สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 767

เจ้าสำนักเซี่ยวนั่งลงบนเสาหินข้างๆ เย่จิ่งหลานรีบไปเทสุราให้ผู้เฒ่าเซี่ยวอย่างเอาใจใส่

หวังซุ่นได้ดึงขาแกะออกแล้ว แล้วส่งให้กับเจ้าสำนักเซี่ยวด้วยความเคารพ

เจ้าสำนักเซี่ยวกัดเข้าไปคำหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะชม “อร่อย”

เขามองไปรอบๆ แล้วถามว่า “แล้วเจ้าเด็กแซ่เย่นั่นล่ะ?”

อินชิงเสวียนหัวเราะแห้งๆ และพูดว่า “เขา...ยังไม่กลับมา”

เจ้าสำนักเซี่ยวเหลือบมองนาง

“แม่หนู เจ้ากังวลเรื่องอะไรหรือ”

ครั้นแล้วเย่จิ่งหลานกุลีกุจอยกจอกสุราขึ้น

“ผู้เยาว์ก็มีเรื่องอยากจะถามผู้อาวุโสเซี่ยว”

เจ้าสำนักเซี่ยวอารมณ์ดี จึงชนแก้วกับเด็กน้อยคนนี้เป็นครั้งแรก

“อยากจะถามอะไร”

เย่จิ่งหลานรีบพูดว่า “ผู้เยาว์ก็ชอบดนตรีมากเช่นกัน ไม่ทราบว่าจะเข้าร่วมหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ได้หรือไม่”

เจ้าสำนักเซี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “การฝึกฝนไม่สามารถบรรลุได้ในชั่วข้ามคืน แต่ถ้าเจ้ามีพรสวรรค์จริงๆ ข้าสามารถยกเว้นให้เจ้าฝึกฝนพลังภายในของสำนักเราได้ หากเจ้าสามารถประสบความสำเร็จได้ภายในเจ็ดวัน ค่อยพิจารณาเรื่องการเข้าสำนัก”

ขณที่พูดสิ่งนี้ เจ้าสำนักเซี่ยวก็เหลือบมองอินชิงเสวียนแวบหนึ่ง เห็นว่าหญิงสาวขมวดคิ้ว ดูเหมือนมีเรื่องกังวลใจ

เย่จิ่งหลานก็แสดงสีหน้าประหลาดใจระคนยินดี

“จริงนะ ข้าสามารถฝึกฝนพลังภายในของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ได้จริงหรือ”

เจ้าสำนักเซี่ยวพยักหน้า

เย่จิ่งหลานรีบลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำอีก “ขอบคุณเจ้าสำนักเซี่ยว ขอบคุณเจ้าสำนักเซี่ยว!”

เมื่อคิดว่าอีกไม่นานตัวเองจะกลายเป็นยอดฝีมือที่สามารถเหาะไปไหนมาไหนได้ เย่จิ่งหลานก็ตื่นเต้นมาก จนนึกอยากสูบบุหรี่ทันที

เจ้าสำนักเซี่ยวกล่าวว่า “ไปที่เอาพลังภายในที่ฮวาเชียนเถอะ”

“ขอรับ”

ก่อนจะจากไปเย่จิ่งหลานได้ขยิบตาให้หวังซุ่น หวังซุ่นก็ดึงขาหลังทั้งสองของแกะออกทันที แล้ววิ่งไปพร้อมกับเขา

เซี่ยวอิ๋นหวนกำลังกล่อมเสี่ยวหนานเฟิงในห้อง ไม่ได้ออกมา ในศาลาจึงมีเพียงเจ้าสำนักเซี่ยวและอินชิงเสวียนเท่านั้น

ชายชราวางจอกสุราลง มองอินชิงเสวียน แล้วถามว่า “แม่หนู เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ตอนนี้สามารถพูดได้แล้ว”

อินชิงเสวียนยิ้มอย่างขวยเขิน พูดว่า “ผู้อาวุโสมีสายตาเฉียบคม แน่นอนว่าเรื่องใดก็ไม่สามารถปิดบังจากท่านได้ ข้ามีบางอย่าง ต้องการคำชี้แนะจากผู้อาวุโส”

เจ้าสำนักเซี่ยวกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าเป็นลูกสะใภ้ของหวนเอ๋อร์ ย่อมเป็นหลานสะใภ้ของข้าด้วย นับญาติไปมา เราต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ต่อไปถ้ามีเรื่องใดก็พูดออกมาได้เลย”

อินชิงเสวียนโค้งคำนับเล็กน้อย

“ผู้เยาว์ได้รับคำสอนแล้ว อันที่จริงอาอวี้ไม่ได้ออกไปไหน ถูกผู้เยาว์ซ่อนไว้ ผู้เยาว์บังเอิญได้รับมิติวิเศษที่สามารถให้คนเข้าไปอยู่ได้ น้ำที่ผู้อาวุโสดื่มก็มาจากมิตินั้น”

อินชิงเสวียนกัดริมฝีปาก แล้วถอนหายใจพูดว่า “ผู้อาวุโสเคยถามผู้เยาว์ว่ามีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นกับอาอวี้หรือไม่ ตอนนี้มีบางอย่างผิดปกติกับเขาจริงๆ”

อินชิงเสวียนบอกเรื่องความผิดปกติของเย่จิ่งอวี้กับเจ้าสำนักเซี่ยว โดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อย

นิ้วของเจ้าสำนักเซี่ยวสั่นเทา จอกสุราในมือถูกบดขยี้เป็นผง

“เขาสูญเสียการควบคุมทุกครั้งที่เห็นเลือดจริงๆ หรือ”

อินชิงเสวียนลดเสียงลง “ผู้เยาว์สังเกตมาหลายครั้งแล้ว เป็นเช่นนั้นจริง ผู้เยาว์สงสัยว่า เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคนประหลาดในชุดดำ”

จู่ๆ เจ้าสำนักเซี่ยวก็นึกถึงคนผู้หนึ่ง จึงถามทันที “เจ้าบอกว่าเจ้าเห็นรูปร่างหน้าตาของคนผู้นั้นแล้ว รีบอธิบายให้ข้าฟังเร็ว”

อินชิงเสวียนกล่าวว่า “ชายคนนี้แก้มตอบไม่มีเนื้อ ดวงตาลึกโหล คนทั้งคนเป็นเหมือนโครงกระดูกเดินได้ ใบหน้าซีดขาวจนน่ากลัว”

เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ของเขา อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เจ้าสำนักเซี่ยวส่ายหัว

“ไม่ใช่เขา”

ศิษย์ชั่วคนนั้นของเขาเกิดมาสง่าหล่อเหลา สามารถเรียกได้ว่าเป็นบุรุษรูปงามได้เลยทีเดียว