สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 793

ณ เป่ยไห่

หลังจากการทำงานหนักหลายวันหลายคืน ท้องเรือก็ถูกเชื่อมเรียบร้อย

ช่างฝีมือเหล่านี้ล้วนเป็นแม่ทัพชำนาญการในด้านหนึ่ง แถมยังมีความสามารถ เมื่อรู้ว่าจุดประสงค์ของการสร้างเรือคือเพื่อทำลายแหล่งซ่องสุมของชาวตงหลิว พวกเขาก็ทำงานอย่างกระตือรือร้นยิ่งขึ้น

หลังจากได้สัมผัสกับงานเชื่อมไฟฟ้าและอุปกรณ์ที่ทันสมัยมากมาย พวกเขายิ่งศรัทธาพวกของอินชิงเสวียนประหนึ่งเทพเจ้าก็ไม่ปาน

ตอนที่เพิ่งมาถึงที่นี่ ทุกคนคิดว่าเป็นไปไม่ได้ พวกเขาต่างก็เกิดและเติบโตอยู่ที่ชายฝั่งทะเล ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าทะเลนั้นน่ากลัว เรือเล็กๆ ทั่วไปนั้น เจอคลื่นลมแค่ลูกเดียวก็พลิกคว่ำแล้ว การออกทะเลไปหาพวกตงหลิวไม่รู้ว่าต้องผ่านคลื่นลมกระแสน้ำอีกมากเท่าใด เช่นนี้จะไปไหวหรือ

ตอนนี้เมื่อมองดูเรือขนาดยักษ์ที่มีขนาดเท่าลานบ้านทั่วไปที่มีบ้านสิบหลัง ในที่สุดทุกคนก็เชื่อแล้ว

ช่วงกลางวันต่งจื่ออวี๋ได้นำศิษย์หลายคนจากสำนักมาช่วย เด็กทึ่มคนนี้ดูเหมือนจะมีเรี่ยวแรงเหลือเฟือ มีความสามารถมากทีเดียว

อินชิงเสวียนหาโอกาสถามถึงเรื่องของลิ่นเซียว คำตอบที่ได้รับก็คล้ายๆ กัน ดูเหมือนว่าต่งจื่ออวี๋จะไม่รู้อะไรเลยจริงๆ อินชิงเสวียนจึงต้องยอมแพ้

เก่อหงยวนยังพาศิษย์พี่ศิษย์น้องมาช่วยอีกหลายคน ส่วนตัวเองคุมงานอยู่ข้างๆ คนทั้งคนมีกลิ่นหอมฉุย จนใครเห็นต่างก็ต้องเอ่ยชมนาง

เก่อหงยวนยิ่งกระตือรือร้น ใบหน้าเล็กๆ ยิ้มแก้มแทบปริ

ในตอนกลางคืน หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็ส่งคนมาผลัดกันดูแล

หลังจากสร้างท้องเรือแล้ว ส่วนที่เหลือก็เป็นงานด้านเทคนิคทั้งหมด อินชิงเสวียนขี้เกียจเกินกว่าจะพินิจพิเคราะห์ เย่จิ่งหลานทำได้เพียงไล่ให้เป็ดขึ้นคอนถูกบีบให้ทำเรื่องที่ความสามารถไม่ถึง เมื่อพิจารณาจากแบบแปลนโดยละเอียดแล้ว เขาก็สั่งให้ช่างฝีมือติดตั้งปั๊มไอพ่น ใบพัด และกังหัน ที่เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในสมัยใหม่

งานการต่อเรือมีการดำเนินงานอย่างคึกคักโดยตลอด ในช่วงหลายวันนี้ เจ้าสำนักเซี่ยวได้พาไป๋เสวี่ยขึ้นไปค้นหาบนภูเขาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่พบอะไรเลย

ชายลึกลับดูเหมือนจะหายไปโดยฉับพลัน ไร้ซึ่งเบาะแสร่องรอย แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เจ้าสำนักเซี่ยวก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

หากอีกฝ่ายกบดานอยู่เช่นนี้ เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง จะต้องโจมตีให้เป็นที่ตกใจแน่นอน

แต่จะทำเช่นไรได้ในเมื่อศัตรูอยู่ในที่ลับ ตัวเองอยู่ในที่แจ้ง กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงในเวลาที่จำกัดนี้ ชี้แนะให้เย่จิ่งอวี้ฝึกฝนพลังภายในให้มากขึ้น นั่งสมาธิทุกวัน เพื่อรับมือกับเสียงกระพรวนของคนผู้นั้น

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเป็นระบบระเบียบ เมื่อเห็นว่าเรือเป็นรูปเป็นร่างแล้ว อินชิงเสวียนก็ดีใจมาก ในที่สุดคะแนนสะสมเหล่านี้ก็ไม่สูญเปล่า

เช้าวันนี้ นางมาที่ชายทะเล และเห็นผู้อาวุโสสวีมาแต่ไกล

อินชิงเสวียนเดินมาอย่างรวดเร็ว พูดด้วยความเคารพ “ผู้เยาว์น้อมคำนับผู้อาวุโสสวีเจ้าค่ะ”

ผู้อาวุโสสวีกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่ไม่ต้องเกรงใจ แม่หนูอย่างเจ้าสามารถสร้างเรือเหล็กลำใหญ่ได้เช่นนี้ ทำให้ข้าเลื่อมใสยิ่งนัก เป็นวีรบุรุษวัยเยาว์จริงๆ”

อินชิงเสวียนพูดอย่างสุภาพ “ผู้อาวุโสกล่าวชมเกินไปแล้ว ผู้เยาว์ก็ไม่แน่ใจว่าเรือลำนี้จะไปได้ไกลแค่ไหน แต่เพื่อประโยชน์ของชาวบ้านในเป่ยไห่ ข้าก็อยากลองดู”