สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 768

“เจ้าค่ะ ชิงเสวียนจะปล่อยเขาออกมาเดี๋ยวนี้”

เมื่อเห็นเจ้าสำนักเซี่ยวไปแล้ว อินชิงเสวียนก็หมดอารมณ์ที่จะกินต่อ

เพื่อไม่ให้เย่จิ่งอวี้หงุดหงิด อินชิงเสวียนจึงอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงเข้าไปด้วย

ในมิตินั้นเงียบสงบ แม้ว่าจะไม่มีดวงอาทิตย์หรือดวงจันทร์บนท้องฟ้า แต่ก็สดใสราวกับตอนกลางวัน นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และผลไม้ที่ปลายจมูก ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข

ข้างบ่อน้ำพุวิญญาณ เย่จิ่งอวี้เปลือยกายท่อนบนนั่งขัดสมาธิ หงายฝ่ามือทั้งสองข้างวางบนเข่าทั้งคู่ เรียวตาหงส์คู่นั้นปิดลงเบาๆ ราวกับว่าเขากำลังทำสมาธิ

เมื่อมองดูรูปร่างสูงตระหง่านของเขา กับกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ปรากฏเลือนราง อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะแอบชื่นชมเขา

ถ้าเย่จิ่งอวี้เกิดในยุคปัจจุบัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นนักแสดงชื่อดัง แต่ก็ต้องเป็นเน็ตไอดอลที่มีแฟนคลับหลายล้านคนแน่นอน ถึงเขาจะไปเป็นนายแบบ แต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเดิมเลย!

ดวงตาของเสี่ยวหนานเฟิงเฉียบคมมาก เขามองเห็นพ่อของเขาแล้ว กางแขนเล็กๆ ออกทันที ตะโกนด้วยแจ๋วๆ “เด็จพ่อ คิดถึงเด็จพ่อ”

เมื่อได้ยินเสียงของลูกชาย เย่จิ่งอวี้ก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับความประหลาดใจเล็กน้อยบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

“เสวียนเอ๋อร์ จ้าวเอ๋อร์!”

เสี่ยวหนานเฟิงแทบรอไม่ไหวที่จะกระโดดลงไปที่พื้น และเดินเตาะแตะไปหาเย่จิ่งอวี้

“ลูกคิดถึงเด็จพ่อ”

ร่างของเย่จิ่งอวี้หายวับ และมาปรากฏอยู่ตรงหน้าลูกชายทันที กางแขนออก แล้วกอดเขาเข้าสู่อ้อมแขน

เสี่ยวหนานเฟิงไม่ได้เจอเย่จิ่งอวี้มาหลายวันแล้ว เขากระแทกก้นน้อยๆ ลงอย่างมีความสุข ปากนุ่มนิ่มกระแทกหน้าเย่จิ่งอวี้ราวกับไก่จิกข้าว

เมื่อได้กลิ่นน้ำนมจางๆ หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็แทบอ่อนระทวย

ไม่ว่าชื่อเสียง โชคลาภ อำนาจ หรือเงินทอง ไม่มีอะไรเทียบได้กับเด็กน้อยผู้อ่อนโยนที่อยู่ตรงหน้าเขา เมื่ออุ้มลูกชายตัวนุ่มนิ่มและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกว่าความจริงคำจำกัดความของความสุขนั้นเรียบง่ายมาก

“เสด็จพ่อก็คิดถึงจ้าวเอ๋อร์เหมือนกัน แต่ในช่วงสองวันที่ผ่านมาพ่อมีงานต้องทำมากมาย เมื่อเรากลับเมืองหลวง พ่อจะชดเชยให้เจ้าแน่นอน”

เสี่ยวหนานเฟิงไม่เข้าใจคำพูดที่ซับซ้อนเช่นนี้ แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรักที่พ่อมีต่อเขา จึงเหยียดแขนป้อมๆ อันอ้วนท้วนไปกอดรอบคอของเย่จิ่งอวี้ทันที

พูดตามเขาด้วยเสียงเนิบๆ ว่า “ชดเชยเชย”

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าอย่างจริงจัง

“ได้ ข้าจะชดเชยให้แน่นอน”

เมื่อเห็นสองพ่อลูกเล่นกัน อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ทันใดนั้นนางก็นึกถึงคำพูดของเจ้าสำนักเซี่ยวได้ ขมวดคิ้วอีกครั้ง

“คิดอะไรอยู่หรือ”

เสียงของเย่จิ่งอวี้ดังขึ้นจากเหนือศีรษะของนาง เมื่ออินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเขาอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงยืนอยู่ตรงหน้านางแล้ว

อินชิงเสวียนไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “ข้ากำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ คนตงหลิวสูญเสียคนระดับแม่ทัพไปหลายคน สูญเสียกำลังไปมาก เป่ยไห่น่าจะสงบสุขได้หลายวัน”

“จบแล้วหรือ”

คิ้วรูปดาบของเย่จิ่งอวี้ขมวดมุ่นน้อยๆ

อินชิงเสวียนมองเขาแล้วถามอย่างอ่อนโยน “ใช่ ข้ากลัวจะเกิดเรื่องขึ้นกับอาอวี้ จึงรีบพาท่านเข้ามาอยู่ในมิติ อาอวี้ไม่โกรธข้าใช่ไหม”

เย่จิ่งอวี้มองนางอย่างแน่วแน่มั่นคง และวางเสี่ยวหนานเฟิงไว้บนบ้านลมปราสาท

“เจ้ากลัวว่าข้าจะบาดเจ็บจริงๆ หรือ”

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่บีบคั้นแข็งกร้าวคู่นั้น อินชิงเสวียนก็หันหน้าไปทางอื่นโดยไม่รู้ตัว

“ใช่ คนตงหลิวเหล่านั้นไม่ใช่คนธรรมดา”

เย่จิ่งอวี้ยื่นมือออก กดไหล่ของอินชิงเสวียนให้นางหันมาทางเขา

“เสวียนเอ๋อร์ คำพูดหลอกเด็กเช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่องั้นหรือ”

อินชิงเสวียนกัดริมฝีปากล่าง

“ไม่งั้นล่ะ มีเหตุผลอื่นอีกงั้นหรือ”

เย่จิ่งอวี้จ้องมองนางอยู่นาน แล้วโพล่งถามทันทีว่า “ข้าทำอะไรลงไปใช่ไหม เจ้าถึงต้องส่งข้าเข้ามาในมิติ?”

“เปล่า”

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้มีมนต์สะกดที่มองทะลุทุกสิ่ง ทำให้อินชิงเสวียนไม่กล้าสบตาตรงๆ

“เสวียนเอ๋อร์ ข้าไม่เคยมีเรื่องปิดบังเข้า หวังว่าเสวียนเอ๋อร์จะไม่ปิดบังข้าเช่นกัน”

เขาปล่อยอินชิงเสวียน ถอนหายใจเบาๆ “จริงๆ แล้วข้าสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติอยู่รางๆ แต่ไม่เต็มใจที่จะเผชิญกับมัน ข้าไม่เชื่อว่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวเอง ในทำนองเดียวกัน ข้าก็รู้จักนิสัยของเสวียนเอ๋อร์ หากไม่จนปัญญาจริงๆ เจ้าก็ไม่อาจควบคุมการกระทำของข้าได้”

เขาหยุดชั่วคราวแล้วพูดว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ย่อมมีทางแก้ไขเสมอ ข้าไม่ต้องการที่จะเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่อง ยิ่งไม่ต้องการให้แม้แต่คนที่อยู่ใกล้ชิดข้าที่สุด มาปิดบังข้า”

คำพูดของเย่จิ่งอวี้มาจากใจ ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกสับสน

หากเปลี่ยนเป็นตัวเอง ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง คงปรารถนาที่จะรู้ผลอย่างแน่นอน การถูกคนอื่นปิดบังอำพรางไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีแน่ๆ

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อาอวี้รู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นแปลกๆ เมื่อเห็นเลือดหรือเปล่า”

เย่จิ่งอวี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เป็นเช่นนั้นจริง”

อินชิงเสวียนถามอีกครั้ง “แล้วท่านรู้ไหมว่าเมื่อตัวเองเห็นเลือด จะสูญเสียสติไปชั่วคราว?”

เย่จิ่งอวี้ตกใจเล็กน้อย