สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 766

สำนักอื่นๆ ก็เริ่มนับจำนวนศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บ ต่างทยอยออกจากชายฝั่ง

อินชิงเสวียนจับมือของเซี่ยวอิ๋นหวน แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านแม่ เราก็ไปกันเถอะ!”

เซี่ยวอิ๋นหวนพยักหน้า หันไปหาเจ้าสำนักเซี่ยว ในใจรู้สึกไม่สบายเล็กน้อย

ชายชราคนนี้หัวแข็งมาก เสวียนเอ๋อร์พูดแทนเขาเช่นนี้ จะเดือดดาลขึ้นมาอีกหรือไม่

แต่เห็นเจ้าสำนักเซี่ยวเอามือไพล่หลัง มีรอยยิ้มบนริมฝีปาก พูดแช่มช้า “กลับได้แล้ว”

หลังจากพูดจบเขาก็ก้าวอาดๆ เดินจากไป

เซี่ยวอิ๋นหวนรู้สึกประหลาดใจ นี่เป็นพ่อบุญธรรมที่ดื้อรั้นและฉุนเฉียวของนางอยู่หรือเปล่า?

คนบนชายฝั่งแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว มีเพียงอาซือหลานเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

เขาหันศีรษะมองดูร่างอรชรพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายบนริมฝีปาก

ได้สีชิงเสวียน เราจะได้พบกันเร็วๆ นี้ ถ้าเจ้ารู้ว่าฉุยอวี้คือข้า จะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน!

เขาหัวเราะเนิ่นนาน จากนั้นใช้วิชาตัวเบากลับไปที่สำนักเซียวเหยา

หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

ทุกคนกลับมาถึงหอแล้ว เจ้าสำนักเซี่ยวอารมณ์ดีมาก

ทันทีที่เข้าไปในประตูก็พูดกับลูกศิษย์ว่า “ไปซื้อสุราให้ข้าสักไหสิ วันนี้ข้าอยากจะดื่มให้สะใจ”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของชายชรา เหล่าศิษย์ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก คิดในใจว่าเจ้าสำนักคงจะเหนื่อยจนสับสนไปแล้วกระมัง ทุกครั้งหลังการต่อสู้ เขาจะอารมณ์เสียมาก สีหน้ามืดมนอย่างยิ่ง วันนี้เกิดอะไรขึ้น

อินชิงเสวียนก็ต้องการถามเจ้าสำนักเซี่ยวเรื่องเย่จิ่งอวี้อยู่เช่นกัน จึงถือโอกาสนี้เอาใจ

“ผู้อาวุโสเซี่ยว ตอนที่มาผู้เยาว์ก็นำสุรามาด้วย หากผู้อาวุโสไม่รังเกียจ ข้าจะเอาออกมาให้ท่านตอนนี้”

เจ้าสำนักเซี่ยวพยักหน้าอย่างมีความสุข

“ดีๆ”

อินชิงเสวียนรีบเข้าไปในห้อง

คนในสมัยโบราณดื่มเหล้าเก่งมาก สำหรับยอดฝีมืออย่างเจ้าสำนักเซี่ยวแล้ว เหล้าขาวหนึ่งขวดไม่คณนามือเขา เพื่อเผื่อเอาไว้ นางจึงตัดสินใจแลกทีเดียวห้าขวด

จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องของเย่จิ่งหลาน

“เย่จิ่งหลานเจ้าอยู่หรือไม่ กลับมาแล้วหรือยัง”

ปรากฏแสงวูบวาบต่อหน้า ห้องผ่าตัดก็ปรากฏขึ้นจากอากาศ

เห็นผู้หญิงหน้าซีดนอนอยู่บนนั้น แขนข้างหนึ่งมีผ้าพันแผลหนาพันไว้

เก่อหงยวน!

อินชิงเสวียนไม่เห็นนางเลย คิดว่านางถูกคนจากสำนักเทียนหยวนพากลับไปแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าจะอยู่ที่นี่

แม่นางคนนี้แม้ว่าจะจงใจหาเรื่องนางทั้งอย่างเปิดเผยหรือซ่อนเร้น แต่ท่าทางที่นางลุกขึ้นจากพื้นดินครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ประทับอยู่ในใจส่วนลึกของอินชิงเสวียน

เก่อหงยวนมองนางเฉยๆ เพราะว่าตัวเองชอบเย่จิ่งอวี้ นี่อาจเป็นความกล้าหาญชาญชัยของหนุ่มสาวในยุทธภพ ซึ่งแตกต่างจากผู้ร้อยเล่ห์มายาโดยสิ้นเชิง

เมื่อมองย้อนกลับไปถึงสถานการณ์ในเวลานั้น อินชิงเสวียนรู้สึกซาบซึ้งใจ นางมีเพียงชีวิตเดียวเท่านั้น การที่เก่อหงยวนปฏิบัติต่อคนแปลกหน้าเช่นนี้ นับเป็นสิ่งล้ำค่าที่หาได้ยาก

นางรีบหยิบขวดน้ำพุวิญญาณออกมา แล้วพูดกับเย่จิ่งหลาน “ข้าอยากให้นางดื่มบ้าง ตอนนี้ได้หรือไม่”

เย่จิ่งหลานถอดถุงมือออก

“อืม แขนของนางได้รับบาดเจ็บเพราะเจ้า เจ้าควรให้รางวัลแก่นางจริงๆ โชคดีที่ข้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ไม่เช่นนั้นชีวิตนี้นางคงกลายเป็นคนพิการแล้ว”

“ข้าเป็นหนี้เจ้าอีกแล้ว”

อินชิงเสวียนเอื้อมมือไปช่วยพยุงเก่อหงยวนขึ้นมา

เย่จิ่งหลานกลอกตามองบน

“เจ้าควรขอบคุณข้าด้วยสิ่งที่ใช้ได้จริง”

อินชิงเสวียนป้อนน้ำพุวิญญาณให้เก่อหงยวนอย่างระมัดระวัง

“เจ้าต้องการอะไรล่ะ”

“เอาเป็นแกะหันทั้งตัวมาลองกินดีกว่า กินอาหารทะเลมาหลายวัน ข้าก็เบื่อแล้ว”

เย่จิ่งหลานยืดคลายกล้ามเนื้อ พูดอย่างไม่เกรงใจ

“ไม่มีปัญหา ข้าจะเอาเหล้าให้ผู้อาวุโสเซี่ยวดื่มพอดี ทำไมเจ้าไม่ไปดื่มกับเขาหน่อยล่ะ ถ้าเจ้าสามารถทำให้เขามีความสุขได้ บางทีข้าอาจจะสอนกลยุทธ์บางอย่างให้เจ้าได้”

หลังจากได้ยินคำพูดของอินชิงเสวียน เย่จิ่งหลานก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที