สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 761

ในสนามรบ การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป

ไม่มีใครสังเกตเห็นร่างแปลกๆ ที่ยืนอยู่เหนือพวกเขา

อินชิงเสวียนหยิบพิณการเวกขึ้นมา เมื่อเทียบกับคุณธรรมแห่งปวงประชา ความรักส่วนตัวนั้นไม่นับเป็นอะไรเลย และเย่จิ่งอวี้ก็ไม่สามารถออกจากมิติได้ ดังนั้นนางจึงไม่กังวล

เสียงดังกังวานดังขึ้นจากการกรีดปลายนิ้ว ทันใดนั้นชาวตงหลิวก็มีสีหน้าหวาดหวั่น

“พิณการเวก เป็นพิณการเวก”

อินชิงเสวียนยกมุมปากขึ้น เป็นรอยยิ้มที่เจือความเย็นชาหลายส่วน

“นับว่าพวกเจ้ารู้จักดี จะต้องตายภายใต้พลังของพิณการเวก ถือเป็นวาสนาของพวกเจ้าแล้ว”

ชาวตงหลิวคนหนึ่งตะโกนด้วยความไม่เชื่อ “อย่าไปกลัวนาง พวกเราไปแย่งพิณนางมา ดูซิว่านางจะเล่นอะไรได้”

กระบี่ยาวของเก่อหงยวนเหวี่ยงขึ้น ขวางอยู่เบื้องหน้าของอินชิงเสวียน พูดอย่างชัดเจน “คนแซ่อินเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

“ไปพวกเราลุย”

คนตงหลิวตะโกนด้วยความเดือดดาล พุ่งไปหาอินชิงเสวียนอย่างบ้าคลั่ง

ครั้นแล้วสายฟ้าฟาดหลายลูกพุ่งออกมาเหมือนใบมีดคม ตัดเข้าที่คอของคนตงหลิว

ชาวตงหลิวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ล่าถอยอย่างลนลาน แต่ยังช้าไปหนึ่งก้าว

รู้สึกราวกับว่าแก้มถูกมีดกรีด ความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดอย่างยิ่ง แม้ส่วนลึกที่สุดก็ยังมองเห็นกระดูก

เขากรีดร้อง ปิดหน้าปิดตาตัวเอง หยดเลือดไหลลงมาตามนิ้วมือ

เก่อหงยวนอดไม่ได้ที่จะชมเชย “ทำได้ดีมาก”

เมื่อเห็นว่าพิณการเวกของอินชิงเสวียนมีอานุภาพเพียงนี้ ศิษย์คนอื่นๆ ก็รวมตัวกันรอบตัวนางโดยอัตโนมัติ

คนตงหลิวหลายคนเห็นก็ถูกคลื่นเสียงโจมตีเฉียดฉิวไปมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีแรงที่จะต่อสู้อีกต่อไป เก่อหงยวนตะโกนทันที “ฉวยโอกาสที่เขาลำบาก เอาชีวิตเขาซะ ลงมือ”

นางถือกระบี่พุ่งทะยานออกไปก่อน แล้วเหล่าศิษย์ทั้งหลายก็ตามไปฆ่าฟันคนตงหลิวจนแตกกระเจิง เมื่ออินชิงเสวียนกำลังจะพักหายใจ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันขึ้น

มือที่มีรูปร่างเหมือนโครงกระดูกคว้าคอของอินชิงเสวียน