใหญ่มาก พวกเธจึงไม่กล้าเข้าใกล้มันมากเช่นกัน เพราะกลัวจะโดนมันกัด คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกล้าวาดเขียนบนหน้ามันแบบนี้ หากเป็นฝีมือของหญิงงาม เธอต้องตายแน่

คนจำนวนไม่น้อยกำลังรอดูเรื่องสนุก

ซึ่งรวมถึงหลานสาวแท้ๆ ของไทเฮา ลู่จิ้งเสียน ด้วย

ซึ่งตอนนี้เธอถูกแต่งตั้งเป็นเสียนเฟย(สนมผู้พร้อมด้วยคุณธรรมปัญญา)แล้ว

แม้ว่าเธอไม่เคยถูกเย่จิ่งอวี้โปรดปราน แต่ในบรรดาหญิงงามที่มีอยู่เต็มพระราชวังแห่งนี้ เธอก็คือบุปผาที่โดดเด่นที่สุด มีทั้งฐานะและอำนาจ จึงเป็นบุคคลที่เหล่าหญิงงามแย่งกันประจบประแจง

เมื่อได้ข่าวเรื่องนี้ ลู่จิ้งเสียนก็หัวเราะด้วยความเยาะเย้ย

"ใครหน้าไหนกันที่ไม่ลืมหูลืมตากล้าสบประมาทไป๋เสวี่ยเช่นนี้ คิดจริงๆ หรือว่าทำเช่นนี้แล้วจะสามารถดึงดูดความสนใจของฝ่าบาทได้ ฝันไปเถอะ"

ชุ่ยจู๋ที่กำลังนวดขาพูดทันทีว่า "นั่นสิเพคะ ฝ่าบาทออกคำสั่งแล้วว่าหากจับคนๆ นั้นได้จะโบยห้าสิบครั้ง และไล่ออกจากวังด้วย"

ลู่จิ้งเสียนกินของหวานชิ้นหนึ่ง แล้วเอนตัวพิงหมอนในท่าสบายอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงปนอิจฉาว่า "ปกติแล้วคนนอกจะเข้าใกล้ไป๋เสวี่ยเป็นเรื่องยาก แม้แต่ข้าจะเข้าไปใกล้ มันก็ยังขู่ ทำไมอยู่ดีๆ มันถึงยอมให้ใครทำอะไรก็ได้"

ชุ่ยจู๋พูดขึ้นทันทีว่า "อีกฝ่ายต้องใช้วิธีการอะไรบางอย่างแน่ๆ อย่ามองว่าหญิงงามเหล่านั้นว่านอนสอนง่าย แต่ละคนแอบซ่อนความคิดไม่ซื่อไว้ทั้งนั้นเพคะ"

ลู่จิ้งเสียนหัวเราะในลำคอ

"อย่างพวกนางจะมีปัญญาสร้างเรื่องอะไรขึ้นมาได้ แต่ถ้าใครกล้าเสนอหน้า ข้าจะสั่งสอนเสียให้เข็ด"

ชุ่ยจู๋รีบพูดสมทบต่อ "มีพระสนมของเราอยู่ ต่อให้พวกนางจะใจกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าทำอะไรหรอกเพคะ"

ลู่จิ้งเสียนยิ้มอย่างได้ใจ แล้วหรี่ตาลง

ในระหว่างที่ภายในวังหลัต่างวิพากษ์วิจารณ์​ไปต่างๆ​ นานา อินชิงเสวียนกลับกำลังปลูกพืชอยู่ในช่องว่าง

คะแนนต้องเก็บสะสม พืชผลก็เป็นเงินเช่นกัน

ครั้งนี้เธอพบว่าช่างว่างมีเพาะปลูกอัตโนมัติเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัวเลือก ขณะเดียวกันก็ต้องแลกด้วย 10 คะแนน

อินชิงเสวียนลังเลอยู่พักใหญ่ สุดท้ายเธอกัดฟันเลือกแลกเปลี่ยน

อย่างไรเสียพืชผลก็เติบโตเร็ว แค่ 10 คะแนนคงไม่เป็นไร

ของที่ขายในร้านค้าถือว่าไม่แพงมาก หลังจากที่แลกซื้อเมล็ดของมะเขือยาว พริกและแตงโมแล้ว ยังมีคะแนนเหลืออีก 69 คะแนน ซึ่งพอให้เธอใช้ไปได้อีกหลายวัน

หนึ่งนาทีต่อมา อินชิงเสวียนได้รับการแจ้งเตือนการเพาะเมล็ด เธอต้องนับถือในความยิ่งใหญ่ของระบบอีกครั้ง จากนั้นเธอก็เลือกรดน้ำด้วยน้ำพุวิญญาณอีก ทว่าครั้งนี้เมล็ดกลับไม่ได้แตกใบเติบโตเป็นต้น แต่เป็นต้นกล้าที่โผล่ออกมาแทน

อินชิงเสวียนอดที่จะรู้สึกเซ็งไม่ได้ ดูท่าทางหลังผ่านช่วงมือใหม่ไปแล้ว ภารกิจก็เริ่มเพิ่มความยากมากขึ้น

ยังดีที่ยังเป็นต้นกล้า ซึ่งก็ยังเป็นเรื่องที่ดี อย่างไรก็โตเร็วกว่าเมื่อเทียบกับปลูกข้างนอก

หลังจากที่ปลอบใจตัวเองไปแล้ว เธอก็เข้าไปซื้อนมผงจากช่องว่างมาเพิ่มอีกสองถุง

เลี้ยงเจ้าหมาน้อยไม่ต่างกับเลี้ยงสิงโตคาบทอง* ทุกวันตื่นเป็นกิน เพียงแค่วันเดียว นมผงก็หมดไปหนึ่งส่วนสามถุงแล้ว

ตอนที่ออกจากช่องว่าง อินชิงเสวียนเอาแตงกวาและมะเขือเทศออกมาด้วยส่วนหนึ่ง เธอพบว่าผักเหล่านี้ยังคงสดใหม่เหมือนกับตอนที่เก็บใหม่ๆ ไม่เหี่ยวแห้งเลยสักนิด ดูท่าช่องว่างยังมีฟังก์ชันการเก็บรักษาความสดใหม่ด้วย

เธอส่งผักตให้อวิ๋นฉ่ายต่อแล้ว ก็บอกให้เธอแช่น้ำเย็นไว้ ค่อยเอามากินเวลาที่รู้สึกร้อนๆ ตอนเที่ยงวัน ก่อนที่แตงโมจะออกผลให้กิน ก็กินแทนผลไม้ไปก่อนแล้วกัน

อวิ๋นฉ่ายรับมาด้วยความดีใจ ขณะนั้นเอง ยายหลี่ก็กลับมาแล้ว

อินชิงเสวียนถามขึ้นทันที "เป็นอย่างไรบ้าง?"

ยายหลี่พยักหน้ารัวๆ ด้วยความตื่นเต้น

"พวกเขารับปากจะช่วยพวกเราขาย บ่าวกำชับพวกเขาเป็นพิเศษว่าให้ไปขายนอกวัง เพราะเป็นของที่พบเจอน้อย เชื่อว่าต้องขายออกไปได้อย่างรวดเร็วแน่นอนเพคะ"

ใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายของอินชิงเสวียนก็รู้สึกโล่งขึ้นมา