สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 822

ในเวลานี้ มโนภาพของเย่จิ่งอวี้ยังคงดำเนินต่อไป กิ่งไม้บนหน้าผาส่งเสียงกรอบแกรบ กิ่งไม้ปริหักแล้ว มีเพียงเปลือกไม้เล็กๆ ที่เชื่อมติดไว้

อินชิงเสวียนที่ถูกมัดมือทั้งสองข้างจมลงทันที

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ตกใจจนดวงตาแทบถลน คำรามลั่น

“เสวียนเอ๋อร์ ข้าไม่ให้เจ้าตาย!”

เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มี ใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นไปบนหน้าผา กอดร่างกายที่เริ่มเย็นเฉียบของอินชิงเสวียน

อย่างไรก็ตาม กิ่งไม้ไม่สามารถรองรับน้ำหนักของคนสองคนได้ มันหักดังแกร๊กแล้วก็ร่วงลงไป

เย่จิ่งอวี้ปกป้องสมองส่วนหลังของอินชิงเสวียน และกลิ้งไปกับพื้นพร้อมนาง

เพื่อปกป้องหญิงสาวจากอันตราย เย่จิ่งอวี้ยอมให้สมองส่วนหลังของตัวเองกระแทกก้อนหินขรุขระ

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เสวียนเอ๋อร์ เจ้าลืมตามองหน้าข้าเร็ว ข้าคือโอรสสวรรค์ตัวจริง หากไม่มีคำสั่งจากข้า เจ้าห้ามตายเด็ดขาด!”

เขาเขย่าอินชิงเสวียนอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เจ้ารีบคุยกับข้าเร็ว พวกเรายังมีจ้าวเอ๋อร์ ในอนาคตก็จะมีองค์หญิงน้อยน่ารัก เจ้าจะทิ้งข้าไว้อย่างโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าไม่อนุญาต ข้าไม่อนุญาต!”

เขาปกป้องอินชิงเสวียนด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ปลดเสื้อคลุมออก เอาหน้าของนางแนบหน้าอกของเขา พยายามใช้ความอบอุ่นของร่างกายปลุกให้นางฟื้น

ในตอนนี้เอง อินชิงเสวียนในอ้อมแขนขยับตัว

เย่จิ่งอวี้ดีใจ

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับวังเดี๋ยวนี้”

แต่เห็นเงามือซีดขาวแวบผ่านตา ฝ่ามือของอินชิงเสวียนก็ประทับบนหน้าอกของเย่จิ่งอวี้แล้ว

เย่จิ่งอวี้รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เขามองไปที่อินชิงเสวียนด้วยความตกใจ

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้า...”

อินชิงเสวียนค่อยๆ ยืนขึ้น ลูกตาดำตัดกับตาขาวชัดเจนคู่นั้น เต็มไปด้วยความเกลียดชัง