สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 824

“แม่มเอ๊ย!”

เย่จิ่งหลานผรุสวาทด้วยความเจ็บปวด ลืมตาขึ้นทันที

แต่พอเห็นเลือดไหลออกมาจากข้อเท้า พร้อมด้วยความเจ็บปวดเฉียบพลัน จากประสบการณ์การเรียนแพทย์มาหลายปี ก็วินิจฉัยได้ว่าน่าจะเป็นเอ็นร้อยหวายขาด

หวังซุ่นก็กรีดร้อง นั่งตัวแข็งทื่อราวกับซากศพ

“โอ้ย เท้าข้า!”

ชาวตงหลิวสองคนหัวเราะเยาะ

“ทางที่ดีพวกเจ้าควรอยู่นิ่งๆ ดีกว่า ไม่เช่นนั้นครั้งต่อไปที่จะตัด ก็คือหัวของพวกเจ้า”

“ตัดโคตรพ่อเจ้าน่ะสิ ข้าจะส่งเจ้าไปลงนรกเดี๋ยวนี้”

เย่จิ่งหลานก่นด่าเสียงดัง จากนั้นหยิบปืนพกออกมาจากแขนเสื้อ แล้วยิงออกไปสองนัด

แม้ว่าแสงในถ้ำจะเลือนราง แต่ก็เล็กมาก ทั้งสองอยู่ห่างจากเย่จิ่งหลานเพียงหนึ่งเมตร ระยะใกล้เท่านี้ ยากที่จะพลาดเป้า

หลังจากฝึกฝนมานาน ความเร็วในการยิงปืนของเย่จิ่งหลานก็ก้าวหน้าถึงระดับหนึ่ง เขายิงเข้าหัวสองคนอย่างแม่นยำ

ทั้งสองไม่คาดคิดว่า คลื่นใหญ่ลมแรงจะซัดสาดเข้ามา พ่ายแพ้ให้กับเด็กเปรตแค่คนหนึ่ง ไม่ทันได้กรีดร้อง วิญญาณก็ออกจากร่างไปเข้าเฝ้ายมบาลเสียแล้ว

เย่จิ่งหลานใช้ความคิด พาหวังซุ่นเข้าไปในห้องผ่าตัด

“แม่มเอ๊ย ต้องรีบผ่าตัดต่อเอ็นกลับคืน ไม่เช่นนั้นขาคู่นี้ต้องพิการแน่ๆ หวังซุ่น ช่วยข้าเอากล่องนั้นมา”

พอหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเจ้าบื้อนั่นหมดสติไปเพราะเลือดแล้ว

“ไอ้ขี้ขลาด”

เย่จิ่งหลานถ่มน้ำลายสาปแช่ง แต่แล้วทันใดก็คิดถึงอินชิงเสวียน หากยัยบ้านั่นอยู่ที่นี่ นางจะช่วยเขาเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสรรพแน่นอน

ตอนนี้ทำได้แต่คลานไปที่ตู้ หยิบยาชาออกมาอย่างยากลำบาก ฉีดยาชาเฉพาะที่เพื่อบรรเทาอาการปวดให้ตัวเอง แล้วหยิบเครื่องมือผ่าตัดออกมา

ท้ายที่สุดแล้วการผ่าตัดให้คนอื่นกับตัวเองนั้นแตกต่างกัน เมื่อเห็นเลือดสดๆ ที่ไหลทะลักไม่หยุด เย่จิ่งหลานก็เริ่มเวียนหัว

เขาพยายามสงบสติอารมณ์ จินตนาการว่าขาของตัวเองเป็นกีบเท้าหมูสองข้าง รีบกรีดผิวหนังผ่าเนื้อออกอย่างรวดเร็ว คีบเส้นเอ็นที่ขาดออกมา แล้วก้มลงเย็บด้วยความพยายามอย่างมาก

หลังจากเย็บเสร็จแล้ว เม็ดเหงื่อก็ออกเต็มหลัง