สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 842

อินชิงเสวียนตกใจตื่นขึ้นมาทันที และเหงื่อเย็นก็ไหล่ท่วมทั้งตัว

ด้านข้าง เสี่ยวหนานเฟิงยังคงหลับอยู่ ร่างที่อวบอ้วนนอนตะแคงด้านข้าง น่องทั้งสองพับเข้าหากัน และผ้าห่มผืนเล็กที่คลุมตัวไว้ก็ถูกเตะออกไปอีกด้าน

อินชิงเสวียนห่มผ้าให้เขาใหม่อีกครั้ง ความรู้สึกตกใจกลัวยังไม่หายไป

เหตุใดจู่ๆ ตัวเองถึงฝันเช่นนี้ได้?

เสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่ในความฝัน คือเสื้อผ้าที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน อีกทั้งนางไม่มีทางทำทรงผมที่สวยงามเช่นนั้นได้

เมื่อลองเปลี่ยนมุมมองความคิด ความฝันคือสิ่งที่ไร้ข้อจำกัด ฝันเห็นอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น คงเป็นเพราะตัวเองคิดถึงคุณย่ามากเกินไป จึงได้ฝันเห็นเธอ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกสงบขึ้นมาทันที นางพนมมือและหลับตาอธิษฐาน

หวังว่าเทวดาจะคุ้มครองและปกปักรักษา ครอบครัวของอารอง ลูกพี่ลูกน้องชายและสะใภ้จะดูแลเธอเป็นอย่างดี เพื่อให้คุณย่ามีความสุขในบั้นปลายของชีวิต!

เสียงประตูเปิดออกดังเอี๊ยด อินชิงเสวียนก็รีบวางมือลง เซี่ยวอิ๋นหวนหิ้วกล่องอาหารเข้ามาจากด้านนอก

“ได้ยินอวี้เอ๋อร์บอกว่าเจ้าหลับแล้ว ข้าจึงไม่กล้าเข้ามาดู แต่กลัวว่าเจ้าจะหิว เพราะความอดไม่ได้จึงแอบเข้ามาดู”

เซี่ยวอิ๋นหวนเดินมาด้านหน้าโต๊ะ นำอาหารหยิบออกมาทีละอย่าง

“นี่คืออาหารที่ข้าทำเอง ไม่รู้ว่าจะถูกปากเสวียนเอ๋อร์หรือไม่?”

เมื่อได้ยินว่าแม่สามีทำอาหารมาให้ตัวเอง อินชิงเสวียนก็รู้สึกซาบซึ้งและรีบเดินเข้ามารับ

“ข้าไม่เรื่องมากและกินได้ทุกอย่างเจ้าค่ะ ท่านแม่ให้อวิ๋นฉ่ายและอวี้จิ่นไปทำก็ได้เจ้าค่ะ ท่านแม่มีเรื่องต้องทำมากมาย และยังต้องมาคอยดูแลข้าอีก เสวียนเอ๋อร์รู้สึกเกรงใจเจ้าค่ะ”

เซี่ยวอิ๋นหวนมองนางด้วยความความรัก “เจ้าเป็นลูกสะใภ้ของข้า ข้าสมควรต้องดูแลเจ้า รีบกินเถอะ”

“เจ้าค่ะ”