สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 862

เฟิงเอ้อร์เหนียงถอนหายใจแล้วพูดว่า “ตอนนี้เจ้าเป็นคนดังของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้พี่หญิงมีความกล้าขนาดไหน พี่หญิงก็ไม่กล้าทำอะไรเจ้าหรอก”

“ข้ากับเจ้าไม่สนิทกัน ไม่ต้องมาเรียกพี่หญิงน้องหญิง เป่าเล่อเอ่อร์ เราไปกันเถอะ”

อินชิงเสวียน ไม่ต้องการพูดไร้สาระกับเฟิงเอ้อร์เหนียง จึงจูงมือเป่าเล่อเอ่อร์ออกไป แต่กลับเห็นฉุยอวี้เดินออกมาจากฝูงชน

“อวิ๋นลี่ เจ้ากำลังดูอะไรอยู่”

ในขณะที่พูด ฉุยอวี้ก็มองเห็นอินชิงเสวียนแล้ว

นางแปลกใจระคนยินดี รีบเดินไปหาอย่างรวดเร็ว

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย อันที่จริงนางไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับสำนักเซียวเหยา แต่จะทำเช่นไรได้เมื่อมีบุญคุณติดค้างอยู่ หยกเย็นชิ้นนั้นยังสวมอยู่บนคอของเย่จิ่งอวี้ จำต้องยอบกายคารวะ

“น้อมคำนับเจ้าสำนักฉุย”

ฉุยอวี้เอื้อมมือไปช่วยพยุงอินชิงเสวียนขึ้นมา แล้วมองนางขึ้นๆ ลงๆ อย่างตรวจสอบความเรียบร้อย

“ช่วงนี้แม่นางอินสบายดีหรือ”

อินชิงเสวียนยิ้มบางๆ

“ขอบคุณเจ้าสำนักฉุยที่เป็นห่วง ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

ฉุยอวี้ถามอีกครั้ง “แล้วหยกเย็นชิ้นนั้น เจ้ายังใส่อยู่หรือไม่”

“ของขวัญจากเจ้าสำนัก ชิงเสวียนจะกล้าวางทิ้งได้อย่างไร ข้าเอาติดตัวไว้ตลอดเวลา”

หลังจากฟังคำพูดของอินชิงเสวียน ฉุยอวี้ก็พยักหน้าอย่างยินดีปรีดา

“ดีมาก นี่คือน้องเล็กของข้าเฟิงอวิ๋นลี่ พวกเจ้ารู้จักกันด้วยหรือ”

ฉุยอวี้ถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบ แต่นางแค่อยากจะคุยกับอินชิงเสวียนอีกสักหน่อย

“บอกไม่ได้ว่าเรารู้จักกัน แค่เคยเจอกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น”

เมื่อคิดว่านางจับตัวเป่าเล่อเอ่อร์ สีหน้าของอินชิงเสวียนก็ดูไม่ดี

เฟิงเอ้อร์เหนียงหัวเราะและพูดว่า “เกรงว่าระหว่างข้ากับแม่นางอินจะมีความเข้าใจผิดบางอย่าง ข้าพาสาวน้อยคนนี้ไปที่เรือนจุ้ยหง แต่ไม่เคยปฏิบัติไม่ดีต่อนาง หากไม่เชื่อ ก็ถามนางดู”

เป่าเล่อเอ่อร์ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอินชิงเสวียน อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

“นางปฏิบัติต่อข้า นับว่าดีมากจริงๆ”

ไม่ได้ถูกทุบตีหรือดุด่า แถมยังให้กินข้าวมีเสื้อผ้าใส่ ถ้าไม่ได้ขึ้นรถม้าของนาง ตัวเองคงไม่สามารถไปถึงเมืองหลวงได้เร็วขนาดนี้

เฟิงเอ้อร์เหนียงหูไวได้ยินชัดเจน จึงพูดทันที “เจ้าดูสิ แม่นางน้อยยังพูดแบบนี้แล้ว แม่นางอินอย่าคิดเล็กคิดน้อยอีกเลย เช่นนั้นทำไมเราไม่ดื่มสุราระบายความขุ่นเคือง ให้โอกาสพี่หญิงได้ขอโทษแม่นางน้อยผู้นี้?”

อินชิงเสวียนกำลังจะปฏิเสธ แต่เป่าเล่อเอ่อร์ดึงนางเบาๆ กระซิบ “ข้าไม่เกลียดนางแล้ว ชิงเสวียนไม่ควรล่วงเกินผู้อื่นเพราะข้า”

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เป่าเล่อเอ่อร์ทราบภูมิหลังโดยทั่วไปของเป่ยไห่แล้ว ยังรู้ด้วยว่าที่นี่มีคนดีคนชั่วปะปนกัน ทั้งสามลัทธิเก้ากระแสล้วนมีหมด แม้ว่าอินชิงเสวียนจะได้รับการคุ้มครองจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ แต่การสร้างสันติภาพจอมปลอมร้ายกว่าสงครามรบพุ่ง นางไม่ต้องการให้อินชิงเสวียนหาเรื่องเดือดร้อนเพราะตัวนางเอง

ฉุยอวี้ยังกล่าวอีกว่า “ถ้าเป็นความผิดของอวิ๋นลี่จริง ก็ควรให้นางขอโทษสาวน้อยคนนี้ ไม่ทราบว่าแม่นางอินพอจะให้เกียรติได้หรือไม่”

พูดถึงขนาดนี้แล้ว อินชิงเสวียนก็ยากที่จะเอ่ยปฏิเสธ

“เป่าเล่อเอ่อร์สุขภาพไม่ดี นางดื่มสุราไม่ได้”

เฟิงเอ้อร์เหนียงพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร ข้าจะหาอาหารโปรดของแม่นางมาเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีเลย”

เมื่อคิดว่าเป่าเล่อเอ่อร์เคยดื่มน้ำพุวิญญาณแล้ว ไม่ต้องกลัวยาพิษ อินชิงเสวียนจึงพยักหน้า

“ถ้าเช่นนั้นเคารพมิสู้เชื่อฟัง”

ทั้งสี่มาถึงเหลาสุราแห่งหนึ่ง ยามนี้ยังไม่ถึงเวลากินข้าว ข้างในจึงมีคนไม่มากนัก

อินชิงเสวียนเดินไปนั่งริมหน้าต่าง แล้วดึงเป่าเล่อเอ่อร์มานั่งข้างๆ ตัวเอง

เฟิงเอ้อร์เหนียงสั่งของหวาน แล้วยื่นให้เป่าเล่อเอ่อร์

“แม่นางลองดูสิ เถ้าแก่เหลาสุราแห่งนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเจียงหนาน”

เป่าเล่อเอ่อร์เหลือบมองอินชิงเสวียนทันที

อินชิงเสวียนยิ้มให้นาง

“ถ้าชอบก็กินเถอะ ไม่เป็นไร”

จากนั้นหันหน้าไปพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ทั้งสองคนมาหาข้าที่นี่ คงไม่ใช่แค่มาขอโทษเป่าเล่อเอ่อร์เพียงเท่านี้กระมัง!”

ฉุยอวี้ถอนหายใจพูดว่า “ยามนี้พิณการเวกถูกทำลายแล้ว พายุกำลังจะถล่มเป่ยไห่ ได้ยินมาว่าแม่นางอินตกเป็นเป้าหมายของศิษย์จากสำนักอื่น แม่นางอินกับคุณชายเย่มิใช่คนในยุทธภพ ฉะนั้นไม่ควรเข้าไปข้องเกี่ยวกับน้ำโคลนนี้ดีกว่า”

อินชิงเสวียนพูดเบาๆ “ขอบคุณคำแนะนำของเจ้าสำนักฉุยมาก ข้าคิดว่าเจ้าสำนักฉุยคงทราบฐานะของข้ากับอาอวี้จากเฟิงเอ้อร์เหนียงแล้ว แผ่นดินกว้างใหญ่กษัตริย์ต้องรับผิดชอบดูแล ตอนนี้ในเมื่อเรามาเจอเรื่องนี้ จะล้มเลิกกลางทางไม่ได้”