สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 797

เก่อหงยวนปรายตามอง อดไม่ได้ที่จะแอบถ่มน้ำลายออกมา

ไอ้หนอนหนังสือบ้านี้ ตัวเองพาเขามาที่นี่เพื่ออวด แต่เขากลับมองอย่างตะลึงเสียก่อน น่าขายหน้าจริงๆ

“นี่ เจ้ามองอะไร คนเขามีสามีแล้ว”

เก่อหงยวนใช้ข้อศอกกระทุ้งเขาแรงๆ อย่างไม่สบอารมณ์

เฮ่อฉางเฟิงไอแห้งๆ รีบเบือนหน้าไปทางอื่น

พูดจาด้วยภาษากวี “แม่นางอินเป็นเหมือนบุปผากลางธารา ดวงจันทราบนท้องฟ้า ช่างเหมือนกับนางฟ้า เป็นข้าน้อยที่ล่วงเกินแล้ว”

อินชิงเสวียนหัวเราะเบาๆ คิดในใจว่า หรือว่าคนผู้นี้จะเป็นจอมยุทธ์เจ้าสำอาง ทำไมถึงดูเหมือนเป็นหนอนหนังสือเช่นนี้

รอยยิ้มนี้เปรียบเสมือนดอกไม้บานสะพรั่ง ณ ขณะนั้นโลกดูเหมือนจะสูญสิ้นสีสันไป ดูสง่างาม บริสุทธิ์ มีเสน่ห์แต่ไม่ชั่วร้าย

หัวใจของเฮ่ออวิ๋นเฟิงไม่เพียงรู้สึกปั่นป่วนเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังรู้สึกถึงความสนิทใจที่อธิบายไม่ได้และต้องการใกล้ชิดกับนางมากขึ้น

“คุณชายเฮ่อยกย่องเกินไปแล้ว อวี้จิ่น ไปชงชามาหน่อย แม่นางหงยวน คุณชายเฮ่อเชิญ”

อินชิงเสวียนเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างเล็กน้อย แล้วผายเชิญทั้งสองขึ้นไปที่ศาลา

จู่ๆ เก่อหงยวนก็หมดความสนใจในการเปรียบเทียบ ประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ข้าออกมาข้างนอกมาได้สักพักแล้ว ต้องกลับสำนักแล้ว พวกเจ้าคุยกันเถอะ”

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็จากไปและไม่สนใจเฮ่อฉางเฟิงอีกครั้ง

“นี่ แม่นางเก่อ!”

เฮ่อฉางเฟิงหันกลับไปตะโกนเรียก แต่เก่อหงยวนก็หายตัวไปแล้ว

เขาไม่รู้จักอินชิงเสวียน แต่อยู่ๆ กลับมายืนอยู่ในเรือนเช่นนี้ เขาก็อดไมม่ได้ที่จะรู้สึกกระดากอาย

“เอ่อ คือว่า ข้าน้อยกับแม่นางเก่อเพิ่งพบกันไม่นานนี้ ข้าน้อยเป็นคนเรียนหนังสือ มาที่นี่เพื่อเปิดหูเปิดตาดูการทำงานของเหล่าจอมยุทธ์ บางทีอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง ไม่รู้เรื่องกฎเกณฑ์ในยุทธภพมากนัก หากผิดพลาดประการใด ขอให้แม่นางโปรดอภัยด้วย”

เมื่อเห็นหน้าตาดูดีของเด็กหนุ่มคนนี้ แววตาเรียบง่าย แถมยังเจือไปด้วยความโง่เขลาที่ชัดเจน อินชิงเสวียนก็โล่งใจเล็กน้อย

พูดด้วยรอยยิ้ม “คิดไม่ถึงว่าคุณชายเฮ่อที่เป็นคนเรียนหนังสือจะใจกว้างขนาดนี้ น่าชื่นชมจริงๆ เพียงแต่มีคนมากมายในเป่ยไห่ ยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีพวกที่ฉวยโอกาสในสถานการณ์วุ่นวาย คุณชายระมัดระวังไว้ดีกว่า”

เฮ่อฉางเฟิงกล่าวอย่างขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของแม่นาง จริงๆ แล้วข้าน้อยแอบออกมาข้างนอกในตอนที่ท่านพ่อท่านแม่ไม่อยู่ ไม่อยู่ที่นี่นาน อีกไม่กี่วันก็จะกลับแล้ว”

อินชิงเสวียนพยักหน้าและกล่าวว่า “อ่านหนังสือหลายพันเล่ม ไม่เดินทางหลายพันลี้ ออกไปดูเป็นครั้งคราว อาจได้รับผลประโยชน์มากมาย”

ดูเหมือนเฮ่อฉางเฟิงจะได้พบเพื่อนรู้ใจก็ไม่ปาน เขาพยักหน้าเหมือนไก่จิกข้าว

“ถูกต้อง ข้าน้อยก็คิดเช่นนั้น แต่ท่านพ่อท่านแม่ไม่เข้าใจเรื่องนี้ ต้องการขังข้าน้อยไว้ ตอนนี้เมื่อได้ยินแม่นางกล่าวเช่นนี้ ข้าน้อยมาที่เป่ยไห่ก็ไม่เสียเปล่า”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “การเรียนไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ในชั่วข้ามคืน พวกท่านก็ทำเพื่อให้เจ้าได้ดี”

เฮ่อฉางเฟิงถอนหายใจและพูดว่า “พ่อแม่ทุกคนในโลกนี้ต่างก็หวังให้ลูกชายเป็นมังกร ถ้าข้าน้อยมีพี่น้องก็คงจะดีไม่น้อย อย่างน้อยก็สามารถแบ่งเบาภาระกับข้าน้อยได้บ้าง”

คิดว่าพ่อแม่ของเฮ่อฉางเฟิงคงไม่ต่างจากพ่อแม่ในสมัยปัจจุบันที่เคี่ยวเข็ญลูกอย่างหนัก ทำให้อึดอัดหายใจไม่ออกจริงๆ

“เมื่อคุณชายเฮ่อประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงโด่งดัง วันที่ขื่นขมผ่านไป วันที่หวานชื่นก็มาถึง ถึงตอนนั้นก็สามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้”

เฮ่อฉางเฟิงยกมือขึ้นคำนับด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วพูดว่า “ขอบคุณแม่นางที่ให้กำลังใจ ข้าน้อยจะตั้งใจศึกษาร่ำเรียนอย่างดี หวังว่าจะหลุดพ้นทะเลแห่งความทุกข์โดยเร็วที่สุด”

“ถ้าคุณชายเต็มใจ ก็เข้าสอบระดับตำบลได้ ถ้าประสบความสำเร็จได้ไปเรียนที่เมืองหลวง นี่อาจเป็นหนทางหลุดพ้น”

อินชิงเสวียนเห็นว่าเขาพูดมีเหตุมีผล มีแบบแผนชัดเจน อาจค่อนข้างมีความสามารถ จึงคิดจะสรรหาผู้มีความสามารถให้ฮ่องเต้น้อย

เฮ่อฉางเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น

“หวังว่าอย่างนั้น”

เขาเหลือบมองอินชิงเสวียนอีกครั้ง ประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “วันนี้ได้พบกับแม่นาง นับเป็นวาสนาของข้าน้อยแล้ว หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง”

อินชิงเสวียนพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “เป่ยไห่ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น การพบหน้าย่อมไม่ใช่ปัญหา หากคุณชายมีเรื่องอะไรที่นี่ สามารถมาหาข้าที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ได้ หากมีสิ่งใดที่พอจะช่วยได้ ข้าจะไม่ปฏิเสธ”

ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างหน้าตาหมดจดชัดเจน มีมารยาทที่ดี มองแวบแรกก็ดูเหมือนคนที่ได้รับการศึกษาดี อินชิงเสวียนจึงมีความประทับใจในตัวเขาเช่นกัน