สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 795

ณ เป่ยไห่ ฝนตกวันฟ้าแจ้ง

เม็ดฝนค่อยๆ โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ไม่เร็วหรือช้า นำมาซึ่งความเย็นสดชื่น

ฝนเริ่มตกเล็กน้อยในหมู่บ้านและเมืองใกล้เคียง ชาวบ้านบางคนอยากรู้อยากเห็น จึงมายืนดูบนถนน ถึงอย่างไรเรื่องฝนตกวันฟ้าแจ้งก็ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก

บางคนรู้สึกได้ถึงความแตกต่างทันที คนที่เป็นโรคเกี่ยวกับไขข้อรู้สึกได้ถึงอากาศเย็นที่ไหลผ่านข้อต่อของตนเอง หลังจากโดนฝน อาการก็ดีขึ้นมากจริงๆ

คนที่เป็นไข้ตัวร้อนเมื่อโดนฝน แทนที่จะอาการแย่ลง กลับรู้สึกว่าจมูกโล่ง คนทั้งคนรู้สึกสบายขึ้นมาก

ทุกคนต่างจุ๊ปากอย่างประหลาดใจ ต่างเข็นผู้ป่วยในบ้านออกไปตากฝน แม้ว่าจะไม่สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้ แต่ก็สามารถบรรเทาอาการได้

ชาวบ้านต่างงุนงงกับปรากฏการณ์ประหลาดนี้ บางคนถึงกับคุกเข่าลงกับพื้น กล่าวขอบคุณฟ้าดิน นี่คงเป็นฝนที่สวรรค์ประทานให้ เป็นสวรรค์ที่เมตตาช่วยชีวิตคน

เหล่าศิษย์ในเมืองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ฝนในเป่ยไห่ตกหนักกว่าในหมู่บ้านรอบๆ มาก เดิมทีทุกคนบ่นเรื่องการชี้แนะท่ามกลางสายฝน

จากนั้นก็รู้สึกว่าฝนตกครั้งนี้ดูเหมือนจะแตกต่างไปจากปกติมาก เมื่อตกลงบนร่างกายดูเหมือนว่าจะซึมเข้าผิวหนังโดยตรง หลอมรวมเข้ากับเส้นลมปราณ กำลังภายในก็แข็งแกร่งขึ้นมากในทันที

มีคนนั่งสมาธิปรับลมปราณอยู่ตรงนั้นเลย

เจ้าสำนักเซี่ยวแอบพยักหน้าอย่างอดไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าน้ำพุวิญญาณจะเปลี่ยนเป็นน้ำฝนได้ เป็นเรื่องมหัศจรรย์ในโลกจริงๆ หากทุกคนสามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้ ไยจึงกลัวผีแคระตงหลิวเหล่านั้นด้วย?

จึงสั่งให้ศิษย์ทุกคนนั่งสมาธิ เรียกด้วยชื่อที่ไพเราะว่าฝึกจิตใจท่ามกลางสายฝน

ขณะที่ทุกคนเข้าใจความลึกลับของสายฝนอย่างถ่องแท้ ก็มีร่างสองร่างยืนอยู่บนภูเขาสูงที่ไหนสักแห่ง

ด้านซ้ายเป็นชายชราสวมเสื้อคลุมสีม่วง ปักปิ่นไม้บนศีรษะอย่างพิถีพิถัน แม้จะมีลมแรง เส้นผมและเสื้อผ้าของเขาก็ไม่ปลิวแม้แต้น้อย

ถัดจากเขา มีชายวัยกลางคนอายุเกือบสี่สิบปียืนอยู่ สวมชุดคลุมสีฟ้า รูปร่างเพรียวตรง ลักษณะมีความรู้สง่าผ่าเผย

พวกเขาทั้งสองยืนอยู่ในสายหมอก มองลงมายังโลกราวกับเป็นเทพเซียน ท่วงท่าเลิศล้ำ

ชายชราที่เป็นผู้นำมองไปในทิศทางของเป่ยไห่ ทันใดนั้นดวงตาสดใสก็ฉายแววประหลาดใจ

“นั่นที่ไหน”

ชายวัยกลางคนกล่าวด้วยความเคารพนอบน้อม “คงะเป็นเป่ยไห่”

ชายชราลูบหนวดเครายาว แล้วพูดว่า “หรือว่าที่มีเรื่องแปลกๆ ปรากฏขึ้นในเป่ยไห่ ถึงได้มีพลังวิญญาณมีมากมายขนาดนั้น”

ชายวัยกลางคนโค้งคำนับและพูดว่า “ต้องการให้ศิษย์ส่งคนไปตรวจสอบหรือไม่”

ชายชราพยักหน้า

“ก็ควรไปดูจริงๆ การนัดหมายห้าสิบปีกับเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงใกล้จะมาถึงแล้ว หากไม่สามารถชนะได้ในครั้งนี้ ยังต้องรออีกห้าสิบปี หากสามารถหาของวิเศษที่สามารถช่วยพัฒนาฝีมือได้ แม้นต้องจ่ายด้วยมูลค่ามากมายก็ต้องนำมาให้ได้”

ชายวัยกลางคนกล่าวว่า “ศิษย์จะไปหาคนลงเขาเดี๋ยวนี้”

ชายชรายกมือขึ้นหยุด พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ไม่จำเป็น คราวนี้ให้เจ้าลงเขาด้วยตนเอง ถือโอกาสพาฉุยอวี้กับเฟิงอวิ๋นลี่กลับมาด้วยเลย พวกนางสองคนแอบออกจากตำหนักเทพหอทองคำหลายครั้งแล้ว นี่ก็ผ่านมาหลายปี ควรไสหัวกลับได้แล้ว”

สีหน้าท่าทางของชายวัยกลางคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ยังคงพูดด้วยความเคารพ “ศิษย์น้อมรับคำสั่ง”

“ไปเถอะ”

ร่างของชายชราหายไปบนยอดเขา ทิ้งไว้เพียงเสียงน่าฟังที่ยังไม่หายไป

ความเร็วของเขาเร็วมาก ราวกับว่าไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน

ดวงตาของชายวัยกลางคนแสดงความชื่นชมอิจฉา แล้วจึงหันขวับ มองไปที่ยอดเขาสูงด้านหลัง

สถานที่แห่งนี้ถูกลมพัดแรงตลอดปี แม้จะยืนตรงจุดนี้ ยังได้ยินเสียงหวีดหวิวของสายลมหวน หากคนอยู่บนนั้น คงต้องลำบากยากเข็ญเป็นอย่างยิ่ง

เขาจ้องมองที่จุดนั้นสักพัก ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นจึงเดินไปตามทางลงภูเขา

ขณะนี้ในเป่ยไห่ยังคงมีฝนตกอยู่

ศิษย์หลายร้อยคนนั่งรวมกันอยู่กลางเมือง ภาพนั้นโอ่อ่ายิ่งใหญ่น่าดูชมยิ่ง

อินชิงเสวียนยืนอยู่ข้างเจ้าสำนักเซี่ยว เมื่อมองไปที่ศิษย์ที่กำลังนั่งสมาธิเหล่านี้ มุมปากของนางก็ยกขึ้นเล็กน้อย เป็นอย่างที่นางคาดหวังไว้ไม่มีผิด