สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 857

หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

เย่จิ่งอวี้กำลังถามอินสิงอวิ๋นเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก

แม้ว่าเขาจะอยู่ในเป่ยไห่ แต่ใจยังคิดถึงเมืองหลวงอยู่เสมอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการปฏิรูปกำลังใกล้เข้ามา กลัวว่าจะมีคนหย่อนยาน ทำให้ความพยายามอย่างหนักของสาวน้อยต้องสูญเปล่า

แม้ว่าอินสิงอวิ๋นเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าทุกอย่างเป็นไปในทิศทางที่ดี เย่จิ่งอวี้ก็ยังคงต้องการถามอย่างละเอียด

ในขณะที่พูด ก็เห็นอินชิงเสวียนและเย่จิ่งหลานเดินเข้ามาจากประตู เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นยืนทันที

“ไปที่ชายทะเลมาหรือ ขาของจิ่งหลาน...หายเร็วมากขนาดนี้เลยหรือ”

“ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วงขอรับ ตอนนี้ขาของข้าหายดีแล้ว”

เย่จิ่งหลานกลับสู่ภาพลักษณ์ความเป็นเด็กอีกครั้ง

เย่จิ่งอวี้เดินออกจากศาลา วางมือบนไหล่ของเย่จิ่งหลานและตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“งั้นก็ดีแล้ว โบราณกล่าวไว้ว่าการบาดเจ็บเส้นเอ็นกระดูกต้องรักษาร้อยวัน ทางที่ดีพักผ่อนเยอะๆ ดีกว่า ถ้าคราวหน้าอยากออกไปข้างนอกก็ขี่ม้า เดินให้น้อยหน่อย”

“ขอบคุณขอรับพี่ใหญ่ ข้ารู้แล้ว เช่นนั้นข้าจะกลับไปพักผ่อนก่อน”

เย่จิ่งหลานกวักมือเรียกหวังซุ่น จากนั้นก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

ส่วนอินชิงเสวียนมองไปที่อินสิงอวิ๋น

“วันนี้เป่าเล่อเอ่อร์เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

อินสิงอวิ๋นเหลือบมองไปที่ห้องพักของตัวเอง แล้วกระซิบ “ยังดี เมื่อครู่บอกว่าเหนื่อยๆ อยากงีบหลับหน่อย ข้าก็เลยออกมา”

“เช่นนั้นก็เอาน้ำพุยาให้นางดื่มเยอะๆ นะเจ้าคะ ถ้าพรุ่งนี้นางรู้สึกดีขึ้น ข้าจะพานางออกไปเดินเล่น เอาแต่อุดอู้จะป่วยเอาได้”

“ขอบคุณน้องหญิงใหญ่ ข้าจะกลับไปดูเดี๋ยวนี้”

อินสิงอวิ๋นเป็นคนฉลาด ย่อมรู้อยู่แล้วว่าไม่ควรอยู่ที่นี่เป็นก้างขวางคอคู่หนุ่มสาวได้

“จ้าวเอ๋อร์ล่ะ”

หลังจากที่พี่ใหญ่จากไป อินชิงเสวียนก็เอ่ยถามขึ้น