สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 836

“อวี้เอ๋อร์ เสวียนเอ๋อร์ พวกเจ้ากลับมาแล้วหรือ?”

เมื่อเห็นทั้งสองคน เจ้าสำนักเซี่ยวก็รีบเดินเข้ามา และมองสำรวจทั้งสองคนตั้งแต่หัวจรดเท้า

เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของพวกเขายังคงเรียบร้อย ไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็วางใจลง

ความเป็นห่วงของเจ้าสำนักเซี่ยว ทำให้ทั้งสองอบอุ่นหัวใจ

“ท่านตาไม่ต้องเป็นห่วง ข้าและเสวียนเอ๋อร์ไม่เป็นอะไรขอรับ เถียนเซินหลินผู้นั้นยังอยู่หรือไม่ เขาคือชาวตงหลิว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่จิ่งอวี้ เจ้าสำนักเซี่ยวก็พูดด้วยความตกใจว่า “เขาเป็นชาวตงหลิวจริงหรือ?”

อินชิงเสวียนพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “เป็นเช่นนั้นจริงๆ เจ้าค่ะ คนอื่นที่มากับเขาล้วนเป็นชาวตงหลิวทั้งนั้น ท่านตา ตอนนี้เถียนเซินหลินอยู่ที่ใด?”

เจ้าสำนักเซี่ยวสีหน้าแย่ทันที

“หนีไปแล้ว”

ฮั่วเทียนเฉิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งพูดขึ้นว่า “เถียนเซินหลินที่พวกท่านพูดถึง ก็คือผู้ที่ใช้วิชาเนตรกับพวกท่านสองสามีภรรยาใช่หรือไม่ ไม่คิดว่าดินแดนเล็กๆ จะสามารถฝึกฝนวิชาการต่อสู้ที่ชั่วร้ายเช่นนี้ได้”

อินชิงเสวียนจึงเห็นว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังของเจ้าสำนักเซี่ยว เมื่อมองหน้าตาท่าทางของเขาอย่างชัดเจน นางก็รีบโน้มตัวลงและพูดว่า “ที่แท้ก็คือท่านผู้มีบุญคุณ”

ฮั่วเทียนเฉิงยิ้มและพูดว่า “ข้าไม่อาจเป็นถึงผู้มีบุญคุณได้หรอก เพียงแค่เข้าไปช่วยเหลือเท่านั้น ไม่มีค่าควรแก่การเอ่ยถึงจริงๆ”

เย่จิ่งอวี้ก็โน้มตัวคำนับด้วย

“วันนั้นรีบร้อนออกไป ไม่ทันได้ขอบคุณท่าน ไม่นึกว่าจะได้พบอัศวินพเนจรที่นี่อีกครั้ง เย่จิ่งอวี้และภรรยาของข้า ขอขอบคุณท่านอัศวินผู้มีคุณธรรมสูงส่ง”

เจ้าสำนักเซี่ยวหัวเราะและพูดว่า “ในเมื่อทุกคนต่างรู้จักกัน ก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรกันแล้ว พวกเรากลับไปยังหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เพื่อดื่มให้สมใจเลยดีกว่า นับว่าเป็นคำขอบคุณของข้าและผู้เยาว์ทั้งสอง”

ฮั่วเทียนเฉิงก็ไม่คิดจะนอนแล้ว จึงพูดแล้ว “เช่นนั้นก็ทำตามที่ท่านต้องการเลยขอรับ”

ทุกคนกลับมาถึงหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ หัวใจของอินชิงเสวียนกลับมีเมฆดำปกคลุมไว้อยู่

โมริตะคาวาสึบาเมะจะกลับไปยังถ้ำที่เย่จิ่งหลานซ่อนตัวหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ เย่จิ่งหลานคงยังไม่กล้าออกมาในตอนนี้อย่างแน่นอน