สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 817

“ของขวัญอะไร”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายระยิบระยับ

คิดในใจว่าเป็นเงื่อนปมผูกรักที่เห็นเมื่อวานนี้หรือเปล่า

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม การรับของขวัญ ย่อมทำให้คนรู้สึกดีเสมอ

เย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “ของสิ่งนี้ข้าใช้เวลาหาคนมาแกะสลักอยู่ตั้งนาน เสวียนเอ๋อร์ต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ”

เมื่อได้ยินเย่จิ่งอวี้พูดถึงขนาดนี้ อินชิงเสวียนก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

“เป็นอะไรหรือ”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าลึกลับ “เสวียนเอ๋อร์หลับตาก่อน”

อินชิงเสวียนปิดตาทันที กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นบนริมฝีปาก จากนั้นก็ได้กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคย

นางลืมตาขึ้น มองเย่จิ่งอวี้ด้วยความโกรธ

“อาอวี้ทำไมถึงกะล่อนแบบนี้”

“ที่ไหนกัน”

เย่จิ่งอวี้ถอนริมฝีปากออก หัวเราะเบาๆ แบมือออก

เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในฝ่ามือของเขา อินชิงเสวียนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

ในฝ่ามือของเขาคือหยกขนาดเท่าหัวแม่มือ ส่วนสีขาวแกะสลักเป็นรูปคนเล็กๆ สวมชุดสีฟ้าอ่อน มองเห็นเสื้อผ้าและผ้าคาดเอวได้ชัดเจน บนศีรษะยังสวมหมวกสีกรม มีจมูกมีลูกตา เหมือนจริงมาก

คนตัวเล็กมือทั้งสองข้างประสานกัน ถือของบางอย่างที่เป็นสีขาว พอมองดูใกล้ๆ ก็เห็นรอยย่น

ทำไมดูเหมือน...ซาลาเปา?

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของหญิงสาว เย่จิ่งอวี้ก็นำหยกไปให้อินชิงเสวียนดูใกล้ๆ

เขาถามด้วยรอยยิ้มว่า “หรือว่าเสวียนเอ๋อร์จำไม่ได้แล้ว?”