สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 808

โมริตะคาวาสึบาเมะไม่คาดคิดว่าตู้เยี่ยนจะลงมือโจมตีตัวเอง แม้ว่าเขาจะหลบได้เร็วพอ แต่ก็ยังถูกวิชาฝ่ามือของตู้เยี่ยนเข้าจนได้

ตู้เยี่ยนกลับสับขาหลอก ใช้โอกาสนี้หลบหนี

เส้นทางบนภูเขานั้นขรุขระและซับซ้อน โมริตะคาวาสึบาเมะก็ไม่กล้าตามไปอย่างหุนหันพลันแล่น ได้แต่ก่นด่าด้วยความโกรธ

“บากะ เศษสวะไม่รู้ชั่วดี!”

คราวหน้าถ้าเจออีก จะบดขยี้เขาเป็นชิ้นๆ

โมริตะคาวาสึบาเมะสาปแช่งอีกหลายคำ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่โรงเตี๊ยมท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน

ในเมื่อไม่สามารถดึงมาเป็นพวกได้ จึงทำได้เพียงดำเนินการตามแผนเดิม ไปเยี่ยมหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์พร้อมเทียบเชิญในเช้าวันพรุ่งนี้

ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่ออินชิงเสวียนตื่นขึ้นมา เย่จิ่งอวี้ก็นอนอยู่ข้างๆ ตัวเองแล้ว

เขาหันข้าง คิ้วรูปดาบขมวดมุ่นเล็กน้อย จนคิ้วแทบจะชนกัน แสงแดดยามเช้าสะท้อนเป็นวงเล็กๆบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขา ทำให้โครงหน้าหล่อเหลาลุ่มลึก

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วออกมา แตะคิ้วของเย่จิ่งอวี้เบาๆ ขนตาของเย่จิ่งอวี้ขยับเล็กน้อย และคิ้วของเขาก็คลายออกอย่างช้าๆ

เขาอุตส่าห์นอนหลับสนิทขนาดนี้ อินชิงเสวียนไม่ต้องการรบกวนเขา จึงดึงผ้าห่มบางๆ มาห่มให้เขา จากนั้นจึงสวมเสื้อคลุม แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างแผ่วเบา

กลับรู้สึกว่าเอวถูกจับ และถูกกอดด้วยวงแขนแกร่ง

อินชิงเสวียนอุทานเบาๆ เมื่อหันกลับมา เย่จิ่งอวี้ก็ลืมตาตื่นแล้ว กำลังมองนางด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“อยู่กับข้าอีกสักพักนะ”

เย่จิ่งอวี้ดึงอินชิงเสวียนเข้ามาในอ้อมแขน

อินชิงเสวียนยื่นมือออกมา ดันหน้าอกของเขาทันที

“นี่ยามเฉินแล้ว ตื่นสายเช่นนี้ทุกวัน ข้ากลัวที่จะถูกศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์หัวเราะเยาะเอา”

เย่จิ่งอวี้ซุกหน้าที่ซอกคอของนาง น้ำเสียงงัวเงียบ่งบอกถึงความเกียจคร้าน

“เราไม่ใช่คนของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เสียหน่อย ต้องกลัวอะไร”

อินชิงเสวียนตบหลังเย่จิ่งอวี้เบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “พรุ่งนี้จะก็ตรุษจีนแล้ว ข้าต้องเตรียมอาหารกับท่านแม่ ถ้าท่านง่วง ก็นอนต่ออีกหน่อย ข้าจะตื่นแล้ว”

“ไม่ให้เจ้าลุก!”