สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 814

เมื่อผ้าสีดำหล่นลง ใบหน้าซูบตอบก็โผล่ออกมาจากผ้า ริมฝีปากอ้าออกเล็กน้อย ดวงตาถลน สภาพการตายนั้นเป็นที่น่าสังเวชมาก

เจ้าสำนักเซี่ยวผงะ

“นี่คือ...วางคนลงเดี๋ยวนี้”

เขาซัดฝ่ามือใส่เสี่ยวหยวนเป่า เสี่ยวหยวนเป่าร้องว้ากออกมา รีบหลบจากมือทันที

แต่เจ้าสำนักเซี่ยวได้จับตัวคนไว้แล้ว

เมื่อเห็นสีหน้าไร้ปรานีของชายชรา เสี่ยวหยวนเป่าก็รู้ว่าคนผู้นี้หาเรื่องไม่ได้ จึงตะโกนไปด้านหลังเจ้าสำนักเซี่ยวว่า “อาจารย์ เหตุใดท่านถึงเพิ่งมาขอรับ”

ยอดฝีมืออย่างเจ้าสำนักเซี่ยวจะถูกหลอกด้วยการโกหกง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร เขาคำรามเสียงเย็น

“อุบายของเด็กสามขวบ ยังกล้านำมาเล่นต่อหน้าข้า มาให้ข้าดูหน่อย ว่าเจ้าเป็นใครกันแน่”

เมื่อเห็นชายชราพยายามดึงผ้าปิดหน้าออก เสี่ยวหยวนเป่าดีดเท้าเหาะถอยกลับ แล้วตะโกนเสียงดังอีก “อาจารย์หยุดแอบได้แล้ว รีบมาช่วยข้าทีขอรับ”

เจ้าสำนักเซี่ยวอุทานเอ๊ะอย่างอดไม่ได้ วิชาตัวเบานี้มาจากสำนักใด ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อน

ขณะที่กำลังลังเล เสี่ยวหยวนเป่าก็แอบย่องหนีไปแล้ว

เจ้าสำนักเซี่ยวหัวเราะเพราะโมโห สะบัดเสื้อคลุมพรึบ แล้วร่างนั้นก็ติดตามไปเหมือนเงา

“เด็กน้อย คิดหรือว่าเจ้าจะรอดพ้นเงื้อมมือของข้าได้จริงๆ”

หยวนเป่าวิ่งเข้าไปในตรอกข้างๆ เจ้าสำนักเซี่ยวไล่ตามไปทันที ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าการขับเคลื่อนของชี่ผิดปกติ ต้องการถอยออกมา แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ลมฝ่ามือพัดมาจากส่วนลึกของตรอก พลังนั้นร้อนและรุนแรงมาก เจ้าสำนักเซี่ยวถึงกับขมวดคิ้ว เป็นวิชาฝ่ามือที่ดุเดือดมาก

เขาเพิ่มกำลังภายในอย่างเกรี้ยวกราด แล้วซัดฝ่ามือออกไป

ตูม

เสียงอึกทึกดังขึ้นในตรอก ตึกทั้งสองด้านได้รับผลกระทบและพังทลายลงในทันที

เสียงกรีดร้องดังมาจากห้อง

“ใคร”

“ศัตรูบุก!”

“เร็ว รีบไปแต่งตัว!”

มีคนเหาะออกจากห้องแล้ว เจ้าสำนักเซี่ยวใบหน้าแดงอย่างเสียมิได้ เดิมทีต้องการให้ทุกคนนอนหลับสบาย ไม่นึกว่าจะกลายเป็นการรบกวนพวกเขาแทน

แต่ในช่วงเวลาแห่งความสับสน กลิ่นอายของเด็กสวมหน้ากากและคนลึกลับผู้นั้นก็หายไป

เจ้าสำนักเซี่ยวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอุ้มร่างของตู้เยี่ยนออกจากตรอก

ในเวลานี้ มีคนห้าหกคนเหาะออกจากบ้าน พอเห็นเจ้าสำนักเซี่ยว ทุกคนรีบไปคารวะเขาทันที